Ήρθε και πάλι απρόσκλητα, σχεδόν μυστικά να με καλύψει με αυτό το διάφανο πέπλο μιας γνώριμης σκοτεινιάς.

Καμιά ικεσία σε ροδόχρωμους ήλιους και ασημένιες σελήνες...

Θα ήταν πολύ απλό...

Μέσα στην απλότητα των καθημερινών αναγνωρίσεων, ορίζω την επανάληψη όλων των ζωτικών διαδικασιών


Πόσο οικεία ένιωσα με εκείνη την τετράποδη σκια που βάδιζε παράλληλα, αγνοώντας με.

Αν ήθελα θα μπορούσα να την κάνω νε με προσέξει. Να νιώσει την αλληλεγγύη. Δεν ήθελα...

Όπως κι εσύ δε θέλεις....Είδες που σε καταλαβαίνω.....;

Το βάρος της νύχτας δεν θα μπορούσε να το διώξει έτσι κι αλλιώς.

Συνεχίσαμε την παράλληλη πορεία μας, συνεχίζοντας να ανασαίνουμε....και να βαδίζουμε σ' έναν μη σκοπό



Πάλι ήρθε το κοτσυφάκι μου και με κάνει μέτοχο του έρωτά του



Κανείς δεν είναι εκεί έξω...

Δεν ξέρω ποιο κομμάτι μου σου ανήκει και ποιο περισσεύει για μένα

Περισσεύει ;

Πρόσκληση σε παιχνίδι

Ένα όμορφο φυλλαράκι πορτοκαλόχρωμο (από τη γλυκιά μου Genna) ήρθε να με ειδοποιήσει για μια πρόσκληση σε παιχνιδάκι, την ώρα που μπροστά μου είχα τον Αλφανουί του Φερλόσιο και αντέγραφα το παραμύθι που χρειαζόμουν. Υπακούοντας στη φωνή του παιχνιδιού άνοιξα την 123 σελίδα.... όμως απογοήτευση.... ενώ όλο το βιβλίο είναι θαυμάσιο, η συγκεκριμένη σελίδα δε μαρτυρά με τίποτα το ταλέντο του συγγραφέα. Όχι, δεν υπήρχε περίπτωση να αντιγράψω τη συγκεκριμένη σελίδα. Αν κάποιος θέλει να γνωρίσει το Φερλόσιο θα πρέπει να το κάνει σωστά. Αν πάλι κάποιος θέλει απλά να δει τι διαβάζω δε θα βγάλει άκρη με λίγες τυχαίες προτάσεις μιας ανούσιας σελίδας.... μια που διαβάζω συνέχεια, πολλά διαφορετικά πράγματα.

Πηγαίνω μέσα στο κρεβατάκι μου...δίπλα στο προσκεφάλι η Εποχή της δωρεάς του Πατρικ Λη Φέρμορ, ταξιδιωτικό....όμορφο βιβλίο...ανοίγω την 123....κι άλλη απογοήτευση...Ούτε κι αυτή θα προσφέρει κάτι ιδιαίτερο.

Κι αρχίζω και σκέφτομαι τις ζαβολιές. Ας μην αντιγράψω κάτι που διαβάζω τώρα. Ας ψάξω την 123 σε πολλά αγαπημένα βιβλία. Κι άλλη απογοήτευση....Νομίζω πως όλοι οι αγαπημένοι μου συγγραφείς στην εν λόγω σελίδα απλά δε βγάζουν αυτό που με μάγεψε, που με καθήλωσε, που τους κάνει ιδιαίτερους....

Εκτός από ένα βιβλίο....το αριστούργημα.....

Που αν και ούτε και αυτό δε βγάζει τον καλύτερό του εαυτό στην συγκεκριμένη σελίδα, ωστόσο διατηρεί το ύφος της συγγραφέας.... και πρόκειται για τα Κύματα της Γουλφ.

Εδώ θέλω να διευκρινίσω ότι δεν είναι το πιο αγαπημένο μου βιβλίο...κατ' αρχήν δεν υπάρχει ΕΝΑ αγαπημένο βιβλίο αλλά πολλά...που κατά καιρούς και ανάλογα με τις διαθέσεις και τις φάσεις της ζωής μου, μου έχουν προσφέρει μεγάλη απόλαυση διαβάζοντάς τα.

