Διαφωνούσα με το φίλο πέρυσι που μου υπέδειξε την ταινία... (...ο πρωταγωνιστης ειναι τετραπληγικός...ουσιαστικά ζει μόνο με το μυαλό) ...κατά την άποψή μου ζωή χωρίς αγγίγματα, ζωή χωρίς τη συμμετοχή του σώματος δεν είναι ζωή... ...εκείνος υποστήριζε πως και μόνο με το μυαλό μας μπορούμε να δημιουργήσουμε πολλά πράγματα και να βρούμε μια μορφή ευτυχίας...
δεν υπάρχει σωστή ή λάθος απάντηση στο παραπάνω δίλημμα νομίζω....παρά μόνο αυτή που ταιριάζει στον καθένα μας
η ταινία φυσικά είναι ένα αριστούργημα.... παρά τη θλίψη που κουβαλάει
...κάτι μου είπες για την καλή σου Νίκον...θυμάσαι;..μπορεί να καταλάβει πολύ καλά τον πρωταγωνιστή...κι εγώ μπορώ...επειδή καποια πράγματα τα σκέφτηκα πολλές φορές..
Τη θυμάμαι αυτή τη σκηνή...Μου είχε αρέσει που η νόηση ταξίδευε έξω από το παράθυρο κ έφτανε μέχρι τη θάλασσα. Θα ναι που τις φορές που νοιώθω εγκλωβισμένη, εκεί θέλω να ταξιδέψω... Την είχα δει μισή την ταινία...Σε άλλους φάνηκε ανιαρή. Μου την ξαναθύμισες και τώρα θα την δω, ολόκληρη αυτή τη φορά!
Ταξίδευες κυνηγημένη από τη μοίρα σου για την κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία, πάντα στο deck, σε μιά σαιζ-λογκ πεσμένη, κάτωχρη απ' τη γνωστή και θλιβερώτατην αιτία.
Πάντοτε ανήσυχα οι δικοί σου σε τριγύριζαν, μα εσύ κοιτάζοντας τα μάκρη αδιαφορούσες. Σ' ότι σούλεγαν πικρογέλαγες, γιατί ένοιωθες πως γιά τη χώρα του θανάτου οδοιπορούσες.
Κάποια βαρδυά, που από το Στρόμπολι περνούσαμε, είπες σε κάποιον γελαστή, σε τόνο αστείου : "Πώς μοιάζει τ' άρρωστο κορμί μου, καθώς καίγεται, με την κορφή τη φλεγομένη του ηφαιστείου!"
Υστερα σ' είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκες μέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσω. Κ' εγώ, που μόνο την υγρήν έκταση αγάπησα, λέω : πως εσένα θα μπορούσα ν' αγαπήσω.
Η ταινία ασχολειται με ένα πολύ μεγαλο θέμα..... Αυτό της ελεύθερης βούλησης όταν η ζωή δεν είναι πια αυτό που επιθυμεί κάποιος. Δεν είναι εύκολη ταινία, δεν είναι διασκεδαστική....θέλει μάλλον ψυχικά αποθέματα ειδικά αν σε αγγίζει.
Αν και κινειται σε αργους ρυθμους, προσωπικα ποτε δεν τη βρηκα ανιαρη, ισως γιατι με συνεπηραν οι άψογες ερμηνειες αλλά και το ιδιο το θεμα.
(για όσους τη βρισκουν ανιαρη, προφανως δεν τους απασχόλησε ποτε το ερωτημα, τι θα εκαναν αν...Θα ήθελαν να εχουν δικαιωμα επιλογης;;;)
13 σχόλια:
Διαφωνούσα με το φίλο πέρυσι που μου υπέδειξε την ταινία...
(...ο πρωταγωνιστης ειναι τετραπληγικός...ουσιαστικά ζει μόνο με το μυαλό)
...κατά την άποψή μου ζωή χωρίς αγγίγματα, ζωή χωρίς τη συμμετοχή του σώματος δεν είναι ζωή...
...εκείνος υποστήριζε πως και μόνο με το μυαλό μας μπορούμε να δημιουργήσουμε πολλά πράγματα και να βρούμε μια μορφή ευτυχίας...
