Αισθάνομαι
τη ζέστη του Ιουνίου ντυμένη με το άρωμά σου
την ημεράδα του πρωινού μιας γυμνής νωχέλειας
ο αγέρας σου είναι γεμάτος ζωντανές φωνές
φέρνουν δροσιά
λείπουν τα όνειρα
καλύτερα έτσι
Όταν μες στο μονόδρομο του αισθήματος μπλέκω ακούσια σε νοερούς λαβυρίνθους , κάποια στιγμή επιστρέφω στη μόνη πραγματικότητα
σ'αγαπώ
2 σχόλια:
Οι αισθήσεις ποτέ δεν προδίδουν,
αρκεί να τις αντιλαμβανόμαστε σωστά:)
Όμορφο το κυρ/κο ξύπνημα!
Είναι φορές Ceasar, που θα ήθελα να ζω μόνο με τις αισθήσεις. Και μόνο στον παρόντα χρόνο. Να ξεχνω όλα τα δύσκολα πριν και όλα τα αγχωτικα μετα (καμια φορα τα μετα μπορουν να γινουν πολυ αγχωτικα) και να ζω μονο μεσα απο τις ανάσες του παρόντος. Όμορφα που θα 'ταν !
Σέυχαριστω γι' αυτο σου το σχόλιο :)
Δημοσίευση σχολίου