Αν όμως έπρεπε να ξεχωρίσω ένα βιβλίο....όχι για την πλοκή, όχι για την ευρηματικότητα και τη φαντασία, ούτε για τις φιλοσοφικές του προεκτάσεις (αν και υπάρχουν), ούτε καν για τη συναισθηματική επίδραση στον αναγνώστη....αλλά απλά και μόνο για την αριστουργηματική γραφή και τον τρόπο σύλληψης και απόδοσης της πραγματικότητας....τότε θα ήταν αυτό.

Το αντίτυπο που έχω είναι πολύ παλιό, πολύ φθαρμένο και πολύ αγαπημένο.

Αντιγράφω λοιπόν (πιστά από την 123 ):

"Τώρα γι' άλλη μια φορά", είπε ο Λιούις, "καθώς είμαστε έτοιμοι να χωριστούμε, έχοντας πληρώσει το λογαριασμό μας, ο κύκλος στο αίμα μας, διαλυμένος τόσο συχνά, τόσο απότομα, γιατ' είμαστε τόσο αλλιώτικοι, κλείνει σα δαχτυλίδι. Κάτι γίνεται. Ναι, καθώς σηκωνόμαστε, και παίζουμε τα δάχτυλα μας, κάπως νευρικά, προσευχόμαστε, κρατώντας στα χέρια μας τούτο το κοινό αίσθημα. Μην κουνηθείτε, μην αφήσετε την πόρτα να συντρίψει αυτό που φτιάξαμε, που αυτοπεριορίζεται εδώ, ανάμεσα σε τούτα τα φώτα, σε τούτα τα φλούδια, τούτα τα σκόρπια ψίχουλα και τον κόσμο που περνάει. Μην κινείστε, μη φεύγετε. Κρατήστε το για πάντα."

"Ας το κρατήσουμε για μια στιγμή", είπε η Τζίνυ, "αγάπη, μίσος, μ'όποιο όνομα κι αν το φωνάζουμε, τούτη η σφαίρα που τα τοιχώματα της είναι φτιαγμένα από τον Πέρσιβαλ, από νιότη κι απ' όμορφιά, κι από κάτι τόσο βαθιά βουλιαγμένο μέσα μας που μπορεί ποτέ πια να μην ξαναφτιάξουμε τούτη τη στιγμή από έναν άνθρωπο."

"Μέσα του υπάρχουν δάση και χώρες μακρινές στην άλλη άκρη του κόσμου" είπε η Ρόντα, "με θάλασσες και με ζούγκλες, με τα ουρλιαχτά των τσακαλιών και το φεγγαρόφωτο να πέφτουν πάνω σε κάποια ψηλή κορυφή όπου πλανιέται ο αετός."

"Μέσα του βρίσκεται η ευτυχία", είπα ο Νέβιλ, "κι η γαλήνη των καθημερινών πραγμάτων. Ένα τραπέζι, μια καρέκλα, ένα βιβλίο μ'ένα χαρτοκόπτη χωμένο ανάμεσα στις σελίδες. Και το πέταλο που πέφτει από το ρόδο, και το φως που τρεμοφέγγει καθώς καθόμαστε σιωπηλοί, ή , ίσως, αναπολώντας κάτι ασήμαντο, ξαφνικά μιλάνε. "

Όποιοι από τους ευγενικούς επισκέπτες, αλλά και περαστικούς αυτής της σελίδας επιθυμούν να λάβουν μέρος στο παιχνιδάκι αντιγραφής , μπορούν φυσικά να το συνεχίσουν. Προσωπικά το βρήκα ενδιαφέρον και μόνο επειδή μπήκα σε μια διαδικασία αναζήτησης μιας συγκεκριμένης σελίδας σε πολύ αγαπημένα βιβλία. Κι αν ήξερες Genna τι βρηκα εκεί....και πόσες φορές χαμογέλασα!

