tag:blogger.com,1999:blog-61150522485295868742024-03-14T08:39:17.769+02:00Συννεφαmelianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.comBlogger262125tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-32466667055953751672010-03-18T00:35:00.002+02:002019-10-03T20:13:31.792+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Είναι φορές που νιώθεις τυφλός.
<br />
Οι εικόνες μένουν γυμνές από αίσθημα. Η γραφή είναι άκαμπτη.
<br />
.............
<br />
Θέλω να γεμίσω "θέλω"
<br />
..και να ξαναγράψω</div>
melianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-1308774353844238012009-09-30T00:44:00.008+03:002009-09-30T03:47:47.331+03:00έναν Οκτώβρη.....Έναν Οκτώβρη σαν αύριο πήρα να γράφω λέξεις.<br />Δικές μου λέξεις.<br />Απλές .<br />Λέξεις που συχνά μοιάζανε σιγανές κραυγές.<br />Καλά καλά δεν ήξερα αν ήθελα να τις ακούσει κάποιος ή να μείνουνε για πάντα κρυφές.<br /><br /><span style="font-size:85%;color:#333333;">Μια δική μου, ολότελα δική μου φωνή, σαν τους μοναχικούς ηλικιωμένους που όλο κάτι μουρμουρίζουν ενώ δεν τους ακούει κανείς</span><br /><br />Μήνες στη σιωπή.Μια μαύρη σελίδα. Κατάμαυρη.<br />Στην αρχή , που δεν ήξερα να την πειράξω , είχε ακόμη λίγο χρώμα. Μα όσο μάθαινα να επεμβαίνω πάνω της τόσο το χρώμα χανόταν και όλο γινόταν σκούρο..... σκούρο.....σκούρο.... Κι αν με ρωτούσες ,έλεγα,<br /><br />μα είναι λόγω των εικόνων, είναι θέμα αισθητικής.<br /><br /><br />Έτσι κορόιδευα τον εαυτό μου. Το ξέρω πως τον κορόιδευα. Γιατί ξέρω τη λατρεία μου για το χρώμα.<br /><br />Μετά καλόμαθα στα χάδια των σχολίων . Σε κείνους τους λιγοστούς περαστικούς που έστηναν αυτί στις χαμηλόφωνες ανάσες μου. Κι εγώ αφουγκραζόμουν τις δικές τους. Κι η μοναξιά παρέμενε εκεί. Αλλά όχι τόσο μαύρη.<br /><br /><br /><span style="font-size:85%;color:#333333;">....κάτι αόρατοι φίλοι, από ένα άγνωστο υπερπέραν, που μουρμούριζαν λόγια στοργής και φιλίας και νοιαξίματος</span><br /><span style="font-size:85%;color:#333333;"></span><br /><span style="font-size:85%;color:#333333;">είστε εκεί ακόμη; είστε εκεί ;</span><br /><span style="font-size:85%;"></span><br />...........................................<br /><br /><br />Και μετά.........Ακριβώς πριν δυο χρόνια.Τη θυμάμαι τη μέρα.<br />Θυμάμαι την ώρα . Τη στιγμή. Το πού.<br />Κυρίως θυμάμαι το συναίσθημα<br /><br /><br /><span style="font-size:130%;">Άρχισα να αντιλαμβάνομαι το πέρασμα του χρόνου</span>.<br /><br />Το συνειδητό κύλισμα του χρόνου.<br />Όχι αυτό που λέμε : "αύριο πρέπει να κάνω αυτό κι αυτό κι αυτό "<br /><br />Ήταν σα να ξυπνούσα από λήθαργο. Ο χρόνος απέκτησε ξαφνικά μια ξέχωρη από μένα οντότητα. Και τον ένιωσα. Ένιωσα τη ζωή μέσα στο χρόνο. Εμένα μέσα σε αυτόν.<br />Εκείνη την ημέρα μου χάρισα τη χρυσή σφυρήλατη καρδιά που από τοτε φοράω στο λαιμό . Ήταν το δώρο μου. Ασήμαντο . Όπως όλα τα σύμβολα.<br /><br />Δίπλα μου είναι το φεγγάρι. Έχω και πάλι ένα παράθυρο απ' όπου μπορώ να βλέπω τις ανατολές<br />Ίσως να μην έχει και πολλή σημασία. Μαλλον δεν έχει και πολλη σημασιαmelianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-73225021034254466862009-09-20T08:34:00.005+03:002009-09-30T01:09:05.060+03:00πριν τον ήλιο<a href="http://4.bp.blogspot.com/_g9A2PJ4M78c/SrW-4G_Mo8I/AAAAAAAABI0/jUQurNDr0Y4/s1600-h/Beyond_The_Waterfront___by_cristyThegreat%5B1%5D.jpg"></a><br /><br />Οι νευροδιαβιβαστές βρίσκονται κάπου μπλοκαρισμένοι να ρεμπελεύουν δίχως την άδειά μου. Καιρό τώρα.