Πυρετώδεις ρυθμοί σε ένα άγνωστο αεροδρόμιο, που θα θυμάμαι για πάντα ως το πιο οικείο.

Αν με ρωτήσεις τι θυμάμαι από εκείνο το ταξίδι πιο έντονα, θα σου πω εκείνο το αεροδρόμιο που με έφερνε κοντά σου, δίχως να το ξέρω.

Αλλά εσύ το ήξερες.

Είναι που μου 'δειχνες το φεγγάρι όταν εγώ είχα χάσει τον ουρανό.

Είναι που μου εξηγούσες κάθε σου βήμα, κάθε λεπτό του χρόνου ....λες κι έπρεπε να απολογηθείς.

Είναι που μου μάθαινες να περπατώ σ'έναν άγνωστο κόσμο κρατώντας με από το χέρι στοργικά.

Τη στιγμή που βρισκόμασταν και χανόμασταν στον ίδιο χώρο σα δυο ξένοι.

Το τι είναι κοντά σου και το τι είναι μακριά σου είναι δύο έννοιες πολύ μα πολύ υποκειμενικές.

Σήμερα νιώθω κοντά μου μόνο τον άνεμο, που μου θύμισε την πάλια σχέση αγάπης - μίσους μαζί του. Τα συννεφάκια παίρνουν ροζ αποχρώσεις αυτήν την ώρα και μοιάζουν μάλλον ακίνητα στο ύψος που βρίσκονται. Υποθέτω πως ο άνεμος δεν μπορεί να τα κυνηγήσει εκεί.

Ναι, είναι χειμώνας ακόμη.

Πάνω κάτω τις κυλιόμενες...πάνω κάτω. Αλλάζω συνεχώς γωνίες και φωτογραφίζω κρυφά τον κόσμο. Η ιδιαιτερότητα θέλει σεβασμό.

Κι εσύ πρέπει να πας σε μια γιορτή. Και με ρωτάς "πόσο περισσότερο ;" Όμως δεν ξέρω να απαντήσω. Ή μάλλον ξέρω να δίνω τις λάθος απαντήσεις.

(Με ρώτησες αν ματώνουν τ'αστεράκια, αλλά δεν έβλεπα ....μ' αυτά τα μάτια τα θολά και σου 'πα Καληνύχτα)