Από χαμένες στο χρόνο λέξεις και νοήματα, μέχρι πολύτιμους σελιδοδείκτες, που ξεχνάω μέσα στα βιβλία και μετά δε θυμάμαι πού τους άφησα...Και ποτέ δεν αναζητώ

Βρήκα μάλιστα έναν πολύ παλιό, τον πρώτο ακριβό που είχα αγοράσει...τον κοιτούσα χαρούμενη...Σε αυτό το βιβλίο ήταν λοιπόν; Στο εμείς οι ζωντανοι της Άυν Ραντ!!!

Πανέμορφο βιβλίο! Τον γύρισα ανάποδα...μια φράση, με όμορφα γράμματα...I 'll always love you...Μου είχε πει ποτέ αυτό το πράγμα....;;; Και πώς έπεσε ο σελιδοδείκτης στα χέρια του; Είχε δανειστεί το βιβλίο;

Δεν έχει σημασία.

Μετά από καιρό τίποτα δεν έχει σημασία...

Λόγια στον άνεμο. Σαν τα συναισθήματα.

Κι αυτό που απομένει... ένας απόηχος μιας ανάμνησης, που κι αυτή ξένη μοιάζει.

Θέλετε να συνεχίσετε το παιχνίδι αγαπημένοι μου

pixie, nicon, Ηλία, Νίκο Μ, Κώστα ;

Ξέρω ότι οι περισσότεροι από σας δεν έχετε ως κύριο χόμπυ τη λογοτεχνία, αλλά αν σας ενδιαφέρει, έστω και λίγο, είστε επίσημα προσκεκλημένοι να λάβετε μέρος....και με μεγάλη μου χαρά θα διαβάσω τις επιλογές σας.

Οι επίσημες οδηγίες είναι οι παρακάτω (αλλά όπως έχω καταλάβει, οι περισσότεροι έχουν κάνει με τον έναν ή άλλον τρόπο ζαβολιές)

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

(Αγαπημένε μου Β, αν περάσεις όπως σου ζήτησα.... δεν εννοούσα αυτο το κείμενο, αλλά το αμέσως παρακάτω)

Ναι.... το σημερινό μου ποστ είναι λίγο περίεργο. Σα να βρίσκομαι σε ανοιχτή επικοινωνία με όλους μου τους φίλους....

Ο ψεύτικος αληθινός μου κόσμος

Σήμερα έχω ανάγκη το παραμύθι. Χρειάζομαι έναν ψεύτικο κόσμο....πλασμένο όμως στα μέτρα μου.

Θα αφήσω λοιπόν τη συντροφιά του Φέρμορ να με ταξιδέψει αργότερα στο Ρήνο και για την ώρα θα χαθώ μέσα στον υπέροχο κόσμο του Φερλόσιο.


Δίπλα μου έχω το φεγγάρι, καθώς πάντα πληκτρολογώ από την ανατολή.

Σχεδόν ολοστρόγγυλο είναι και σήμερα...και θαμπό πίσω από το πέπλο των νεφών του (ή μήπως "μου" ;)


Πριν ξεκινήσω το παραμύθι, θυμίζω στη φωνή πως πρώτον ήμουν πάντα γκρίζα και τιγρέ και δεύτερον αναρωτιέμαι.... όλα τα ρήματα κάνουν πρόχειρο το λόγο; Πάντως ετούτη τη στιγμή δεν έχω διάθεση για ονοματοποιήσεις. Ακόμη κι αν ομορφαίνουν. Ετούτη τη στιγμή θέλω μόνο το παραμύθι. Κι αυτό αρχινά:


"Όταν ο Αλφανουί γνώρισε τη φωτιά της γιαγιάς, θέλησε να τη βάλει να πει τις ιστορίες της και σκαρφίστηκε γι' αυτό μια κατεργαριά.

Έφερνε από τον αγρό φυλλαράκια δεντρολίβανου και τα έριχνε στα κρυφά στο μαγκάλι. Γρήγορα αναδυόταν η δροσερή μυρωδιά απ' το καψάλισμά τους κι η γιαγιά, χωρίς να το καταλαβαίνει, άρχιζε να ανιστορεί.

Μιλούσε για τα νιάτα της, για τότε που ντυνόταν στα λευκά και τα πράσινα.