<br />Επιθυμώ αυτήν τη θάλασσα.<br />Επιθυμώ την επιθυμία.melianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-23887981066791621042009-09-19T10:11:00.004+03:002009-09-19T10:35:32.345+03:00να πιω τον ήλιο μέσα απ΄τα χείλη σου<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/9cK9YjvA6p4&hl=de&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/9cK9YjvA6p4&hl=de&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Ξύπνησα με αυτές τις νότες. <br />Μη τον ρωτάς τον ουρανό.melianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-40419163719693440822009-08-23T18:48:00.002+03:002009-08-23T19:05:55.907+03:00να αποχωρείς με χάρη. πάνταShall we dance ?<br /><br /><br />για μια τελευταία φορά ?<br /><br /><embed height="344" type="application/x-shockwave-flash" width="425" src="http://www.youtube.com/v/ekQZPozjCX8&hl=" fs="1&" allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always"></embed><br /><br /><br />Come on little stranger<br />There's only one last dance<br />Soon the music's over<br />Let's give it one more chance<br /><br /><br />το καπέλο απαραίτητο<br /><br /><br />να είστε πάντα καλά υπέροχοι "άλλοι"melianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-61464936335693475612009-08-22T00:44:00.010+03:002009-08-22T08:42:16.681+03:00- Όλα τα πράγματα έχουν ένα τέλος - Ένα όμορφο τέλος ;Ο αέρας είναι ακίνητος σε αυτό το δωμάτιο .Ιδρώνω ελαφρά.<br />Υπέροχο μακρύ ελληνικό καλοκαίρι. Του χρόνου πάλι.<br /><br /><br />-Πόση ώρα μπορείς να κρατηθείς από ένα μονόζυγο ; μου είχε πει η Σ.<br />Πέντε λεπτά ; δέκα ; Όσο και να πιέσεις τον εαυτό σου σε λιγότερο από ένα τέταρτο θα έχεις αφήσει τα χέρια σου.<br />Και τώρα σκέψου το άλλο. Πόση ώρα αντέχεις να κρέμεσαι από ένα κλαδί όταν από κάτω σου είναι γκρεμός ;<br />Χαμογέλασα. Η απάντηση ήταν προφανής<br /><br />Κι ενώ η συζήτηση αυτή έγινε πριν πολλά χρόνια και για εντελώς άσχετο λόγο, ήταν ο μόνος συσχετισμός που μπόρεσα να κάνω στο μυαλό μου, όταν η Χ. αναρωτήθηκε για το τι μπορεί και το τι δεν μπορεί να κάνει. Εκείνη. Τώρα.<br />Να μη βρεθείς στην ανάγκη, ήθελα να της πω. Δεν της το είπα<br />Είναι πολύ ευτυχισμένη. Το αξίζει.<br /><br /><br /><br />Φλας μπακ. 22 Αυγούστου. Πάντα την ξεχνούσα αυτήν την ημερομηνία. Η Χ. πάντα μου τη θύμιζε. Πέτρινο μικρό ξωκλήσι σε κατάφυτο λόφο. Από κάτω η ξένη πόλη. Η άσχημη πόλη. Η αδιάφορη πόλη. Μια θεατρική παράσταση διακόπτει τις πρόβες της και μας δίνει τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.<br />Φέρνω εικόνες της στο μυαλό μου. Αλλά κανένα συναίσθημα<br />Ένα μικρο γατάκι μπερδεύεται στα πόδια μου. Ο φωτογράφος δε χάνει ευκαιρία<br />Ένα κλικ την ώρα που γέρνω χαμηλά το κεφάλι μαζεύοντας το φόρεμα<br />Ο Ν. είχε δίκιο.<br />-Θα πάρεις τα πιο πολύτιμα, μου είχε πει. Γιατί μόνο εσύ τα γνωρίζεις.<br />Δεν είχα αυταπάτες. Αλλά δεν το είχα σκεφτεί<br /><br /><br />Δεν ξέρω αν θα συνεχίσω τις εδώ εγγραφές μου. Αυτό το μπλογκ στάθηκε ο σταθερός μου σύντροφος την τελευταία τριετία.<br /><br />Είναι πολύ φορτισμένο συναισθηματικά. Κάποιες φορές ασθανόμουν ιδιαιτέρως αφελή την εικόνα που έβγαζε προς τα έξω. Και δικαίως.