Το έχω διαπιστώσει... Σε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις της ζωής αποφάσιζε εν αγνοία μου η συγκυρία κι εγώ ακολουθούσα σχεδόν άβουλα, θεωρώντας την παρέμβασή της υποκινημένη θαρρείς από κάποια άγνωστη δύναμη στην οποία καλό θα ήταν να μην προβάλω αντίσταση.

Και ποτέ δεν έμαθα αν υπακούοντας σε αυτό που το λέμε θεία παρέμβαση ή μοίρα ή τύχη ή και αναποδιά αν θες....ποτέ δεν κατάλαβα αν η μη αντίστασή μου σε αυτό, ήταν η καλύτερη επιλογή ή αν έπρεπε να ακολουθήσω την πρώτη απόφασή μου, την υποκινημένη από την καρδιά, απ'τη λογική, ακόμη και από τον ενθουσιασμό της στιγμής.

Και ποτέ δε θα μάθω.

Τα μάτια μου βαραίνουν σήμερα και νυστάζω....νυστάζω δίχως καμιά βοήθεια και νιώθω την κούραση των προηγούμενων ημερών, εβδομάδων...μηνών;
Προσπαθώ να μαζέψω το μυαλό μου μαζί με τα πράγματα...το σε διαφορετικά μέρη σκορπισμένο, άλλα πιο φιλόξενα και άλλα πιο εχθρικά.


Τις πιο πολλές χαρακιές μόνη μου τις τράβηξα υπακούοντας σε ξένες φωνές που διψούσαν για αίμα.

Είναι φορές που μπερδεύομαι, απαιτώντας ασυνείδητα να έχω ένα πολύ ειδικό βάρος στη σκέψη των άλλων...μετά συνέρχομαι και αντιλαμβάνομαι πως ποτέ δεν μπορούμε να απαιτήσουμε τίποτα από τους άλλους...το ειδικό βάρος που "εκείνοι" έχουν μέσα μας, εξαρτάται από εμάς και όχι από εκείνους...αντίστοιχα το ειδικό βάρος που έχουμε "εμείς" μέσα τους, εξαρτάται από εκείνους και όχι από εμάς.

Όσο και να προσπαθήσουμε, ποτέ κανείς δε θα μας αγαπήσει πιο πέρα από τη δική του ικανότητα να αγαπάει. Τον άλλον. Ή αρκούμαστε σε αυτήν ή αποχωρούμε
Η δική μας αγάπη, έχει το δικό της μέτρο....κι ας είναι άμετρο

Σήμερα λειτουργεί καλά ο ανιχνευτής ψεύδους που έχω.
Εξετάζω ένα ένα τα ευρήματά του, δε με εκπλήσσουν...αρκετές φορές στήριξα την ελπίδα μου σε ένα ψέμα, με την προσμονή της ανατροπής ή με τη γνώση της αναμενόμενης απογοήτευσης.

Μια ζωή εν γνώσει .
Πόσο ηλίθια φαντάζω στα μάτια εκείνων που αγνοούν αυτή τη γνώση!
Και πιστεύουν πως είναι η αφέλεια που υποκινεί τα πάντα και όχι η ελπίδα ή η ανάγκη σε μια πίστη πιο μεγάλη !

Ακούω τις μουσικές και διαπιστώνω για νιοστή φορά πώς αν ήμουν δημιουργός, μελωδίες θα ήθελα να σκαρώνω. Γιατί απ' όλες τις τέχνες αυτή μιλάει πιότερο μέσα μας.
Κανένα αίσθημα τόσο δυνατό δε γεννιέται από τη θέαση ενος ωραίου πίνακα ή από την ανάγνωση ένος σπουδαίου ποιήματος...κανένα.
Οι νότες βρίσκουν πάντα έναν τρόπο να τρυπώνουν στον πυρήνα μας, να ανασκαλεύουν, να ξυπνούν, να γεννούν...

Σήμερα η ανάγκη της γραφής είναι τόσο πραγματική, τόσο ουσιαστική.....δεν έχω σβήσει τίποτα, δεν έχω διορθώσει τίποτα....όπως στο παλιό ημερολόγιο που κρατούσα.
Το είχα και χτες στα χέρια μου, μόνο το κοιτούσα, δεν μπορούσα να γράψω, στο τέλος βυθίστηκα σ'έναν μη διακεκομμένο ύπνο...