Τον Αλφανουί τον απορροφούσαν οι ιστορίες και ξεχνούσε να ρίξει κι άλλο δεντρολίβανο κι η γιαγιά σιγά σιγά σώπαινε. Μόλις το καταλάβαινε ο Αλφανουί έριχνε κι άλλα φυλλαράκια. Ξανάπαιρνε μπρος η γιαγια και συνέχιζε τις ιστορίες.

Αλλά ο Αλφανουί δεν ήθελε να το παρακάνει με το δεντρολίβανο, αφού δεν πρέπει να διηγείται κανείς πολλά σε μια μέρα γιατί οι ιστορίες ξεθυμαίνουν. Μόλις έπαυε η ξινόγλυκη μυρωδιά, η γιαγιά κολλούσε:

-Εντάξει φτάνει τώρα, όλα θέλετε να τα ξέρετε. Άντε, άντε, πάμε για ύπνο.


Και ο Αλφανουί, ο κλεφτράκος των ιστοριών, χαμογελούσε μεσ' απ' τα χείλη του σκανταλιάρικα."


Κάπως έτσι κι εγω βουτώ στα ξένα παραμύθια όταν ο κόσμος γύρω μου δεν έχει αρκετή μαγεία. Γιατί σαν τον Αλφανουί :

"....δεν θα ήξερε να πει αν στα μάτια του υπήρχε μια ζοφερή μοναξιά και στ' αυτιά του μια απύθμενη σιγαλιά, γιατί εκείνη η μουσική και εκείνα τα χρώματα έρχονταν από την άλλη πλευρά, από εκεί όπου δεν έρχεται ποτέ η γνώση των πραγμάτων : στο βασίλεμα της πρώτης μέρας, πίσω από τον τελευταίο τοίχο της μνήμης, εκεί όπου γεννιέται η άλλη μνήμη: η απέραντη μνήμη των άγνωστων πραγμάτων. "


Από το Ραφαέλ Σάντσεθ Φερλόσιο....τον υπέροχο Φερλόσιο.


Πώς να εξηγήσεις σε κάποιον που βλέπει παντού όρια και περιορισμούς, ότι εκείνη η μουσική και εκείνα τα χρώματα έρχονται πάντα από την άλλη πλευρά, από εκεί που δεν προέρχεται ποτέ η γνώση των πραγμάτων ;

Η γνώση καθορίζει τη ζωή μας . Το όνειρο την ομορφαίνει.

Πώς να εξηγήσεις ότι το μόνο που ζητάς, είναι το ταξίδι στα άστρα του μυαλού μας ;

Έκλειψη

Να ΄ναι η σελήνη που επηρεάζει τις διαθέσεις μας ;

Θα χαθεί λέει σήμερα...από τις 3.43 τα ξημερώματα ως τις 7 το πρωί.

Σε μια ολική έκλειψη, που χάρη στον ανέφελό μας ουρανό , θα είναι ορατή από όλη τη χώρα μας.

Παλαιότερα είχα διαβάσει πως η επίδραση της σελήνης ενισχύει τα συναισθήματα.

Ο έρωτας γίνεται παράφορος, η θλίψη αγγίζει ακραία σημεία, η χαρά μεγεθύνεται...όλα στον υπερθετικό βαθμό.

Ωραία θα ήταν να μπορούσα να ξενυχτίσω...

Μου πάει αυτή η εικόνα...σήμερα ....τώρα....με τα στάχυα να λυγάνε κατά το ηλιοβασίλεμα....

Τίποτε άλλο.....σιωπή....

΄Ολα τα άλλα αγγίζουν πολύ βαθιά...και δε γράφονται με κανένα μαύρο χρώμα....

Βυθός

Σε βαθύ ωκεανό βρέθηκα χτες να κολυμπάω, ακολουθώντας τους ήχους της σιωπής και τα απόκοσμα σφυρίγματα των μεγάλων θαλάσσιων κητών.

Κι όλα αυτά από δυο νότες που ζωγράφισαν τις εικόνες χρησιμοποιώντας το πιο βαθύ μου μπλε.

Σου είπα ότι σκέφτομαι με χρώματα;

Και με μελωδίες επίσης.

Μόνο τα όνειρα παραμένουν ασπρόμαυρα. Αυτά εστιάζουν στο συναίσθημα.