<br /><br />Θυμάμαι έναν στίχο του Ελύτη που λέει πως "γράφει ποιήματα, για να ερωτεύεται σωστά"<br /><br />Δε γράφω ποίηση, ούτε και θα γράψω, αλλά σίγουρα ερωτεύομαι σωστάmelianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-35552746190454424392009-08-05T09:13:00.001+03:002009-08-05T09:14:42.580+03:00σχεδόν<a href="http://2.bp.blogspot.com/_g9A2PJ4M78c/SnkjKBFa33I/AAAAAAAABIM/U6ZPer7Ehq0/s1600-h/j0400586.jpg"><img style="WIDTH: 256px; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5366359085985488754" border="0" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_g9A2PJ4M78c/SnkjKBFa33I/AAAAAAAABIM/U6ZPer7Ehq0/s320/j0400586.jpg" /></a><br /><div>Με ήρεμα ποτάμια μοιάζουνε. Οι ζωές τους </div><br /><div><br />Κυλούνε, συναντούνε πού και πού εμπόδια και μικρούς καταρράχτες, στρίβουν πάντα προς την προκαθορισμένη κατεύθυνση....κυλούνε.</div><br /><div><br />Δε ρωτάνε. Ποτέ δε ρωτάνε.<br /></div><br /><div>Συνήθως λένε τα μικρά ή μεγάλα που τους αποσχολούν. Εστιάζουν περισσότερο στα μικρά. Κι αυτά τα μικρά μικρά είναι η ζωή τους. </div><br /><div><br />Τους ακούω δίχως διάθεση να τους διακόψω </div><div><br />...................... </div><div><br />Είναι σχεδόν πανσέληνος. Σχεδόν αρχή. Σχεδόν τέλος.<br /></div><br /><div>Το απόγευμα έφαγα κατακόκκινο, λαχταριστό καρπούζι. Και δεν ήταν καθόλου σχεδόν.<br /></div><br /><div>Ακροβατώ ανάμεσα στις δύο ακτές , μαζεύοντας τα μαλλιά μου που μάκρυναν και ακουμπούν στον ιδρωμένο σβέρκο. Το βράδυ, λυτά, φοράνε τον ήλιο. </div><br /><div><br />Το καλοκαίρι κατοικεί στο μέρος που θα λέγαμε ψυχή.</div><br /><div>Είναι ο λόγος που ακτινοβολούμε φως. Όταν το αφήνουμε να βγει. </div><br /><div></div>melianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-83040813430834666462009-07-28T08:38:00.004+03:002009-07-28T15:16:30.155+03:00γραφές και αναμνήσειςΚορυτσά, Σεφέρης προς Μαρώ, 1η Φεβρουαρίου 1937<br /><br />"Συλλογιζόμουνα αυτή τη ροπή που έχω σε κάποιες στιγμές να κλείνω τα μάτια και να τραβώ μπροστά κι ας είναι γκρεμός. Έτσι ήμουν από πολύ μικρό παιδί. Τώρα που έφυγαν τα χρόνια , λέω πως μου συμβαίνει αυτό σαν κουραστώ να κοιτάζω καθαρά. Και μέσα μου και έξω. Είναι ένα γύρισμα της ζωής που γυρεύει το δίκιο της όταν, κοιτάζοντας από πολύ κοντά όλα, την απελπίζουμε. Και δεν απελπίζεται η ζωή όσο υπάρχει, κι ας απελπίζεται ο άνθρωπος. Συλλογιζόμουνα εσένα, ζωή μου.<br /><br />Καμιά φορά, όταν μου ξεφεύγουν κάτι τέτοια λόγια, στέκομαι και λογαριάζω (ο άλλος που σέρνω πάντα κοντά μου σαν ίσκιο, ο άλλος, ο ψυχρός παρατηρητής που δε συγκινείται, είναι πάντα έτοιμος να μιλήσει) λογαριάζω τι κάνω, ζυγιάζω την ευτυχία που μπορώ να δώσω και τον πόνο που έχω δώσει κιόλας, όχι μονάχα σε σένα. Λογαριάζω το κόστος αυτής της ευτυχίας. Σταματώ μια δύσκολη στιγμή. Κι έπειτα : "Ας γίνει ό,τι γίνει"- έτσι τελειώνω πάντα, άμα έρθω σε αντιπαράσταση μαζί σου. Και το τρομερό είναι ότι τα ξέρω όλα. Αυτή είναι η αγάπη μου. Και δεν πρέπει να σου τη λέω. Όμως βλέπεις αυτά τα πράγματα που είναι μεγαλύτερα από μας έχουν το κακό να μας δίνουν την εντύπωση οτι βρίσκονται πάντα σε κίνδυνο, ότι, αν μας τυραννούν τόσο "φριχτά πολύ" σήμερα, αύριο μπορεί να έχουν χαθεί μια για πάντα. Και το περίεργο είναι πως ενώ τόσο πολύ βασαζινόμαστε, θα προτιμούσαμε να χάσουμε οτιδήποτε άλλο παρά αυτό το βασάνισμα. Και τότες λέμε πως "δεν έχουμε καιρό" και δίνουμε ό,τι μπορούμε να δώσουμε. Και δεν έχω τίποτε άλλο να σου δώσω τώρα, παρά αυτές τις ανόητες λέξεις. Και πάλι δε θα σου τις έγραφα, αν δε με παρακινούσε η ελπίδα πως κάποτε, έστω για μια στιγμή, όταν σου κρατήσω το χέρι, δυο άνθρωποι, μέσα σ' αυτόν τον ψόφιο κόσμο που μας τριγυρίζει, θα μπορέσουν να νιώσουν ότι ανασαίνουν επιτέλους, έξω από όλα - κάποτε, όταν αυτά που λέμε τώρα πάρουν μια ανθρώπινη υπόσταση, και πάψουν να τριγυρνούν σα φαντάσματα.