Το έχω διαπιστώσει... Σε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις της ζωής αποφάσιζε εν αγνοία μου η συγκυρία κι εγώ ακολουθούσα σχεδόν άβουλα, θεωρώντας την παρέμβασή της υποκινημένη θαρρείς από κάποια άγνωστη δύναμη στην οποία καλό θα ήταν να μην προβάλω αντίσταση.

Και ποτέ δεν έμαθα αν υπακούοντας σε αυτό που το λέμε θεία παρέμβαση ή μοίρα ή τύχη ή και αναποδιά αν θες....ποτέ δεν κατάλαβα αν η μη αντίστασή μου σε αυτό, ήταν η καλύτερη επιλογή ή αν έπρεπε να ακολουθήσω την πρώτη απόφασή μου, την υποκινημένη από την καρδιά, απ'τη λογική, ακόμη και από τον ενθουσιασμό της στιγμής.

Και ποτέ δε θα μάθω.

Τα μάτια μου βαραίνουν σήμερα και νυστάζω....νυστάζω δίχως καμιά βοήθεια και νιώθω την κούραση των προηγούμενων ημερών, εβδομάδων...μηνών;
Προσπαθώ να μαζέψω το μυαλό μου μαζί με τα πράγματα...το σε διαφορετικά μέρη σκορπισμένο, άλλα πιο φιλόξενα και άλλα πιο εχθρικά.


Τις πιο πολλές χαρακιές μόνη μου τις τράβηξα υπακούοντας σε ξένες φωνές που διψούσαν για αίμα.

Είναι φορές που μπερδεύομαι, απαιτώντας ασυνείδητα να έχω ένα πολύ ειδικό βάρος στη σκέψη των άλλων...μετά συνέρχομαι και αντιλαμβάνομαι πως ποτέ δεν μπορούμε να απαιτήσουμε τίποτα από τους άλλους...το ειδικό βάρος που "εκείνοι" έχουν μέσα μας, εξαρτάται από εμάς και όχι από εκείνους...αντίστοιχα το ειδικό βάρος που έχουμε "εμείς" μέσα τους, εξαρτάται από εκείνους και όχι από εμάς.

Όσο και να προσπαθήσουμε, ποτέ κανείς δε θα μας αγαπήσει πιο πέρα από τη δική του ικανότητα να αγαπάει. Τον άλλον. Ή αρκούμαστε σε αυτήν ή αποχωρούμε
Η δική μας αγάπη, έχει το δικό της μέτρο....κι ας είναι άμετρο

Σήμερα λειτουργεί καλά ο ανιχνευτής ψεύδους που έχω.
Εξετάζω ένα ένα τα ευρήματά του, δε με εκπλήσσουν...αρκετές φορές στήριξα την ελπίδα μου σε ένα ψέμα, με την προσμονή της ανατροπής ή με τη γνώση της αναμενόμενης απογοήτευσης.

Μια ζωή εν γνώσει .
Πόσο ηλίθια φαντάζω στα μάτια εκείνων που αγνοούν αυτή τη γνώση!
Και πιστεύουν πως είναι η αφέλεια που υποκινεί τα πάντα και όχι η ελπίδα ή η ανάγκη σε μια πίστη πιο μεγάλη !

Ακούω τις μουσικές και διαπιστώνω για νιοστή φορά πώς αν ήμουν δημιουργός, μελωδίες θα ήθελα να σκαρώνω. Γιατί απ' όλες τις τέχνες αυτή μιλάει πιότερο μέσα μας.
Κανένα αίσθημα τόσο δυνατό δε γεννιέται από τη θέαση ενος ωραίου πίνακα ή από την ανάγνωση ένος σπουδαίου ποιήματος...κανένα.
Οι νότες βρίσκουν πάντα έναν τρόπο να τρυπώνουν στον πυρήνα μας, να ανασκαλεύουν, να ξυπνούν, να γεννούν...

Σήμερα η ανάγκη της γραφής είναι τόσο πραγματική, τόσο ουσιαστική.....δεν έχω σβήσει τίποτα, δεν έχω διορθώσει τίποτα....όπως στο παλιό ημερολόγιο που κρατούσα.
Το είχα και χτες στα χέρια μου, μόνο το κοιτούσα, δεν μπορούσα να γράψω, στο τέλος βυθίστηκα σ'έναν μη διακεκομμένο ύπνο...

