Αφουγκράζομαι τις σιωπές σου...σκύβω το κεφάλι στα κρυμμένα νοήματα...μου λες λεξούλες που χάνονται στον άνεμο...μα ο άνεμος μου τις μαρτυρά μυστικά στ' αυτί...

κι επιστρέφω στον Πεσσόα...και τη θάλασσά του...

τη θάλασσά μας...

" Τότε στην παραλία όπου δεν ακούγονται παρά τα κύματά της ή ο άνεμος που περνάει ψηλά στον ουρανό, σαν ένα μεγάλο ανύπαρκτο αεροπλάνο, εγκαταλειπόμουν σ' ένα νέο είδος ονείρων - πράγματα άμορφα και γλυκά, θαύματα της βαθιάς εντύπωσης, χωρίς εικόνες, χωρίς συγκινήσεις, καθαρά σαν τον ουρανό και τα νερά, που αντηχούσαν σαν τους στροβίλους που ξεδίπλωνε η θάλασσα καθώς ορθωνόταν από το βάθος μιας μεγάλης αλήθειας, θάλασσα που ανατρίχιαζε μ' ένα γαλάζιο πλάγιο πέρα μακριά και πρασίνιζε σαν γύριζε πίσω παίρνοντας αποχρώσεις γλαύκες, και αφού έσπαγε συρίζοντας άνοιγε σε χίλια μπράτσα που ξεδιπλώνονταν στη μαυριδερή αμμουδιά και σε ξεθυμασμένο αφρό, κλείνοντας στην αγκαλιά της όλα τα κύματα της ακρογιαλιάς και τις επιστροφές στην ελευθερία της απαρχής, τις θεϊκές νοσταλγίες, τις μνήμες, όπως αυτή άμορφη και χωρίς πόνο, μιας προηγούμενης ευτυχισμένης κατάστασης, ένα σώμα νοσταλγίας με ψυχή από αφρό, την ανάπαυση, το θάνατο, το όλον ή το τίποτα που περιβάλλει σαν μια απέραντη θάλασσα το νησί των ναυαγών που είναι η ζωή.

Κι εγώ κοιμόμουν χωρίς ύπνο, έχοντας ήδη αποστρέψει το πρόσωπο από αυτό που έβλεπα με τις αισθήσεις μου, λυκόφως του εαυτού μου, ήχος νερού ανάμεσα σε δέντρα, ηρεμία των μεγάλων ποταμών, δροσιά των μελαγχολικών απόβραδων, αργή αναπνοή του λευκού στήθους στον παιδικό ύπνο του στοχασμού."

Ο Πεσσόα διαβάζω στην εισαγωγή.... ζωγραφίζει με τις λέξεις.....και πράγματι το πετυχαίνει νομίζω

....μα εγώ με άλλον τρόπο θέλω να σου μιλώ....