Εικόνες, εικόνες, εικόνες

άλλοτε λέω θα πάψω να τις βλέπω, θα χαθούν σε μια ομίχλη του νου

μετά χάνομαι πάλι σε έναν πυκνό λαβύρινθο,

μέσα σε τέσσερις τοίχους που δεν έχουν τα όρια τους σε αυτόν τον κόσμο

πάρα βγαίνουν πολύ παραέξω, επεκτείνονται σε άλλα σύμπαντα, πάντα πιο πέρα από μένα

και μόνο εκεί μπορώ να με ορίσω μέσα από χιλιάδες μονοπάτια όλα διαφορετικά



Τα πρωινά με καθάρια σκέψη ξεχωρίζω κάθε πλάνη κάθε λάθος

μα όσο η μέρα προχωρά, λες και ξυπνούν οι μνήμες του σώματος

και τότε ποιος νικά ποιος χάνει

καμιά φορά αφήνομαι και παρακολουθώ

σαν αυτές οι ταχυδακτυλουργίες του είναι, να μην με αφορούν

σαν το αποτέλεσμα της σύγκρουσης να είναι κάτι που σε ξένο έδαφος συντελείται

που ξένα στοιχεία αγγίζει και επηρεάζει



Οι μνήμες του σώματος....

σε πόσες άμυνες οδηγούν...

...γιατί το νου τον κοροϊδεύεις εύκολα

τον εξαπατάς, τον καλοπιάνεις, τον μπερδεύεις

αλλά το σώμα ποτέ δεν ξεχνά κι εκεί που πας να το αγνοήσεις

πεισμώνει, σε ξυπνά, σου θυμίζει κι ας μη θελεις να θυμάσαι




Μια φωνή που μόνο αγάπη γεννά, μου θυμίζει τι λατρεύω, τι αγαπώ

κι είναι τόσο πέρα από αυτές τις λέξεις

τόσο κοντά σ'αυτό που ζηλεύω, στην πάλλουσα ζωή

Ίσως μόνο μέσα στη μελαγχολία να μπορείς να εκτιμήσεις τι είναι αυτό που χάνεις

και η φωνή μέσα από το γέλιο της, να γεννά τον ενθουσιασμό που πάντα γεννούσε

που όσο υπάρχω θα γεννάει




Χαίρομαι που κάποια πράγματα δεν αλλάζουν και διατηρούν την ελπίδα ζωντανή

και κάνουν το όνειρο να μη φαίνεται τόσο φανταστικό, τόσο μη πραγματικό

αντίθετα δυο βήματα μακριά κι ένα άλμα στο χρόνο και το παραμύθι γίνεται ιστορία