Είναι νύχτες που ξυπνώ από ραγισμένους ήχους.
Μέρες που ξεκινάνε με βιαστικά delete στη μνήμη.
Κι ένα τρέξιμο προς την κατεύθυνση μιας κλεψύδρας που συνεχώς αδειάζει.
.... καταρρέουσες βεβαιότητες....
Μέρες που ξεκινάνε με βιαστικά delete στη μνήμη.
Κι ένα τρέξιμο προς την κατεύθυνση μιας κλεψύδρας που συνεχώς αδειάζει.
.... καταρρέουσες βεβαιότητες....
Για τι να μιλήσεις, όταν κάποιος δε θέλει να δει ;
Είναι ένα πράγμα τα βιβλία κι ένα άλλο η ζωή.
Δεν πειράζει. Από νωρίς διαχώρισα τον κόσμο μου.
Και κει χωράει μόνο μία βεβαιότητα. Αυτή της στιγμιαίας μου ανάσας.
Και μιας ανείπωτης λαχτάρας
18 σχόλια:
Της στιγμιαίας ανάσας...
Πως μια στιγμή ραγίζει την αιωνιότητα;;;
Ενα δωματιο οπου ολα ειναι μικρα και φθαρμενα, αλλα το παραθυρο και ο εξω κοσμος μεγαλα και λαμπερα ;-)
Τι θελει να μας πει η ποιητρια;
Θυμαμαι ενα ποστ σου πριν 10-11 μηνες που μιλαγε για την αγαπη σου στα πολλα και μεγαλα παραθυρα.
Σωστά, kioy
...ή πώς αφήνουμε τα ίχνη μας
Αν αφήσουμε
Homo faber, καλως ήλθες
Εκπλήσσομαι με την ευστοχη ερμηνεία σου!
Προφανως η ποιήτρια είναι κάτι παραπάνω από ευανάγνωστη ( αν και εναντιον τον λογοτεχνικών αναλύσεων)
Μου θυμισες κατι που εγραφα σε εναν φιλο πριν αρκετο καιρο. Ότι χρειάζομαι πάντα ένα παράθυρο στη ζωή μου. Μπορεις να το ονομασεις και παραθυρο διαφυγής. Είναι αυτό που θα σου προσφερει τη θέα μιας άλλης ζωής. Δίχως αυτην την ελευθερία στη σκέψη , μάλλον δεν μπορώ να υπάρξω
Αλλά και κυριολεκτικά, τα παράθυρα μάλλον παιζουν σημαντικό ρόλο. Είναι το μέρος απ'όπου μπαίνειτο φως, ο ήλιος. Το ποστ που αναφερεις το θυμαμαι. Εννια μεγαλα παραθυρα, μια ανεπαναληπτη θέα και δύο ήλιοι να φωτίζουν τη ζωή μου.
Σ'ευχαριστω που μου το θυμισες!
Ένα παράθυρο με ωραία θέα είναι πάντα προτιμότερο από έναν ωραίο πίνακα;)
Χτίσαμε τη ζωή μας
σε ραγισμένους ήχους
και διάτρητες σιωπές
κι ακόμα είμαστε όρθιοι
σε "καταρρέουσες βεβαιότητες"
μιας ζωής
που ακόμα θρέφεται με ανάσες
και λαχτάρα για τα καινούργια
που έρχονται...
Όμορφο Κυριακάτικο απόγευμα να έχεις.
Δε χωρά κουβέντα, σ'αυτό Caesar.
Σα να συγκρίνουμε κάτι το άψυχο με κατι το ζωντανό.Κι έπειτα ένας πίνακας λειτουργει πάντα περιοριστικά. Ενω μια ωραια θέα...
Καλώς ήλθες Σοφία!
Κάπως έτσι δεν προχωρά η ζωή όλων μας ; Με ρωγμές, με σιωπές, με βεβαιότητες που κάποια στιγμη καταρρέουν...
αλλά μας μένουν τα παράθυρα. Για να μην ξεχνάμε ποτέ την ομορφιά που κρύβεται εκεί έξω
Σ'ευχαριστω για το πέρασμά σου, Καλό σου απόγευμα!
..ποια ζωη ειναι καλυτερη??