<br />Μέσα στα χτεσινά χαρτιά μου βρήκα σημειωμένη σε μια γωνιά και τούτη τη φράση : " Κι όταν βασίλεψε ο ήλιος τα πόδια μου άρχισαν να κρυώνουν." Θυμάμαι την ώρα, το φως και το ύφος σου άμα μου την είπες. Τώρα ακόμη βλέπω το χαμηλό κοίταγμά σου και τα χείλη σου. Μια φράση που δεν την πρόσεξες, που σου την έκλεψα σχεδόν. Έμεινε εκεί πέρα στο συρτάρι μου συμμαζεμένη και πετάχτηκε ξαφνικά τρελή, καινούργια. Είπα πως έτσι θα είναι λιγάκι, άμα σε ξαναβρώ, η ζωή."<br /><br /><br /><br /><br />Το δάσος έξω από τον πύργο ήταν ειδυλλιακό . Για άλλη μια φορά ο ήλιος έπαιζε με τη βροχή και τα δέντρα πρόσφεραν καταφύγιο κάτω από το πυκνό φύλλωμά τους.<br />Μπήκα βιαστικά μέσα για να φορέσω κάτι πιο ζεστό ενώ ήσουν απασχολημένος σε μια συζήτηση. Τη μαρμάρινη σκάλα τη σκέπαζε παχύ χαλί και οι γάτες μικρές βασίλισσες δεν έκαναν στην άκρη για να περάσεις. Λίγο αργότερα μου έδειξες τη μεγάλη σάλα με τα πολλά παράθυρα και τα λινά τραπεζομάντηλα στις καλαίσθητες ροτόντες. Τα πολλά παράθυρα που βλέπανε στον κήπο.<br />Δε θα ρωτήσω το Σεφέρη για τις μνήμες του. Η ζωή φτιάχνεται πάντα από τα ίδια υλικά Κι αν κάποιος μπορεί να ζει με μια κλεμμένη φράση, είναι που έμαθε να βλέπει και να ακούει λίγο πιο πέρα από τις αισθήσεις .<br />Σε κείνον τον όμορφο κήπο μπορούσες να αφουγκραστείς την ησυχία. Στο μικρό του κιόσκι υπήρχαν ακόμη τα απομεινάρια μιας γιορτής . Λευκές κορδέλες ...<br />Μικρά αλογάκια κούνιες και ξύλινες τραμπάλες.<br />Ποτε δεν αποτιμάται η στιγμή. Μόνο η μνήμη έχει αυτήν την εξουσίαmelianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-88655471197217466262009-07-17T21:47:00.018+03:002009-07-25T23:36:13.014+03:00ρωγμέςΕίναι μια γιαγιά που κάθε μέρα πηγαίνει στο πηγάδι του χωριού και γεμίζει τα δυο της κανάτια. Το ένα είναι καινούριο και γερό και δε χάνει ούτε μία σταγόνα μέχρι να πάει στο σπίτι της . Το άλλο όμως έχει ρωγμές και μέχρι να φτάσει είναι μισοάδειο.<br /><br />Τα χρόνια περνούν και η γιαγιά ολοένα πηγαινοέρχεται με τα δυο της κανάτια. Το γερό κανάτι αισθάνεται περήφανο και ευτυχισμένο που φέρνει σε πέρας τόσο τέλεια την αποστολή του. Το άλλο όμως αισθάνεται δυστυχισμένο και παραπονιέται για την ανικανότητά του να κρατήσει το νερό μέχρι τον προορισμό του. Νομίζει πως εκείνο φταίει για τις ρωγμές του. Και ζητάει απο τη γιαγιά να το παρατήσει και να το αντικαταστάσει με άλλο.<br /><br />Εκείνη το κοιτά με απορία για τη δυστυχία του και του απαντά:<br />- Έχεις προσέξει το δρόμο από τη μεριά που σε κρατώ ; Είναι γεμάτος λουλούδια. Είχα φυτέψει σπόρους κι εσύ τους έκανες να ανθίσουν. Το νερό σου δεν πηγαίνει χαμένο. Χάρη σε αυτό ποτίζεται το χώμα, ανθίζει ο δρόμος και ομορφαίνει. Μερικές φορές κόβω λίγα λουλούδια και το σπίτι γεμίζει χρώμα και αρώματα.melianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-70853082012659330852009-07-14T22:14:00.007+03:002009-07-15T07:27:46.692+03:00οφθαλμαπατη<a href="http://2.bp.blogspot.com/_g9A2PJ4M78c/Slzkoz0MQ0I/AAAAAAAABDY/KObnrWuj5j8/s1600-h/IMG_0161cs.jpg"><img style="WIDTH: 320px; HEIGHT: 