Διαβάζω τον αγαπημένο μου Στάθη....και αυτός ο άνθρωπος κάνει πάντα ένα περίεργο "κλικ" μέσα μου. Υπέροχη η γραφή του, απέραντη η ευαισθησία του, εντυπωσιακές οι γνώσεις του, λίγο (ως πολύ) μαύρες οι επιλογές του όσον αφορά ταινίες και βιβλία....ναι, του αρέσουν τα σκοτάδια. Έλκεται από αυτά όπως οι πεταλούδες από το φως.
Θυμάμαι έντονα την επιστροφή μου από ένα ταξίδι που θα μπορούσε να είχε αποβεί μοιραίο για την ύπαρξή μου. Ήταν η εποχή που το Symbol ήταν ένα πολύ επιτυχημένο περιοδικό εφημερίδας, πολύ διαφορετικό από όλα τα άλλα, το ξεζούμιζα στην κυριολεξία, λάτρευα τα ονόματα που γράφανε εκεί μέσα και φυσικά τα γνωστά edito του Στάθη.
Σ' εκείνο το ταξίδι λοιπόν κάπου στο κέντρο της Αφρικής, αισθάνθηκα για λίγες ώρες τη σκια του θανάτου πάνω μου. Δεν ήξερα πόσο σοβαρή ήταν η κατάστασή μου, αν θα επέστρεφα ποτέ πίσω...εννοώ συνειδητά....τελικά όμως όλα πήγαν καλά...και να'μαι εδώ να αραδιάζω γράμματα και λέξεις.
Θυμάμαι έντονα το ταξίδι της επιστροφής, μια επιστροφή από το καλοκαίρι στο χειμώνα...σε μια Αθήνα που για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια στρώθηκε από χιόνι....και το μόνο που επιθυμούσα, το μόνο που πραγματικά επιθυμούσα με τη σκια του θανάτου ακόμη στο μυαλό μου...ήταν ένα πρωινό, με έναν ζεστό καφέ και το Symbol στα χέρια μου, κουρνιασμένη στον καναπέ μου.
Μερικές φορές βρίσκεις στα πιο απλά πράγματα τους λόγους για να είσαι ζωντανός.

Τον ξαναδιάβαζα λοιπόν προχτές και ήταν πάλι πολύ στραμμένος εντός του....μιλώντας για καβάτζες και ανοσοποιητικά που δεν έχει σε επάρκεια για να αντιμετωπίσει τις γιορτές....και θυμήθηκα εκείνο το αξέχαστο ταξίδι επιστροφής στη ζωή.