απλά επειδή ήταν το αγαπημένο μου επεισόδιο

βεβαιότητες

Είναι νύχτες που ξυπνώ από ραγισμένους ήχους.

Μέρες που ξεκινάνε με βιαστικά delete στη μνήμη.

Κι ένα τρέξιμο προς την κατεύθυνση μιας κλεψύδρας που συνεχώς αδειάζει.


.... καταρρέουσες βεβαιότητες....

Για τι να μιλήσεις, όταν κάποιος δε θέλει να δει ;

Είναι ένα πράγμα τα βιβλία κι ένα άλλο η ζωή.

Δεν πειράζει. Από νωρίς διαχώρισα τον κόσμο μου.
Και κει χωράει μόνο μία βεβαιότητα. Αυτή της στιγμιαίας μου ανάσας.

Και μιας ανείπωτης λαχτάρας

μέρες η

Έβρεχε κι έκανε κρύο όταν πήγαμε να σταθούμε στην άκρη της αποβάθρας περιμένοντας.
Δεν προσέξαμε τις συστάσεις για τη σωστή θέση της αναμονής μας και έπρεπε να τρέξουμε όταν λίγο αργότερα μας προσπέρασε και το τελευταίο βαγόνι του τρένου.
Έτσι απλά μια εικόνα οδήγησε τη μνήμη προς τα πίσω.
Λίγο μετά περνούσαμε δίπλα από την Ο2. Μέχρι εκεί θυμάμαι.

Δυο αδέρφια κάθονταν απέναντι με τον ηλικιωμένο πατέρα τους. Κανένας δε μιλούσε. Ο ένας βουτηγμένος στην ανάγνωση του καταλόγου, η άλλη στο εξώφυλλο του cd που μόλις αγόρασε και ο τρίτος στην εφημερίδα του. Τρεις άνθρωποι που για άγνωστο λόγο προσπαθούσαν να αμβλύνουν τη μοναξιά με την εγγύτητα των σωμάτων στον ίδιο χώρο.
Υποχρέωση ; Συνήθεια ;
Κάποιες φορές νιώθω την ύπαρξη καθρεφτών αναγκαία.

Ένα πεζουλάκι λίγα εκατοστά από το έδαφος και όμορφα βαμμένα κάγκελα ψάχνουν για ένα φιλί. Δεν είναι εκεί. Όμως ο δρόμος απέκτησε ζωή. Υπάρχει.


If it be your Will.....όλες οι μουσικές δικές σου

ξετύλιγμα

Η μικρή G παίρνει τον Κάσπαρ και τον ακουμπά δίπλα στο μαξιλάρι
Είναι καιρός που τα ρούχα του έχουν βρωμίσει και κάπου στη κοιλιά έχουν αρχίσει να ξηλώνονται οι ραφές
Τον σκεπάζει τρυφερά να μην κρυώσει.

Ο ήλιος απρόσκλητα μπερδεύει τα γράμματα
ενώ γεμίζει φωνήεντα τους ανυπότακτους λαρυγγισμούς
που ηχούν παράταιρα τούτη την ώρα

Μικρές μέλισσες ζουζουνίζουν αδιάκοπα γύρω από ένα ποτήρι
τα άλογα χλιμιντρίζουν ολοένα
το καλοκαίρι είναι μακρύ γεμάτο νυχτοπεταλούδες

Ο πόνος γίνεται ενοχλητικός
και οι μουδιασμένες σκέψεις μπλέκονται σε μία αλληλουχία λαβυρίνθων
προσπαθώντας να παίξουνε κρυφτό στο παρελθόν

Το ξέφτισμα προχωρά από μέσα προς τα έξω
κι εκείνοι οι σιωπηλοί λαβύρινθοι εμποδίζουν την πρόχειρη επικάλυψή του
Κάποτε η φθορά δεν κρύβεται κάτω από επιμελώς φανταχτερά μπογιατίσματα

γιοφύρι

"Η γραφή είναι σαν ένα γιοφύρι που στήνει κανείς προς τους άλλους", διαβάζω κάπου.

Ένα γιοφύρι.
Ένα γιοφύρι που μας ενώνει με το παρελθόν, κάνει τον χρόνο να έχει συνέχεια και μας μαθαίνει την ιστορία μας.
Ένα γιοφύρι που μας φέρνει κοντά σε άλλους λαούς και διαβάζουμε τις ζωές τους, τις σκέψεις τους όσο μακριά κι αν βρίσκονται.
Ένα γιοφύρι που ενώνει τις μικρές, δικές μας καθημερινές φωνές.
Ένα γιοφύρι που κάποιες φορές κρύβει κόσμους μαγικούς στο απέναντι.

Πιο εύστοχη παρομοίωση δε θα μπορούσα να σκεφτώ.

λίγα δευτερόλεπτα

ήταν λίγα δευτερόλεπτα. δύο.... ίσως τρία. και ξαφνικά όλη η κούραση βγήκε θέλοντας να παραδοθεί σε ένα γλυκό νανούρισμα. σχεδόν το πίστεψα πως θα μπορούσε να συμβεί.
να γείρω, να κλείσω τα μάτια και να βυθιστω
συνήλθα πολύ γρήγορα με όλες τις αισθήσεις τεταμένες

θυμάμαι καλά το πότε θυμάμαι καλά το πού
δε θέλω να ξεχάσω
ήταν από τις στιγμές που ο χρόνος μετριέται αλλιώς...τεντώνεται...αποκτά τις δικές του διαστάσεις στη μνήμη.


σήμερα

κάποιος μου θυμίζει τους Προσανατολισμούς του Ε.

ο ένας συνειρμός φέρνει τον άλλον -είναι, λέει, και η ημέρα της γυναίκας- και πιάνω το Άξιον Εστί

σχεδόν τυφλά οδηγούμαι εκεί:

"Και θα'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας. Και θα'ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια. Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της καταιγίδας από τ'ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια. Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν'αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!"

ένα κλικ που δεν έγινε

τεντώνω προς τα πίσω το κορμί μου όμοια τόξο ασφαλές στα χέρια σου

χαρούμενα γέλια

ο ήλιος παίζει στα μάτια, στα νερά, ενώ γεμίζει με λαμπερά χρώματα τις αναμνήσεις

μικρά καραβάκια κάνουν την εμφάνισή τους δεμένα το ένα πίσω απ΄τ'άλλο

...άνοιξη