Ήταν λίγο μετά την συντριβή, γύρισε από το άλλο ημισφαίριο με την ευκολία και την αποφασιστικότητα που αλλάζεις μάγουλο στο μαξιλάρι, ένα μάτσο τσακισμένα κουράγια και αυτοεκτίμηση όσο κερί στην έρημο, το ίχνος μόνο, μια λαδιά μονάχα. Δεν έπεσε σε χέρια περασμένων εραστών, μήτε έψαξε για καινούρια. Δεν ειδοποίησε κανένα φίλο της ανάγκης να κουρνιάσει στην αγκάλη του και να ακουμπήσει στον ώμο του για να συνταχθεί. Ξεκαβάλησε το αεροπλάνο για να απιθώσει τη πακεταρισμένη σε επτά βαλίτσες ζωή στο παιδικό της δωμάτιο και ξέφυγε από την διαμελιστική πονοψυχία των δικών της με το πρώτο πλοίο. Για τα νησιά, για τον ήλιο, έστω και τώρα στο καθυστερημένο καλοκαίρι, τώρα που τα καράβια άδειαζαν τα νησιά από το να τα γεμίζουν, αυτή μπήκε με το φουστάνι της και ένα δισάκι πιότερο γεμάτο με βιβλία και κόλλες λευκές παρά ρούχα. Μακρύ το ταξίδι, μα έφτανε για να βρείς τις λύσεις που γύρευε, δεν ήταν ο προορισμός, αλλά η εκκίνηση, στη δεύτερη ανταπόκριση για να χαθεί στα βάθη του αιγαίου κούντρησε με την ιδέα της γής κατακούτελα και τόξευσε τα πέδιλά της στα μαύρα νερά της νυχτιάς. Κάθε βήμα θα ταν επίπονο, κάθε βήμα και κατάχτηση, τίποτα δεν θα της δινόταν εύκολα, ούτε θα κατάφευγε σε εύκολες λύσεις, η γή θα γινόταν ένα της και αυτή σαν πλάσμα από φυσημένη λάσπη πλασμένο θα την πορπάταγε όσο να σωθεί ο καημός ή τα πόδια της. Στο μήνα που άντεξε βρήκε την ηρεμία, τη γαλήνη και έκανε μια επανεκκίνηση στον θολωμένο εαυτό της. Τι έγινε μετά; Εσύ πες μου που τη γνώρισες
Τη γνώρισα, Κώστα...αλήθεια είναι...αλλά δε μου 'πε το μετά. Γιατί το μετά είναι μια ιστορία, που πριν συμβεί δεν το ξέρουμε.
Ξέρω μονάχα πως καποτε οι σκέψεις της μοιάζανε με ουράνιο τόξο και ήταν όλες ευηλιες.Πως το γέλιο της σκορπιζε παντού σαν αστερόσκονη στο σύμπαν. Ξέρω πως μπορουσε να ειναι η χαρά, η ίδια... αυτά ξέρω...
και είναι λίγα τούτα που ξέρεις τρυφερό μου... τι φως, στο ποδόγυρο... και στο πέλμα άμμος, απ' τ' ακρογιάλι του καλοκαιριού... τι γλυκό εν μέσω χειμώνος...
8 σχόλια:
Μα... αν θυμάμαι καλά... αυτό το blog μαύρο ήταν... Σωστά...;
Κάτι λάμπει όμως σήμερα.......!!!
Ναι, Nicon...μαύρο!
Για να αναδεικνύει περισσότερο το φως και τη λάμψη του...
:)
Ήταν λίγο μετά την συντριβή, γύρισε από το άλλο ημισφαίριο με την ευκολία και την αποφασιστικότητα που αλλάζεις μάγουλο στο μαξιλάρι, ένα μάτσο τσακισμένα κουράγια και αυτοεκτίμηση όσο κερί στην έρημο, το ίχνος μόνο, μια λαδιά μονάχα.
Δεν έπεσε σε χέρια περασμένων εραστών, μήτε έψαξε για καινούρια. Δεν ειδοποίησε κανένα φίλο της ανάγκης να κουρνιάσει στην αγκάλη του και να ακουμπήσει στον ώμο του για να συνταχθεί.
Ξεκαβάλησε το αεροπλάνο για να απιθώσει τη πακεταρισμένη σε επτά βαλίτσες ζωή στο παιδικό της δωμάτιο και ξέφυγε από την διαμελιστική πονοψυχία των δικών της με το πρώτο πλοίο.
Για τα νησιά, για τον ήλιο, έστω και τώρα στο καθυστερημένο καλοκαίρι, τώρα που τα καράβια άδειαζαν τα νησιά από το να τα γεμίζουν, αυτή μπήκε με το φουστάνι της και ένα δισάκι πιότερο γεμάτο με βιβλία και κόλλες λευκές παρά ρούχα.
Μακρύ το ταξίδι, μα έφτανε για να βρείς τις λύσεις που γύρευε, δεν ήταν ο προορισμός, αλλά η εκκίνηση, στη δεύτερη ανταπόκριση για να χαθεί στα βάθη του αιγαίου κούντρησε με την ιδέα της γής κατακούτελα και τόξευσε τα πέδιλά της στα μαύρα νερά της νυχτιάς.
Κάθε βήμα θα ταν επίπονο, κάθε βήμα και κατάχτηση, τίποτα δεν θα της δινόταν εύκολα, ούτε θα κατάφευγε σε εύκολες λύσεις, η γή θα γινόταν ένα της και αυτή σαν πλάσμα από φυσημένη λάσπη πλασμένο θα την πορπάταγε όσο να σωθεί ο καημός ή τα πόδια της.
Στο μήνα που άντεξε βρήκε την ηρεμία, τη γαλήνη και έκανε μια επανεκκίνηση στον θολωμένο εαυτό της.
Τι έγινε μετά;
Εσύ πες μου που τη γνώρισες
..γι' αυτό εχεις τόσο διαυγή και "φωτεινή" σκέψη!
Καλό βράδυ! :)
Τι γλυκός που είσαι Ηλία;
Το ξέρεις πόσες φορές φώτισες τα σκοτάδια μου;
Καλό σου βράδυ!
:)
Τη γνώρισα, Κώστα...αλήθεια είναι...αλλά δε μου 'πε το μετά. Γιατί το μετά είναι μια ιστορία, που πριν συμβεί δεν το ξέρουμε.
Ξέρω μονάχα πως καποτε οι σκέψεις της μοιάζανε με ουράνιο τόξο και ήταν όλες ευηλιες.Πως το γέλιο της σκορπιζε παντού σαν αστερόσκονη στο σύμπαν. Ξέρω πως μπορουσε να ειναι η χαρά, η ίδια...
αυτά ξέρω...
και είναι λίγα τούτα που ξέρεις
τρυφερό μου...
τι φως, στο ποδόγυρο...
και στο πέλμα άμμος, απ' τ' ακρογιάλι του καλοκαιριού... τι γλυκό εν μέσω χειμώνος...
καλημέρα σας, όμορφη!
Καλησπέρα σας, Γλυκιά!
Και όμορφη ήταν Genna...και όταν κάποιος μαζι της πετά, ξαναγίνεται όμορφη...γιατί γεμίζει ηλιαχτίδες..εκεί μαζί ψηλά που πετούν....
καλό σου απόγευμα!
Δημοσίευση σχολίου