δεν υπάρχει σωστή ή λάθος απάντηση στο παραπάνω δίλημμα νομίζω....παρά μόνο αυτή που ταιριάζει στον καθένα μας
η ταινία φυσικά είναι ένα αριστούργημα.... παρά τη θλίψη που κουβαλάει
Καλά, μπορείς τώρα να μου εξηγήσεις πώς πέτυχες την αγαπημένη ταινία της καλής μου;;;
Και πώς καταφέραμε να συγχρονιστούμε τώρα;;;
Καλημέρα...κατ' αρχήν Καλημέρα!
:) με χαμόγελο
...κάτι μου είπες για την καλή σου Νίκον...θυμάσαι;..μπορεί να καταλάβει πολύ καλά τον πρωταγωνιστή...κι εγώ μπορώ...επειδή καποια πράγματα τα σκέφτηκα πολλές φορές..
Έχεις δίκιο σε όλα.
Καλημέρα, Ελ.!
Τη θυμάμαι αυτή τη σκηνή...Μου είχε αρέσει που η νόηση ταξίδευε έξω από το παράθυρο κ έφτανε μέχρι τη θάλασσα. Θα ναι που τις φορές που νοιώθω εγκλωβισμένη, εκεί θέλω να ταξιδέψω...
Την είχα δει μισή την ταινία...Σε άλλους φάνηκε ανιαρή. Μου την ξαναθύμισες και τώρα θα την δω, ολόκληρη αυτή τη φορά!
A BORD DE L'"ASPASIA"
Ταξίδευες κυνηγημένη από τη μοίρα σου
για την κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία,
πάντα στο deck, σε μιά σαιζ-λογκ πεσμένη, κάτωχρη
απ' τη γνωστή και θλιβερώτατην αιτία.
Πάντοτε ανήσυχα οι δικοί σου σε τριγύριζαν,
μα εσύ κοιτάζοντας τα μάκρη αδιαφορούσες.
Σ' ότι σούλεγαν πικρογέλαγες, γιατί ένοιωθες
πως γιά τη χώρα του θανάτου οδοιπορούσες.
Κάποια βαρδυά, που από το Στρόμπολι περνούσαμε,
είπες σε κάποιον γελαστή, σε τόνο αστείου :
"Πώς μοιάζει τ' άρρωστο κορμί μου, καθώς καίγεται,
με την κορφή τη φλεγομένη του ηφαιστείου!"
Υστερα σ' είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκες
μέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσω.
Κ' εγώ, που μόνο την υγρήν έκταση αγάπησα,
λέω : πως εσένα θα μπορούσα ν' αγαπήσω.
Η ταινία ασχολειται με ένα πολύ μεγαλο θέμα..... Αυτό της ελεύθερης βούλησης όταν η ζωή δεν είναι πια αυτό που επιθυμεί κάποιος. Δεν είναι εύκολη ταινία, δεν είναι διασκεδαστική....θέλει μάλλον ψυχικά αποθέματα ειδικά αν σε αγγίζει.
Αν και κινειται σε αργους ρυθμους, προσωπικα ποτε δεν τη βρηκα ανιαρη, ισως γιατι με συνεπηραν οι άψογες ερμηνειες αλλά και το ιδιο το θεμα.
(για όσους τη βρισκουν ανιαρη, προφανως δεν τους απασχόλησε ποτε το ερωτημα, τι θα εκαναν αν...Θα ήθελαν να εχουν δικαιωμα επιλογης;;;)
Καλο σου απόγευμα, pixie
Όμορφο το ποιημα του Καββαδία, τρελε του χωριου
και σ'ευχαριστώ που μου το γνώρισες
Nα έχεις ένα πολύ όμορφο απόγευμα
:)
..η θάλασσα στη ψυχή μας, στη ζωή μας :)
Καλή βδομάδα melissaki :)
Ναι, Ηλία μια θάλασσα παντού...στο μυαλό μας, στην καρδιά μας, στη ζωή μας όπως λες.
Καλή εβδομάδα :)
Χρόνια πολλά Ελένη!
Υγεια και χαρα! Τα ονειρα σου να γινουν πραγματικότητα :)
Ηλία μου σε ευχαριστώ!
Κι εσένα να σου φέρει η ζωή ό,τι επιθυμεις περισσότερο!
Δημοσίευση σχολίου