Η φανταστικη του βιβλιου ή η ζωντανη ανασα της δικης μας ζωης ?? :)
Καλο απογευμα Ελένη :)
Υποθέτω (ευλογα) πως το ερώτημα σου ειναι καθαρα ρητορικο, Ηλία :)
Αναφερομουν σε "καταρρεεουσες βεβαιοτητες"...anyway
Να έχεις ενα όμορφο απογευμα!
Να εισαι καλα ...:)
Καλο σου βραδυ Melian :)
H βεβαιότητα μπορεί να είναι μόνο για αυτό που έχουμε τώρα τώρα αυτή τη στιγμή... Καοι μόνο για ό,τι αφορά εμάς, νομίζω...Από τη μια στιγμή στην άλλη, όλα μπορούν να ανατραπούν, και τότε, μόνο η ανασα μένει ίδια...
Αυτο το νοημα pixie
Χαιρομαι που περασες. Ελπίζω να εισαι καλά!
:)
"Βιαστικά delete στη μνήμη"; Αυτά κάνει το πολύ γράψιμο στον υπολογιστή............!
Αγαπητέ ανωνυμε που αποφασισατε να αλλαξετε (λίγο) το ονομα σας ...νιωθετε καλυτερα τωρα που εκφραστηκατε με αυτον τον τρόπο ;
Νιωθετε ευχαριστημενος με τον εαυτό σας ;
Αν ναι....χαιρομαι που εστω κι ετσι μπορεσα να σας φανω σε κατι χρησιμη.
Από την άλλη οι συζητησεις αγαπητε μου περι λογοτεχνιας και Γουλφ ειναι ατελειωτες. Εχετε τις αποψεις σας, εχω τις δικές μου...αλλου συγκλινουν, αλλου αποκλινουν...τιποτα δεν θεωρω κακο σε αυτες.
Δεχομαι την υπαρξη διαφορετικων αποψεων όπως δεχομαι και την υπαρξη διαφορετικων ανθρωπων (και ευτυχως που δεν ειμαστε όλοι ιδιοι)και οταν αυτες δε μου πανε, δε σκαω κιολας. Ουτε και θα αρχισω να εκστομιζω κακιες εναντιον καποιου με τον οποιο δε συμφωνω
Να ειστε παντα καλά!
Και κατι ακομη....δε λυπαστε το χρονο που χασατε για να διαβασετε κατι τοσο ανουσιο, οπως ένα κειμενο αυτου του ημερολογιου (που παντα ημερολογιο ήταν , ποτε δεν ηταν χωρος αναλυσης λογοτεχνικων κειμενων);
Συμφωνοι...εμενα δε με σεβεστε. Σεβαστειτε το δικό σας χρονο!
Αγαπητή Melian,
το σχόλιο για το delete να το πάρετε στα σοβαρά.Θα μπορούσατε ίσως να δημιουργήσετε έναν γλωσσικό ιστό με λέξεις "νέας τεχνολογίας",όμως η τοποθέτηση της λέξης μέσα στον στίχο με τον τρόπο που έγινε μοιάζει εξωφρενικά ακαλαίσθητη και παράταιρη.Αν σταθηκα αιχμηρός και πικρόχολος μαζί σας(ίσως και περισσότερο απ'όσο έπρεπε,αλλά η υπερβολή είναι απλώς ένας τρόπος να επισημάνεις εμφατικά κάτι που έστω εν σπέρματι ισχύει),αυτό συμβαίνει γιατί μπήκα στον κόπο να διαβάσω παλαιότερες αναρτήσεις σας και ελικρινά-χωρίς καμία ειρωνεία-μου άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις.
Όσο για την δημοφιλή σειρά,απλώς μου φαίνεται παράξενο για μια γυναίκα να ανέχεται τέτοια πλαστικοποιημένα είδωλα.Όλο κι όλο αυτό είναι το πρόβλημα μιας γυναίκας σήμερα; Πώς θα βρει έναν καλό γκόμενο και τι ρούχο θα ψωνίσει; Ουπς! Κάτι ακούω....Θα είναι το τραχύ τρίξιμο από τα κόκαλα της Σιμόν ντε Μποβουάρ............!
Θέλω να εκλάβω καλοπροαίρετα το σχόλιό σου, μια που δε νιωθω ότι έχω να μοιράσω τιποτα με κανενα.