μενεξεδί (φόρεσα σήμερα)

ναρκωμένες αισθήσεις

ρητά απαγορευμένες να αντιληφθούν

κάτι πιο πέρα απο το άρωμα της βιολέτας

ή της μελωδίας της σονάτας

εδώ που ποτέ δεν κοίταξες

Όλα γραμμένα είναι....εδώ που ποτέ δεν κοίταξες

τόσο διαφορετικός ο τρόπος της ανάγκης σου για μένα

τόσο κοντά στην αδιαφορία

κι όμως..... τώρα αντιλαμβάνομαι ότι ποτέ δεν ήταν

μια παράξενη αίσθηση κατοχής

κρυμμένη καλά από μια αυτάρκεια



Μια ζωή με σταθερές ήταν η ζωή σου

μια σταθερά κι εγώ

λίγο απρόβλεπτη στο τέλος

στο μεταίχμιο

μια χαραμάδα ανάμεσα σε σκοτεινές επιφάνειες σου αποκαλύπτει το πιο φωτεινό πράσινο
εκείνο που κατοικεί μέσα σου σε όλες τις αγαπημένες αποχρώσεις


προσπερνάς
πρέπει
δεν ήρθε ακόμη η ώρα του



στο ένα βήμα μετά ζεις για τη λάμψη πριν
και μ' αυτόν τον αναγκαστικό τρόπο βιώματος
που επιβάλλεται ακούσια
αναχωρείς - έχοντας καταργήσει τους προορισμούς - πριν φτάσεις

και η λαχτάρα καταπνίγεται στην αλλαγή της κατεύθυνσης

στις μισές αλήθειες που ακούς , αναρωτιέσαι πόσο πονούν οι κρυμμένες
αντέχεις; τις αντέχεις;


διαβάζεις την Κάτια και η Κάτια πάντα μιλάει όμορφα, σκέφτεται όμορφα, μ'αυτόν τον τρόπο που ζηλεύεις....που ποτέ δε θα μπορέσεις να εκφράσεις τις βαθύτερες σκέψεις σου....και αναρωτιέσαι μαζί της αφού τα μέρη αλλάζουν, αφού οι άνθρωποι αλλάζουν ...τι φανερώνει ότι στη διάρκεια της ζωής τους αυτά τα δύο συναπαντήθηκαν...

υπήρξαν;

κάτι στιγμιαίο, στη διάρκεια της στιγμής αληθινό
που γρήγορα περνά και χάνεται
αλλά έστω για μια στιγμή πιστευτό

υπάρχει;

Αφουγκράζομαι τη σιωπή την περιβάλλουσα, μόνο ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα των πλήκτρων....πολύ θορυβώδες ωστόσο για την άλλη σιωπή

Ξυπνώ σε μια γνωστή σκηνή απουσίας και η μέρα ξεκινάει....

" η αλλη μέρα"

(αχ! μικρέ γελωτοποιέ δεν ήρθες....μόνη μου στον καθρεφτη με τα παιχνίδια σου....:(( στο τέλος γέλασα με την καρδιά μου...:))

Ένα ανεμοδούρι ψιθυρίζει σιγανά :

"σε θέλω, σε θέλω, σε θέλω"

με το νοτιά

μα από χτες άλλαξε ο άνεμος και τώρα φουρ, φουρ, φουρ γυριζει με ορμή και φωνάζει δυνατά :

" ξέχνα με, ξέχνα με, ξέχνα με, ξέχνα με"

και η βουή χάνεται στον άνεμο

όμορφο παιχνίδι....αλλά δεν κάνει για μικρά παιδιά....μπερδεύονται....

ενώ ως ενήλιξ είσαι αμνήμων και προχωράς.....δε θυμάσαι τι έλεγε χτες το ανεμοδούρι

απλά προχωράς χωρίς μνήμη

ίσως και χωρίς σκοπό;

λατρεύω....λατρεύω....λατρεύω....

να στέκομαι γυμνή σ'αυτον τον άνεμο...να μου μουρμουρά όσα μόνο εγώ καταλαβαίνω...

λεξούλες, λεξούλες, λεξούλες

σου έγραφα με τις κιμωλίες που έφερνες...τις έσβηνε το κύμα...τις έπαιρνε τ' αέρι...