Πού χρώμα να σταθεί;

Το 'πα στη Φανή και σάστισε. Τα δικά της όνειρα ήταν όλα έγχρωμα. Κι αναρωτιόταν αν γι' αυτό η αγάπη της δεν έμοιαζε καθόλου με τη δική μου.

Το χρώμα σε απορροφά. Και η αγάπη επίσης. Πρέπει να διαλέξεις.

Αλλά ό,τι και να πάρεις σωστό θα'ναι. Το υποσυνείδητο κάνει πάντα τις σωστές επιλογές. Ερήμην μας.

Βλέπω τη φθορά που δεν σε αγγίζει και αποφασίζω να την κρατήσω για πάντα μακριά σου. Στο μοναχικό ωκεανό μου.

Είναι αυτή η συμφωνία που κάναμε

..... εσένα θα σου χαρίζω μονάχα το Μάη ....της αντανάκλασης

Wuthering Heights

τα σύννεφα της Ζυλιέτ
θυμάμαι κάθε που...


κύματα ανησυχίας και υπερέντασης, ανυπάκουα σε κάθε γνώση ή θέληση

εμποδίζουν το σώμα να αντιδράσει

να αναλάβει μόνο του το χρέος του στη ζωή


Και αυτό το πνεύμα.....τόσο μα τόσο ανίσχυρο ; !

Να προστατεύσει...



Η συγκεκριμένη ταινία κατέχει μια πολύ ιδιαίτερη θέση στις αγαπημένες μου, τόσο για τη δραματικότητα των χαρακτήρων, όσο και για την άριστη απόδοσή τους από τους Ralph Fiennes και Juliette Binoche

να υποθέσω πως σύννεφα μαζευτήκανε και τη θυμήθηκα
ατενίζοντας τον ορίζοντά μου ;

Λευκές....και άγραφες μοιάζουν... - δεν είναι -
σ' έναν αέναο χορό που χάνεται μέσα στο χρόνο

ξεγελούν
Οι σελίδες
Κι όμως εκεί βαθιά, πίσω από την επανάληψη των λέξεων
κρυφοκοιτάς
κι αισθάνεσαι την αναταραχή των στοιχείων

τη διασάλευση
Ανεπαίσθητη στα απαίδευτα μάτια
κι άλλο τόσο θεμελιώδης

Αν με ρωτούσες ποιος μου μαρτύρησε την αλλαγή
στον άνεμο ψάξε την προδοσία, θα σου 'λεγα

Και τότε, όταν ξυπνάει μια ιδέα ανικανοποίητου

παίρνω και πετάω ό, τι με κόπο θυμάμαι
λίγα τα πραγματικά πολύτιμα αποκτήματα

κι ακόμη πιο λίγα τ' απαραίτητα για τη ζήση

ξεκλειδώνω ασπρόμαυρες αναμνήσεις

καθαρίζω μανειωδώς κρυμμένες γωνίτσες

αποσυναρμολογώ τη σταθερότητα

για να την ξανασυνθέσω από την αρχή

σε μια ανάγκη πριν από μένα

Ένα κρύο διαπεραστικό...

σαν να μην είμαι πολύ καλά

Και αυτό το βάρος του διαλείμματος

ανάμεσα στο τίποτα του πριν και μετά

σε κάθε ξύπνημα....!

Να μπορούσα να το αποδιώξω!

Ένα αχνογάλαζο στην άκρη του σύννεφου.Ένα αχνογάλαζο στην άκρη της σκέψης μου.

Αυτά τα λεπτεπίλεπτα σταγονίδια, που μόλις αισθάνομαι στο πρόσωπό μου και αυτός ο παγωμένος βοριάς , σαν να με αγγίζουν για πρώτη φορά.

Γυρίζω τις σελίδες. Αργά. Νωχελικά. Δε βιάζομαι καθόλου. Η ιστορία συνεχίζεται....