237px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5358409046419063618" border="0" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_g9A2PJ4M78c/Slzkoz0MQ0I/AAAAAAAABDY/KObnrWuj5j8/s320/IMG_0161cs.jpg" /></a><br />Καποτε ήταν μια Μαρινα ενα μεθυσμενο βράδυ. Δυο παράθυρα που φέρναν δυο διαφορετικές ανατολές.melianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-44170059800423987412009-07-05T20:56:00.006+03:002009-07-05T21:20:46.477+03:00Buscaglia<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/4Tth7BSQgt8&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/4Tth7BSQgt8&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Δε μου αρέσουν και πολύ τα βιντεάκια, ούτε στο δικό μου ούτε σε άλλα ιστολόγια , θεωρώ πως κουράζουν....όσο μπορώ τα αποφεύγω<br />Αλλά ο Μπουσκάλια είχε μια ιδιαίτερη επίδραση πάνω μου.Τότε που την χρειαζόμουν.<br />Και ήθελα να υπάρχει.<br /><br />Εδώ.<br /><br />Επέλεξα ένα από τα πιο σύντομά τουmelianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-4059777174209524272009-06-27T17:49:00.011+03:002009-06-27T22:37:10.297+03:00βόλτα στο μουσείοΑπό μέρες ήθελα να πάω. 'Οχι σ'εκείνο που πάει ο νους σας. Σ'εκείνο ας πάνε πρώτα οι trendy και οι in που εξαντλήσανε τα εισιτήρια και μετά... ε! μετά θα έρθει η σειρά και για μας.<br /><br />Στο <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF">Εθνικό Αρχαιολογικό</a>. Εκεί ήθελα να πάω. Όπου κανένας δε σου μιλάει ελληνικά, γιατί απλούστατα δεν τους περνάει καν από το μυαλό ότι υπάρχει Έλληνας που να θέλει να επισκεφτεί το Μουσείο. Αν μάλιστα τους πεις οτι μένεις στην Αθήνα και ότι και πριν 1 μήνα ήσουν ξανά εκεί μέσα , τότε πια θα σου φορέσουν ζουρλομανδύα.<br /><br />Φυσικά όλοι ενδιαφέρονται να δουν τα γλυπτά του Παρθενώνα. Στο νέο Μουσείο. Της Ακροπόλεως.<br /><br />Και θα είχα πραγματικά την περιέργεια να στηθώ έξω από αυτό και να ρωτώ τους Έλληνες επισκέπτες του, πόσοι από αυτούς έχουν επισκεφτεί έστω μία φορά το Αρχαιολογικό. Το σπουδαιότερο μουσείο της χώρας.<br /><br />Δεν υποτιμώ το νέο στολίδι της Αθήνας. Κάθε άλλο. Απορώ μονάχα πού βρεθήκανε όλοι αυτοί οι διψασμένοι για πολιτισμό, που τον υπόλοιπο καιρό δεν τους βρίσκεις πουθενά.<br /><br />Τέλος πάντων. Καλύτερα που είχε λίγο έως καθόλου κόσμο. Εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα με τα νέα εκθέματα στον επάνω όροφο, στη συλλογή των Αγγείων και Μικροτεχνίας. Άπειρες μικρές Νίκες, Έρωτες, Ταναγραίες, καταπληκτικά συμπλέγματα έμπειρων τεχνιτών που μέχρι τώρα δεν τα έβλεπε κανείς μια που ήταν στις αποθήκες του Μουσείου. Οι οποίες είναι ακόμη γεμάτες. Υπερβολικά γεμάτες.<br /><br />Λείπουνε όμως οι μισές από τις τοιχογραφίες του Ακρωτηρίου της Σαντορίνης, μετά την ανακαίνιση. Μόνο οι αντιλόπες, οι παλαιστές και η άνοιξη υπάρχουν πια. Νιώθω την απουσία της <a href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/09/AKROTIRI_SHIP-PROCESSION-FULL_PANO-3.jpg">Ζωφόρου του στόλου</a> και της <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF:Akrotiri-lady-with-papyri.jpg">γυναίκας με τους πάπυρους</a>.<br /><br />Αλλά όλα τα άλλα ήταν εκεί. Τα κυκλαδικά ειδώλια, τα χρυσά προσωπεία των Μυκηνών, οι κούροι και οι κόρες, ο χάλκινος Ποσειδώνας, οι επιτάφιες στήλες, ο νέος των Αντικυθήρων, τα άπειρα αγγείαmelianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com26tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-14498241692596583952009-06-23T01:53:00.006+03:002009-06-23T21:52:31.052+03:00βουβάείναι εκείνες οι άυπνες νύχτες που βγαίνω σιγανά στο κατάστρωμα...