η (μωβ) νεράιδα μου

Η μικρή νεράιδα, που δε λογάριαζε το κύλισμα του χρόνου, που μετακινούσε τους λεπτοδείχτες μονάχα για να παίξει και που έβρισκε στην εφήμερη ζωή των πεταλούδων όλες τις απαντήσεις, σκαρφάλωσε στην λεπτή φετούλα του φεγγαριού σαν άλλοτε.


Όχι, δεν ήταν η ίδια νεράιδα μ'εκείνη την άλλη, αλλά κάτι μυστικό τις συνέδεε.


Μια ιστορία κρυμμένη από τα μάτια του κόσμου, που κράταγε στα χέρια της σ'ενα χοντρό μεταξωτό σημειωματάριο γεμάτο από αρώματα ενός άλλου κόσμου αθέατου.


Γεμάτο μελωδίες από ανέγγιχτες ώρες και αέρινα όνειρα. Κάθε σελίδα ανέδυε κι ένα μυστικό άρωμα αθωότητας και χάιδευε σαν δροσερή αύρα όλα τα μικρά αγριολούλουδα του νου.


Ανοίγοντάς το, μια απαλή σκια απλώθηκε σα δίχτυ σε μυστικές διαδρομές μιας γλυκιάς αυταπάτης, για την οποία θα προτιμούσε να πεθάνει, παρά να αποχωριστεί.


Μια αυταπάτη που έπλεκε σε πυκνό υφάδι όλα τα ανέμελα κυματάκια της σκέψης, όλα τα απίθανα χαμόγελα της χαράς, όλα τα τρελά καμώματα της μοίρας.


Και αφού μέτρησε την ευτυχία με νεραϊδίσια μέτρα, τέντωσε τα αραχνούφαντα βιολετιά φτερά της και πέταξε για εκεί, όπου η ζωή και η χαρά συναπαντιούνται στη διάρκεια ενός ουράνιου τόξου, στο πορφυρό ενός ήλιου που χάνεται, στο μαύρο βελούδο μιας έναστρης νύχτας, ....εκεί όπου ο χρόνος ήταν διάφανος σαν τις δροσοσταλίδες της αυγής.