και τα νοήματα....κι εκείνα σ'ένα άλλο σύμπαν τώρα ταξιδεύουν

αυτό που θα σου χαρίσω

Όλα στα γράφω τρεις φορές σήμερα....είναι για να μ'αγαπάς τριπλά....(μια φορά ...ποτέ δεν ήταν αρκετή)

(η εικονα ειναι απο την chromasia)

νιώθω σα να μη μπορώ να μιλήσω άλλο
σα να στέρεψαν τα λόγια
σα να ξόδεψα όλη την τρυφεράδα τους
σε επιφάνεια τραχιά

αλλά αυτός ο βουβός πόνος....


επαναλαμβάνω τα λόγια της Σκαρλετ... "αύριο είναι μια άλλη μέρα"

και νιωθω ήδη πιο αισιόδοξη

(θέλω πολύ να πω σε έναν μικρό γελωτοποιό: "μιλά μου, μίλα μου, μίλα μου, μίλα μου.....είσαι εκεί ;.....έλα να κάνουμε γκριμάτσες στον καθρέφτη ....το χρειάζομαι σήμερα πολύ....και μετά .....; Μετά αν θέλεις θα σε ταξιδέψω....)

Κυριαρχία

Διαβάζω ...για άλλη μια φορά διαβάζω...και νιώθω ....και αντιλαμβάνομαι...
"Ένας άντρας που κυριαρχεί είναι ένας άντρας που δεν αγαπάει. Έχει μια τρομερή ζωώδη ενεργητικότητα, μια δύναμη που κατακτάει. Ναι, κατακτάει, οι άνθρωποι υποτάσσονται σ'αυτόν, αλλά αυτός μήτε αγαπάει μήτε καταλαβαίνει. Δεν είναι παρά μονάχα μία δύναμη και πληρώνεται από το ίδιο του το σθένος. Αν αγαπάει καμιά φορά, πρόκειται για μια δύναμη σαν και τη δική του, κι έτσι λοιπόν αγαπάει το ίδιο είδος του σθένους του δικού του, και όχι, τον άλλο, κάτι που είναι μια διήθηση. Παρακολούθησε τον κατακτητή προσεχτικά, παρακολούθησε τον άντρα ή τη γυναίκα που κυριαρχεί πάνω στον άλλο : Δεν είναι αυτός που αγαπάει. Αυτός που αγαπάει είναι αυτός που κυριαρχείται."

Από επιστολή της Α. Νιν προς τον Χ. Μίλλερ

χρόνια της αθωότητας

λέξεις που λένε απλά πράγματα

πεινάω, νυστάζω (νυστάζω ;) φοβάμαι

φοβάμαι

και πάντα κάποιος είναι εκεί να διώξει το φόβο

πάντα ο Μορφέας σε τυλίγει στην αγκαλιά του

και σε ταξιδεύει με τα μεγάλα δυνατά του φτερά

στο βασίλειο του ύπνου

Η Enya θέλει πάλι να με ξυπνήσει

Μάταιος κόπος

(...κι αυτη η βεβαιότητα των άλλων....αυτη η βεβαιότητα....)

πρέπει ξανά να αποδείξω το οφθαλμοφανές....

τίποτα δε μου λείπει

Παράξενες εποχές του νου με απομακρύνουν από καθε τι οικείο

και γεννούν μία μόνο επιθυμία

το επόμενο ταξίδι να είναι προορισμός καρδιάς

Θα μπορούσε να ήταν όνειρο, αν δεν έκοβε σαν την πιο κοφτερή λάμα με την παραμικρή επαφή
"Απορώ πώς βγήκες εκείνη την ημέρα"

....ζωντανή

(ξέρεις....αυτό ήθελε να πει)





Κι εσύ μόνο κοιτάς και μόνο χαμογελάς


η λεπίδα ακουμπά πάνω σου, αλλά καμιά αίσθηση δε μεταφέρει το μήνυμα του τραύματος


δεν υπάρχει


μόνο έκπληξη



νόμιζες πως ήταν άγνοια του κινδύνου

πώς να φανταστείς ότι ήταν....


