γυάλινες χάντρες

οι γυάλινες χάντρες πάντα με ξεγελούσαν /όχι όποιες και όποιες...αυτό να το ξεκαθαρίσω / εύκολα θα χάριζα τη γη μου για να τις αποκτήσω/ είναι τα μάτια που δίνουν αξία στα πράγματα / άλλοτε και η ψυχή /όχι πάντα τη σωστή /τα δικά μου έψαχναν πάντα ουρανό/ ελαττωματικά .../

το νησί (που δεν υπάρχει πια)

ανοίγεις τα μάτια μες στο σκοτάδι
της παλιάς ανάμνησης
εικόνα ανεξίτηλη
τα μικρά φωτάκια που αιωρούνται μεταξύ θάλασσας και ουρανού
μοιάζουν πλωτά σημάδια στον αέρα

λίγο μετά
το αλλόκοσμο μαύρο μέσα στην πίσσα νύχτα που ανεβαίνει, όλο ανεβαίνει
μοιάζει να μην έχει τελειωμό
τεντώνεις το λαιμό
κι εκεί που πάει να σε στοιχειώσει η σκοτεινιά και να μη θυμάσαι παρά μόνο αυτήν...
μια ασημένια κορυφογραμμή τρυπάει το σκοτάδι
κάπου πίσω της κρύβεται μία σελήνη

και μετά η ανάβαση
στροφές φουρκέτες
ο αέρας βαρύς σχεδόν σε πνίγει
το σώμα γεμίζει αλμύρα, τα ρούχα κολλάνε

μόλις άγγιξες τη σκοτεινή πλευρά του παραδείσου

the rose

το κουνελάκι

ήταν ένα μικρό κουνελάκι που είχε κλέψει όλη την αγάπη μου, εκείνη που δεν είχα πού να ακουμπήσω
και είναι κάποια κείμενα που γράφουμε, σβήνουμε, δεν ξέρουμε πώς να τα γράψουμε
θέλουμε να τα κρατήσουμε για τον εαυτό μας

τελικά γυρίζουμε σελίδα
στο καλοκαίρι,στο συναίσθημα, στη ζωή μας

Φυσά έξω

μωσαϊκό

Με ένα διάφανο, στα χρώματα της πιο επιθυμητής θάλασσας καφτάνι, κατηφορίζεις τα βράχια για να βρεθείς στην "άλλη" θάλασσα

Το νιώθεις

το αόρατο ψέμα και τη διάβρωση που προκαλεί


Λείοι, σμιλεμένοι βράχοι και η ενδόμυχη επιθυμία μιας λείανσης όμοιας . Πέρα από το χρόνο και τη θέληση

Λίγο πιο δίπλα η ζωή ξεχύνεται με χίλιες μορφές

Ένα παλιά γραμμένο βιβλίο γεμίζει άμμο και αλμύρα και αναμνήσεις ανικανοποίητου

Ο μεταλλικός φάρος

και ο αχός του κύματος που γεμίζει το μυαλό σου την ώρα που φεύγεις

να ελπίζεις

Ήρεμο απόγευμα Σαββάτου. Ο ήλιος στην πλάτη μου. Σχεδόν καλοκαίρι. Τιτιβίσματα γύρω μου παντού. Ο Α. χαμογελαστά με δικαιώνει για μία μου πρόβλεψη. Κι εγώ αναρωτιέμαι αν είναι καλό να ξέρεις. Είναι φορές που θα προτιμούσα το λάθος. Το λάθος σου επιτρέπει να ελπίζεις.
Και είναι Μάης. Πώς πέρασαν έτσι οι εποχές ;

Η Μ. είχε πει πως αν ο σκοπός μας ήταν η ευτυχία, την έχουμε γ........
Σίγουρα εκείνη ξέρει. Πιο ανελέητο κυνήγι για να την βρει, δεν έχει γίνει από άνθρωπο


Αλλά αυτο το τραγούδι...... που δυο μήνες τώρα δεν κουράζομαι να ακούω....ακόμη με ταξιδεύει.
Μαζί του.

χαμένα λεπτά

μ΄αρέσει ο τρόπος που αλλάζεις τις καταλήξεις στις λέξεις και τις κάνεις δικές σου
ένα αόρατο χαμόγελο γεννιέται μέσα στη σκέψη και τη φωτίζει
μην το διώχνεις


κι ενώ τα δέντρα τρέχουνε και η γύρη απλώνεται μέσα μου
σκέφτομαι όλα αυτά τα χαμένα λεπτά που με τόση απλοχεριά ξοδεύω

κάποτε θα τ'αναζητήσω
όλα