σσσσ μη σε ξυπνήσω , η πάντα εκεί αγκαλιά σου και το σεντόνι που τυλίγω γύρω μου, ο χορός των άστρων και η σκοτεινιά του κύματος<br /><br />το ανήσυχο "πού πήγες ; ...."<br /><br />πόσο μακριά από την αγκαλιά σου νομίζεις ότι μπορώ να πάω;melianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-88275616746466466172009-06-21T08:09:00.012+03:002009-06-21T09:49:44.770+03:00καλοκαίρι<embed height="400" name="show" type="application/x-shockwave-flash" align="middle" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer" width="400" src="http://www.FriendsterTool.com/fancycube/show.swf?baseURL=http://www.FriendsterTool.com/fancycube/&clickURL=http://www.FriendsterTool.com/&clickLABEL=More Tools at FriendsterTool.com&rect=off&pic1=pic124556183482879808375.jpg&pic2=pic124556185492167292004.jpg&pic3=pic124556187175053797235.jpg&pic4=pic124556188890655561829.jpg&pic5=pic124556197943760904123.jpg&pic6=pic124556200243741904065.jpg&shadow=on&alpha=on&xrot=on&yrot=on&xangle=0&yangle=0&cl=16777215" quality="high" bgcolor="#ffffff" wmode="transparent" allowscriptaccess="sameDomain"></embed><br /><br /><br />το λογότυπο της Google έχει γεμίσει σήμερα <span style="color:#cc9933;">άμμο</span> και <span style="color:#000099;"><span style="color:#66cccc;">θάλασσα.</span><br /></span>πρώτη μέρα καλοκαιριούmelianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-64345753458454541082009-06-18T21:10:00.011+03:002009-06-30T18:08:49.034+03:00δεκαεννιά<a href="http://3.bp.blogspot.com/_g9A2PJ4M78c/SjqDOid4TiI/AAAAAAAABB8/TqgoUb24udk/s1600-h/999_by_kubikov.jpg"></a>Μιλάς με το σκοτάδι.<br /><br />Οι λέξεις μοιάζουν αόρατες. Ανομολόγητες.<br /><br />Ψάχνεις να βρεις εκείνο το όνειρο, το δίχως έξοδο διαφυγής.<br /><br />Θυμάσαι;<br /><br />Είναι ακόμη ζωντανό. Το πλοίο, η δίκη και κείνο το άλλο,<br /><br />το αίσθημα<br /><br />της μη υποταγής<br /><br /><br />Χαμένα λόγια<br /><br />Σήμερα έμαθες για τον Σ που έφυγε νωρίς<br /><br /><br />Φεύγουν ακόμη οι άνθρωποι ;<br /><br />Ίσως αύριο πρέπει να ξυπνήσεις με τα τακούνια της Φ. Να ακούσεις το κλειδί στην πόρτα.....<br /><br />-Τι μουρμουρίζεις πρωί - πρωί ;<br /><br />- Τι όμορφη που είσαι όταν ξυπνάς ;<br /><br />- Αν δεν ήσουν εδώ θα έδινα στις Σ. Θερμοδυναμική<br /><br />Τον τραβάς από το χέρι η Β έχει γενέθλιαmelianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-91957835150061561512009-06-15T06:32:00.000+03:002009-06-15T07:12:43.816+03:00η έρημος[- Η έρημος είναι όμορφη, πρόσθεσε.<br /><br />Και ήταν αλήθεια. Αγαπούσα πάντα την έρημο. Κάθεσαι πάνω σε μιαν αμμουδιά. Δε βλέπεις τίποτα. Δεν ακούς τίποτα. Και όμως κάτι τι αχτιδοβολεί μέσα στην ερημιά.<br /><br />- Αυτό που κάνει όμορφη την έρημο, είπε ο μικρός πρίγκιπας, είναι που κρύβει κάπου ένα πηγάδι.]<br /><br />Le Petit Prince, Α. De Saint-Exupery<br /><br />Καμιά φορά .... αυτό που κάνει όμορφη την έρημο, είναι που δε βλέπεις τίποτα. Που δεν ακούς τίποτα. Καμιά φορά.... η ίδια η ερημιά είναι ωραία.