Κάποιες φορές ξεχνιέμαι και στρέφω το βλέμμα προς τον ορίζοντα.
Της δύσης.
Σε μια ανέλπιδη αναζήτηση

Έτσι, που σε κύκλους με έχω οριοθετήσει, δεμένη με την ακτίνα της εκούσιας συγκατάβασής μου, μοιάζω πιο δέσμια εγώ από τον τρυφερό αγγελιοφόρο σου.
Εκείνον που μέσα από μυστικά νοήματα υπέτασσε την ύπαρξή μου σε κάτι αδιανόητα μεγάλο.

Πάντα δήλωνα υποταγή στην αγάπη. Ποτέ στον αγαπημένο.

Μέρες τώρα δεν βρίσκω το σχήμα των λέξεων, ούτε και των γραμμών..... ευθείες, καμπύλες, τεθλασμένες..... γιατί λείπει η σωστή απόχρωση του "νιώθω".

Τις φωτεινές μου σκέψεις στις στέλνω πάντα με ευθείες....δε γίνεται αλλιώς. Γι' αυτό και απολαμβάνεις την αμεσότητά τους
Αλλά σ' αγγίζω πάντα με καμπύλες...μόνο έτσι σε χωράω

Δεν είναι λάθος ο χρόνος...είναι Ενεστώτας...που δηλώνει το τώρα και τη διάρκεια
Κανένας χρόνος δεν είναι λάθος

Νομίζω πως οι πιο πολλές γυναίκες, με καμπύλες αγαπούν. Για να μπορέσουν να αγκαλιάσουν, για να μπορέσουν να τεντώσουν την αγάπη τους.


Το ξέρω ότι δεν υπάρχεις....κι είναι μια γνώση αυτή βαθιά....γι'αυτό και χάνω τις λέξεις και το σχήμα τους...
Ενίοτε κι εμένα...
Μέσα στη δική σου ανυπαρξία, αγκαλιάζω τη δική μου

Groundhog day

Πόσες φορές θα έπρεπε να ζήσει κάποιος την ίδια μέρα, ώστε στο τέλος της να αισθάνεται μόνο αγαλλίαση και πληρότητα;
Πόσες φορές θα έπρεπε να την ζήσει για να πει ότι είχε νόημα για τη ζωή του ;


Και δε μιλάμε για την ημέρα που παίρνει κανείς προαγωγή, αναγνωρίζονται οι ικανότητες του στη δουλειά και διπλασιάζεται ο μισθός του.

Δε μιλάμε για την ημέρα που κάποιος εξομολογείται τον έρωτά του στο πρόσωπο που θεωρεί μοναδικό στον κόσμο και βρίσκει θερμή ανταπόκριση.

Δε μιλάμε ακόμη για την ημέρα που σε κάποιον του χαμογελά η τύχη και κερδίζει ένα μυθικό χρηματικό ποσό, αλλάζοντάς του έτσι όλες τις προοπτικές της μέχρι τώρα ζωής του

Όχι, δε μιλάμε για τέτοιες μέρες ατελείωτης ευτυχίας, που ακόμη κι αυτές στην επανάληψή τους μπορεί να κατέληγαν ανιαρές.

Αντίθετα μιλάμε για μια μέρα που εκ των προτέρων θεωρείται "χαμένη"
Που στη διάρκειά της πρέπει να κάνει κάποιος μια αγγαρεία, για την οποία τον υποχρεώνει η δουλειά του, μακριά από το σπίτι του, με συνεργάτες που αντιπαθεί.
Και το μόνο που επιθυμεί είναι να ξεμπερδεύει όσο πιο γρήγορα γίνεται με αυτή τη μέρα και να προχωρήσει παρακάτω.
Τότε που ο χρόνος θα του ανήκει. Ή που θα νομίζει ότι του ανήκει.


Αυτή είναι η μέρα του Phil. Αυτή είναι η "Μέρα της Μαρμότας"


Εγκλωβισμένος λόγω χιονοθύελλας σε μια μικρή αμερικάνικη κωμόπολη, όπου πηγαίνει για την κάλυψη ενός ρεπορτάζ, ο συμπαθέστατος πρωταγωνιστής (Bill Murray) παγιδεύεται σε μια χρονοπαγίδα και αναγκάζεται να ζει και να ξαναζεί την ίδια μέρα.

Την ίδια μέρα που μισεί. Που θα ήθελε να μην υπήρχε στην ατζέντα του.


