Δέντρα γυμνά, ξεθωριασμένα στάχια, χωράφια σκεπασμένα με πάχνη, ένας γκρίζος ομιχλώδης ορίζοντας συνθέτουν την εικόνα του τοπίου της διαδρομής μου κατά την επιστροφή (μερικές φορές αναρωτιέμαι τι ακριβώς σημαίνει επιστροφή).....όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι η απεικόνιση ενός χειμωνιάτικου τοπίου Φλαμανδού ζωγράφου, να άγγιζαν μόνο επιφανειακά όπως η θέαση ενός πίνακα, αν όλη αυτή η μουντάδα δεν είχε διαποτίσει τόσο βαθιά το μέσα.

Περιγράφω εικόνες προσπαθώντας να ωραιοποιήσω αυτό που αρνούμαι να αναλύσω.

Μικρά, λεπτά πουλάκια σηκώνονται κατά συστάδες και μπερδεύονται μπροστά μου να διαταράξουν το κατά τ' άλλα ακίνητο τοπίο. Το εντός και αυτό των ματιών.

Κάποιος προσπαθούσε να μου εξηγήσει τους κινδύνους μιας παράτολμης πράξης....αλλά δεν καταλάβαινε πως δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος όταν έχεις ξεπεράσει ένα συγκεκριμένο φράγμα συνειδητότητας. Κάπου εκεί βρίσκομαι. Μετά το φράγμα.

Οι γιορτές περνάνε, οι δείκτες του ρολογιού μετακινούνται.... μία ώρα.... μία μέρα... ένα χρόνο.... συνεχώς μετακινούνται, προσπαθώντας να εξηγήσουν τις αλλαγές που συμβαίνουν σε ό,τι μας περιβάλλει... στον εαυτό μας..... παντού. Μετρήσιμο μέγεθος ο χρόνος.

Ίσως και οι αλλαγές.

Άσκοπες σκέψεις, λέξεις....ίσως καλύτερα να παραμείνω στην περιγραφή των εικόνων.

Η μέρα σήμερα ξύπνησε πάλι λαμπρή, μ' αυτό το απίστευτο λουλακί που χαρίζει ο βοριάς όταν με την πνοή του διώχνει τα σύννεφα.

Μόνο μερικές χαριτωμένες λευκές τούφες διακόπτουν τη μονοτονία του γαλάζιου.

Όμορφος ουρανός....για όμορφες σκέψεις