<br /><br /><br />Είναι τότε, που μην έχοντας προσδοκίες , μπορείς να εκτιμήσεις την ομορφιά αυτού που ξετυλίγεται στα μάτια σου και όχι αυτήν μιας κρυφής υπόσχεσης.melianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-23130467592666255712009-06-14T09:30:00.001+03:002009-06-14T10:41:04.639+03:00κυριακάτικο ξύπνημαΑισθάνομαι<br /><br />τη ζέστη του Ιουνίου ντυμένη με το άρωμά σου<br /><br />την ημεράδα του πρωινού μιας γυμνής νωχέλειας<br /><br /><br /><br />ο αγέρας σου είναι γεμάτος ζωντανές φωνές<br /><br />φέρνουν δροσιά<br /><br />λείπουν τα όνειρα<br /><br />καλύτερα έτσι<br /><br />Όταν μες στο μονόδρομο του αισθήματος μπλέκω ακούσια σε νοερούς λαβυρίνθους , κάποια στιγμή επιστρέφω στη μόνη πραγματικότητα<br /><br />σ'αγαπώmelianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-3087985783963664342009-06-09T23:09:00.004+03:002009-06-09T23:15:34.853+03:00κάποτε στην αμερικήΕλπίζω να έχετε power point για να ανοίξετε το παρακάτω <a href="http://www.clickhere.gr/content/images/antho/skyscrapergr.pps">αρχείο.</a>melianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-61676357050976873322009-06-07T12:19:00.009+03:002009-06-08T23:05:59.354+03:00διάθεση ταξιδιού<a href="http://2.bp.blogspot.com/_g9A2PJ4M78c/SiymE198m8I/AAAAAAAABB0/Vdw92sGClr4/s1600-h/matera.jpg"><img style="WIDTH: 320px; HEIGHT: 191px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5344829459918527426" border="0" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_g9A2PJ4M78c/SiymE198m8I/AAAAAAAABB0/Vdw92sGClr4/s320/matera.jpg" /></a><br /><div></div><br /><div></div><br /><div>Αυτός ο καιρός με εξωθεί άγρια σε ένα ταξίδι. Και σαν τα μικρά παιδιά που δεν καταλαβαίνουν από απαγορευτικά "μη", θέλω να γεμίσω τον με υλική υπόσταση ταξιδιωτικό μου σάκο - τον άλλον τον κουβαλώ έτσι και αλλιώς μαζί μου - και να τραβήξω κατά <a href="http://www.avignon-et-provence.com/luberon/gordes-france/">κει</a> .<br /></div><div><br />Σήμερα βρήκα ένα παλιό λαδάκι από αυτά που αγοράζει κανείς σε μικρές πλαστικές μπαλίτσες και μυρίζω ολόκληρη ωκεανός. Να είναι αυτή η αιτία του παράξενου ονείρου που είδα πριν λίγο ; </div><div><br />Ο νους μου τρέχει σε μια cote d' azur, αλλά γνωρίζω πως εδώ και πολλά χρόνια η τουριστική ανάπτυξη έχει εξαφανίσει τα άλλοτε γραφικά ψαροχώρια της κυανής ακτής.</div><br /><div>Θυμάμαι αντ' αυτής έντονα την <a href="http://images.google.gr/images?hl=el&q=costiera+amalfitana&lr=lang_en%7Clang_de%7Clang_el&rlz=1W1GGIE_en&um=1&ie=UTF-8&ei=o-YrSoysH8mwsAaaodyeDA&sa=X&oi=image_result_group&resnum=4&ct=title">costiera amalfitana</a>, μια διαδρομή πάνω σε απόκρυμνα βράχια όπου η θέα σου έκοβε την ανάσα ταυτόχρονα με τη μόνιμη αίσθηση κινδύνου που σου προκαλούσαν οι στροφές φουρκέτες μαζί με τη ριψοκίνδυνη οδήγηση των Ιταλών .<br /></div><br /><div>Στη φωτό η Matera, στη Ν. Ιταλία<br /><br /></div><br /><div></div>melianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-84747034624137454872009-06-05T09:54:00.011+03:002009-06-05T18:13:09.125+03:00τα απαραίτηταΓεμίζω τον ταξιδιωτικό μου σάκο, όμοια με τον ποιητή, και παίρνω μόνο τα απαραίτητα. Δεν είναι πράγματα απτά τα πιο πολλά. Είναι εκείνα που κάποια στιγμή γέμισαν τα μάτια, τη σκέψη, την ψυχή ...<br /><br />Το μικρό Ναυτίλο (Οδ. Ελ.) με λίγες βιολέτες φυλαγμένες σε μια σελίδα του (νομίζω πως από μόνος του γεμίζει το σάκο) <br />Το Only Time της Εnya<br />To Lighthouse at Two Lights και το Ground Swell του Edward Hopper<br />Το "Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω<br />λουΐζα και βασιλικό..."