Μια από τις απολαυστικότερες κωμωδίες που έχουν γυριστεί. Ένα από τα πιο ευφάνταστα σενάρια.


Οι ψυχολογικές μεταπτώσεις του πρωταγωνιστή είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και παρά τον χιουμοριστικό τους χαρακτήρα πολύ ρεαλιστικές.

Τι θα κάναμε αλήθεια εμείς στη θέση του;

Ας δούμε τι έκανε εκείνος.


Πρώτο συναίσθημα: Τρόμος. Προσπάθεια ανατροπής του αλλόκοτου αυτού γεγονότος της διαρκούς επανάληψης. Προσπάθεια απεγνωσμένης φυγής από τη μη συμβατή με τη λογική πραγματικότητα.
Όμως οι προσπάθειες αυτές αποτυγχάνουν και μένει μόνο μία επιλογή....η αποδοχή. Η αποδοχή ....που επίσης εκδηλώνεται με διάφορες μορφές.

Αρχικά με την προσπάθεια εκμετάλλευσης της ιδιαίτερης αυτής κατάστασης, ικανοποιώντας κάθε επιθυμία του.
Όμως γρήγορα ικανοποιούνται όλες οι επιθυμίες που οδηγούν σε κάθε είδους απόλαυση. Μέχρι που επέρχεται ο κορεσμός. Όπως συμβαίνει πάντα με τις απολαύσεις που επαναλαμβάνονται.

Ακολουθεί μία φάση έντονης απελπισίας με αυτοκτονικές τάσεις. Όταν ο χρόνος δεν κυλά κατά πώς επιθυμεί ο πρωταγωνιστής, θέλει απλά να απαλλαγεί από αυτόν. Και από τη ζωή.
Αλλά ούτε αυτό είναι δυνατόν.Η επόμενη μέρα δυστυχώς υπάρχει. Η επόμενη μέρα....είναι η ίδια μέρα.


Τελικά η λύση βρίσκεται από τον πρωταγωνιστή στην αλλαγή της στάσης του απέναντι στους ανθρώπους κι επομένως απέναντι στη ζωή.

Στην εύρεση νέων ενδιαφερόντων

Στην ανακάλυψη και στην παραδοχή, πως όταν δεν αλλάζει η εξωτερική πραγματικότητα, το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι τον εαυτό μας.

Και τότε διαπιστώνει πως:

Είναι η αγάπη του για τους άλλους, που αλλάζει την κακή ψυχολογική του διάθεση.

Είναι η προσπάθεια να κάνει όσο περισσότερο καλό μπορεί μέσα στη διάρκεια αυτής της μοναδικής μέρας, που γεμίζει με νόημα την ύπαρξη του.

Είναι η επανεκτίμηση του χρόνου, του κάθε λεπτού που περνά και που μπορεί να έχει μια πολύ ιδιαίτερη σημασία.
Αρκεί να τον εκτιμήσει κανείς σωστά και να μην τον ξοδεύει αλόγιστα.

Όλα αυτά μπορούν να κάνουν ακόμη και την επανάληψη ενδιαφέρουσα. Γιατί μπορεί τα εξωτερικά γεγονότα να μην αλλάζουν στη διάρκεια αυτής της επαναλαμβανόμενης μέρας, αλλάζουν όμως οι αντιδράσεις των συνανθρώπων του πρωταγωνιστή που είναι άμεσα εξαρτημένες από τον ίδιο. Και για τις οποίες είναι ο ιδιος υπεύθυνος, όπως ανακαλύπτει.

Δεν είναι οι άλλοι αντιπαθητικοί όπως πίστευε στο ξεκίνημα αυτής της περιπέτειας, αλλά ο τρόπος που τα δικά του μάτια τους έβλεπαν. Δεν ήταν η μέρα δίχως νόημα, αλλά η ζωή του


Και όταν κατάφερε επιτέλους να βιώσει το κύλισμα του χρόνου συνειδητά και απολαμβάνοντάς το στο έπακρο....η μέρα προχώρησε...



Από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες που έχω χρόνια να ξαναδώ, αλλά το ημερόλογιό μου μού θύμισε πως η 2α Φεβρουαρίου για τους Αμερικανούς είναι Groundhog day