αστρολάβοι

Ήταν τόσο ανεπαίσθητο το άγγιγμα - ένα απαλό χάδι- και τόσο αυθόρμητο το μικρό μου παράπονο... που εκείνο το "ψυχή μου" με ξάφνιασε.

Κι ο ήλιος έδυε πίσω από το κάστρο, τα δέντρα, το ποτάμι.

Το δικό μας ποτάμι

Δεν ήξερα ότι η αδυναμία μου - η λαχτάρα μου- ακούστηκε τόσο ηχηρά

Νόμιζα πως την έκρυβα καλά. Ήξερα πόσο σκληρή μπορούσα να είμαι. Και πόσο ευάλωτη ταυτόχρονα. Ήξερα το μέταλλο από το οποίο ήμουν φτιαγμένη. Αλλά είναι φορές που το νιώθω. Το κορμί μου δυσκολεύεται να αντέξει το βάρος της ψυχής μου.

Είναι πολλοί οι τρόποι να αντικρίζεις τα πράγματα. Αλλά μόνο ένας που να δικαιώνει κάθε ανάσα σου. Μ'αυτόν τον έναν θυμάμαι τα πλοία να κατεβαίνουν το ποτάμι. Κι η εικόνα δεν είναι μια παράσταση οπτική, παρά ανάμνηση ενός βιωμένου χρόνου

Υπάρχουν άνθρωποι που σου τάζουν τ'άστρα
Κι άλλοι που στα μάτια τους καθρεφτίζουν όλο το σύμπαν
και που σου το προσφέρουν εκεί ολάκερο στα πόδια σου.
Δεν υπάρχει ευχαριστώ σ'αυτό το δώρο

Μ' αρέσουν οι ιστορίες για τ' άστρα. Για παλινώρια και αστρολάβους. Για μύθους σύγχρονους, αρχαίους, ξεχασμένους...

Μόνο που νόμιζα πως οι μύθοι είναι μόνο στα βιβλία.