<br />Το Air του Bach<br />Την Αιολική Γη του Βενέζη<br />Ένα Κυκλαδικό ειδώλιο γυναικείας θεότητας<br />Το Cafe terrace on the Place du Forum του Van Gogh<br />To Προφητικόν του Άξιον Εστί, όλο το Άξιον Εστί<br />Ήλιο ελληνικό και ένα κομμάτι αττικό ουρανό<br />Το Take this Waltz του L.Cohen<br />Το σιγανό μουρμουρητό της θάλασσας<br />Το Terre des Hommes του Exupery<br /><br />Σίγουρα αν ψάξω θα βρω και άλλο υλικό από αυτό που φτιάχνει όνειρα, αναμνήσεις, ζωή. <br /><br />Αν και μου φτάνει...Μου φτάνει...Το βλέμμα και το άγγιγμα. Εκείνου.melianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-42864214227980833082009-05-27T20:18:00.009+03:002009-05-29T07:18:21.726+03:00γυάλινες χάντρεςοι γυάλινες χάντρες πάντα με ξεγελούσαν /όχι όποιες και όποιες...αυτό να το ξεκαθαρίσω / εύκολα θα χάριζα τη γη μου για να τις αποκτήσω/ είναι τα μάτια που δίνουν αξία στα πράγματα / άλλοτε και η ψυχή /όχι πάντα τη σωστή /τα δικά μου έψαχναν πάντα ουρανό/ ελαττωματικά .../melianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-8233801162589755152009-05-23T20:04:00.002+03:002009-05-23T09:03:06.657+03:00το νησί (που δεν υπάρχει πια)ανοίγεις τα μάτια μες στο σκοτάδι<br />της παλιάς ανάμνησης<br />εικόνα ανεξίτηλη<br />τα μικρά φωτάκια που αιωρούνται μεταξύ θάλασσας και ουρανού<br />μοιάζουν πλωτά σημάδια στον αέρα<br /><br />λίγο μετά<br />το αλλόκοσμο μαύρο μέσα στην πίσσα νύχτα που ανεβαίνει, όλο ανεβαίνει<br />μοιάζει να μην έχει τελειωμό<br />τεντώνεις το λαιμό <br />κι εκεί που πάει να σε στοιχειώσει η σκοτεινιά και να μη θυμάσαι παρά μόνο αυτήν...<br />μια ασημένια κορυφογραμμή τρυπάει το σκοτάδι<br />κάπου πίσω της κρύβεται μία σελήνη<br /> <br />και μετά η ανάβαση<br />στροφές φουρκέτες<br />ο αέρας βαρύς σχεδόν σε πνίγει<br />το σώμα γεμίζει αλμύρα, τα ρούχα κολλάνε<br /><br />μόλις άγγιξες τη σκοτεινή πλευρά του παραδείσουmelianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-40218529538509006232009-05-20T22:11:00.008+03:002009-05-20T22:35:32.094+03:00the rose<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/oR6okRuOLc8&hl=en&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/oR6okRuOLc8&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>melianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-16671403077998524182009-05-19T21:56:00.004+03:002009-05-20T06:57:55.357+03:00το κουνελάκιήταν ένα μικρό κουνελάκι που είχε κλέψει όλη την αγάπη μου, εκείνη που δεν είχα πού να ακουμπήσω<br />και είναι κάποια κείμενα που γράφουμε, σβήνουμε, δεν ξέρουμε πώς να τα γράψουμε<br />θέλουμε να τα κρατήσουμε για τον εαυτό μας<br /><br />τελικά γυρίζουμε σελίδα<br />στο καλοκαίρι,στο συναίσθημα, στη ζωή μας<br /><br />Φυσά έξωmelianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6115052248529586874.post-62348341323205406382009-05-10T08:53:00.009+03:002009-05-10T23:44:49.825+03:00μωσαϊκόΜε ένα διάφανο, στα χρώματα της πιο επιθυμητής θάλασσας καφτάνι, κατηφορίζεις τα βράχια για να βρεθείς στην "άλλη" θάλασσα<br /><br />Το νιώθεις<br /><br />το αόρατο ψέμα και τη διάβρωση που προκαλεί<br /><br /><br />Λείοι, σμιλεμένοι βράχοι και η ενδόμυχη επιθυμία μιας λείανσης όμοιας . Πέρα από το χρόνο και τη θέληση<br /><br />Λίγο πιο δίπλα η ζωή ξεχύνεται με χίλιες μορφές<br /><br />Ένα παλιά γραμμένο βιβλίο γεμίζει άμμο και αλμύρα και αναμνήσεις ανικανοποίητου<br /><br />Ο μεταλλικός φάρος<br /><br />και ο αχός του κύματος που γεμίζει το μυαλό σου την ώρα που φεύγειςmelianhttp://www.blogger.com/profile/06892692443317381174noreply@blogger.com10