ανησυχία

Τελευταία στον καθρέφτη σχεδόν πάντοτε εκπλήσσομαι. Σα να προσπαθώ να βρω μιαν άλλη που δεν είμαι εγώ, αλλά δεν ξέρω και ποια είναι.
Συνήθως εκπλήσσομαι και με την ξένη απέναντί μου, αλλά και με το οικείο πρόσωπο που τόσο καλά γνωρίζω. Σα να μου είναι και η οικειότητα ξένη.

Ένας ανήσυχος ύπνος τελευταία. Μάλλον όχι. Ένα ανήσυχο ξύπνημα τελευταία. Ένα ξύπνημα μακριά από τα γνώριμα μονοπάτια του νου. Με τρομάζει. Το έχω ξαναζήσει. Προτιμώ να ξυπνώ σε μια πιο ονειρώδη κατάσταση.
Αυτή η αγωνία για όσα πέρασαν.... για όσα δε θα'ρθουν .....!

Με επαναφέρω όσο πιο γρήγορα γίνεται με εκκρεμότητες, με μικρά καθημερινά που απασχολούν τη σκέψη, με όσα πρέπει να γίνουν, να μη γίνουν, μια ζωή σε πρόγραμμα.

Κυλά ευκολότερα. Κυλά.

Πάλι έκανα λάθος. Αναπόφευκτο.

-Όλα είναι εντάξει, μου επαναλαμβάνω...Μόνο εκείνη τη γωνίτσα δε θέλω να μου κλέψει κανείς. Εκείνη τη γωνιά που μου αρέσει να κρύβομαι και να μαζεύομαι σε μια μικρή ανυπαρξία.

(με βλέμμα φοβισμένου αγριμιού....όταν μπορώ να γίνομαι αόρατη...και μόνο τότε)