δειλία;


αδιαφορία;





Και κάποια στιγμή με ανάλαφρο βλέμμα
ενώ γέρνεις ονειροπόλα το κεφάλι
είσαι εκεί και δεν είσαι
ταυτόχρονα
νιώθεις μια ένταση απέναντί σου
κάποιος κάτι άκουσε
σε παρατηρεί
επίμονα




ξέρεις





ήταν εκείνη η βουτιά στο κενό
που καθήλωσε

αυτή που θες να σβήσεις τη μηχανή
και να πέφτεις, να πέφτεις
μέχρι την έσχατη ώρα που θα ξαναβάλεις μπροστά
με την απορία αν θα τα καταφέρεις


έτσι κι αλλιώς ενα παιχνίδι είναι όλο

και είναι και η ζωή...που δε τιθασεύεται



το άλογο που πνίγανε στην αρχαία Κίνα



κι αποχωρείς δίχως να κοιτάξεις πίσω



Όνειρο ήταν......

Η μέρα είναι καταλλήλως συννεφιασμένη και πλάθει το σωστό σκηνικό για τις ακροβασίες μου

Ισορροπώντας σε λεπτό σχοινί, λογαριάζω το κόστος του να φτάσω ασφαλής απέναντι ή να αφεθώ σε μια ελεύθερη πτώση λίγο πριν τη λήξη του χρόνου της λογικής
....του χρόνου της λογικής....

άραγε αυτοί που ορίζουν τη λογική, μπορούν να ορίσουν και το χρόνο... ;

Εδώ και μέρες ακούω συνεχώς τις ίδιες νότες....τις ίδιες νότες....μια βαθύτερη ανάγκη τις ζητάει...τις γεννάει

Σκέφτομαι με αυτές...μιλάω με αυτές....σου μιλάω με αυτές....κι αν πάνω μου βλέπεις αυτό το ονειροπόλο βλέμμα, είναι γιατί έχουν εκτοπίσει σχεδόν κάθε άλλη σκέψη

Κι η αλήθεια είναι πως δε χρειάζομαι καμία σκέψη όταν μπορώ να σου χαμογελώ με νότες στο μυαλό μου.

Μια άγνωστη φωνή με καλεί σε ένα όνειρο που φαντάζει πέρα για πέρα αληθινό - αυτή δεν είναι η αίσθηση κάθε ονείρου; -

...πόσο χρόνο της ζωής μου υπηρέτησα μια ψεύτικη αλήθεια...; ίσως να είναι καιρός να ακολουθήσω το ψέμα ενός ονείρου

για όσο κρατήσει...

μια στιγμή...δύο ...τρεις....

ποιος ορίζει, πώς μετριούνται οι στιγμές

Κι αυτά τα μαύρα τετράδια...μη με ρωτάς γιατί τα έχω...πώς αλλιώς θα φώτιζε τόσο εκτυφλωτικά το χώρο εκείνο το ένα που γράφεται κάτω από το πιο δυνατό φως ;

Μέσα από την αντίθεση δε γεννιούνται τα πιο ακραία συναισθήματα;

Για άλλη μια φορά νιώθω, αντιλαμβάνομαι και η γνώση αυτή με συνεπαίρνει, πώς η μόνη φωνή στην οποία υποτάσσομαι πρόθυμα....είναι αυτή που ζητά την υποταγή μου δίχως όρους

Η ίδια φωνή που μου χαρίζει την ελευθερία

Μισή δόση ευτυχίας, μισή...

αρκεί τόση

και πετάς πάνω από το ρυτιδωμένο γαλάζιο που δεν έχει τέλος

όπως και το άνοιγμα του νου δεν έχει τέλος

μόνο συνέχεια

κι είναι αυτή η ελευθερία που σε κατακλύζει η μόνη αλήθεια που θέλεις να κουβαλάς

Και τώρα ξέρεις πως δεν υπάρχει πόνος που να μην έχεις υπερβεί

δεν υπάρχει γυμνό σημείο πάνω σου που να μην έχεις χαράξει

Όχι, ο χρόνος δεν επαρκεί

θέλεις τρεις, τέσσερις ζωές...και ενα μεγάλο ευχαριστώ για την μία που έχεις

....κι επιτέλους...και πόσο βαθιά η ανάσα αυτού του...ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ..
....επιτέλους δε με φοβάμαι...γιατί πιο πολύ απ' όλα εμένα φοβόμουν


Τώρα μπορώ να σε δω
χωρίς να φοβάμαι

Μου αρκώ....)