Το σχόλιο για το delete δεν "αντιλαμβάνομαι" πώς να το ερμηνεύσω , μια που δε νιωθω σε καμια περιπτωση ότι γραφω στιχους. Το παρον ιστολογιο ήταν ειναι και θα ειναι ένα προσωπικό ημερολόγιο στο οποιο πραγματα που με αφορουν μπορει να γραφονται μεταφορικά και σχηματοποιημενα όχι για να κανουν εντυπωση στους άλλους αλλα για να με εκθέσουν οσο γινεται λιγότερο προς τα έξω.
Επι του θεματος αυτου εχω δωσει πολλες φορες εξηγησεις και στο παρελθον οταν δεχομουν σχολια για τα "ποιηματα" μου....και πιστεψε με ανωνυμε καταντα κουραστικο να πρεπει καθε φορα να εξηγω οτι δε νιωθω σε καμία πρίπτωση να γραφω ποιηση.
Ακομη και αναφορες σε βιβλια ή κειμενα λογοτεχνίας ειναι για να θυμαμαι τη "στιγμη".
Τι θελω να πω....Όλα εδω μεσα ειναι αυστηρα προσωπικα και διχως καμια διαθεση να "πουλησω" την οποιαδηποτε εικονα της ψευτοκουλτουριαρας. Αλλωστε πιστευω οτι η πραγματικη κουλτουρα μας ειναι πολλα πολλα πραγματα που ομως δεν αναλυονται σε ένα σχολιο που ήδη εχει παρει τεραστιες διαστασεις
Οσο για τη σειρα....θα έλεγα να μην ειμαστε τοσο βιαστικοι κριτές και να μην χαρακτηριζουμε τους άλλους απο κατι που δεν εμπιπτει στη δικη μας φιλοσοφια.
Δε χρειαζεται να ταυτιστεις με προσωπα για να θελεις για μιση ώρα να μην σκεφτεσαι τα προβλήματα που σε απασχολουν καθημερινα, την κατηφορα της χωρας μας, την καταστροφη του πλανητη και τοσα άλλα
Τελος παντων...οσο για την Σιμον ντε Μποβουαρ...προσωπικη ταπεινη μου άποψη : υπερεκτιμημενη οπως και ο συζυγός της. Οπως και πολλοι που καποιο συστημα θελησε να τους αναδειξει.
Αλλά ειπαμε οι αποψεις ειναι προσωπικες. Ο καθενας εχει απο μία.
Καλό σου βραδυ!
Αγαπητή Melian,
Μόνο καλοπροαίρετο ήταν το σχόλιό μου...Στο κάτω κάτω ούτε εγώ έχω να χωρίσω τίποτα μαζί σου,είμαι ένας εικοσιτετράχρονος τύπος που ούτε καν σε ξέρει...Και στα προηγούμενα,τώρα που το θυμήθηκα,δεν διακρίνω κάποια κακότητα,μάλλον να σε τσιγκλίσω ηθέλα...!
Εντούτοις,μην υποτιμάς τόσο κατάφορα τον εαυτό σου(και ΠΡΟΣΟΧΗ:η υπερβολική σεμνότητα συχνά κρύβει υπερβολική αλαζονεία).Τα γραπτά σου συχνά δικαιώνονται ποιητικά έστω και ερρήμην σου και επειδή ακριβώς είναι βιωματικά αποβαίνουν αυθεντικότερα από την εκ προθέσεως ποίηση ορισμένων που φλέγονται να κερδίσουν το χρίσμα του ποιητή...
Η θεώρησή σου για την τηλεόραση με βρίσκει σύμφωνο,αν κι εγώ τα βλέπω λίγο πιο μελανά τα πράγματα...Είναι ένας τρόπος να ρίξουμε μπόλικη σαντιγύ πάνω στην πικρή πραγματικότητα,για να την φάμε ευκολότερα...Τρώμε και τρώμε και τρώμε,άπληστα,με βουλιμία,γρήγορα,αγαπητή μου ΤV,βάλε κι άλλη σαντιγύ,σε λίγο θα μου έρθει αναγούλα,θα τα ξεράσω όλα,και τη σαντιγύ και την πραγματικότητα και το στομάχι μου θα μείνει άδειο.....Αλίμονο,μόλις αντίκρυσα το ΚΕΝΟ!!!
Καλό βράδυ και καλη συνέχεια!
ΥΓ:Θα μου ήταν ιδιαιτέρως ευχάριστο να αναλάβω την υπεράσπιση του φίλτατου Ζαν-Πολ,αλλά δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο έχει τη θέση του εδώ...
Δημοσίευση σχολίου