Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2007



Δέντρα γυμνά, ξεθωριασμένα στάχια, χωράφια σκεπασμένα με πάχνη, ένας γκρίζος ομιχλώδης ορίζοντας συνθέτουν την εικόνα του τοπίου της διαδρομής μου κατά την επιστροφή (μερικές φορές αναρωτιέμαι τι ακριβώς σημαίνει επιστροφή).....όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι η απεικόνιση ενός χειμωνιάτικου τοπίου Φλαμανδού ζωγράφου, να άγγιζαν μόνο επιφανειακά όπως η θέαση ενός πίνακα, αν όλη αυτή η μουντάδα δεν είχε διαποτίσει τόσο βαθιά το μέσα.

Περιγράφω εικόνες προσπαθώντας να ωραιοποιήσω αυτό που αρνούμαι να αναλύσω.


Μικρά, λεπτά πουλάκια σηκώνονται κατά συστάδες και μπερδεύονται μπροστά μου να διαταράξουν το κατά τ' άλλα ακίνητο τοπίο. Το εντός και αυτό των ματιών.


Κάποιος προσπαθούσε να μου εξηγήσει τους κινδύνους μιας παράτολμης πράξης....αλλά δεν καταλάβαινε πως δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος όταν έχεις ξεπεράσει ένα συγκεκριμένο φράγμα συνειδητότητας. Κάπου εκεί βρίσκομαι. Μετά το φράγμα.


Οι γιορτές περνάνε, οι δείκτες του ρολογιού μετακινούνται.... μία ώρα.... μία μέρα... ένα χρόνο.... συνεχώς μετακινούνται, προσπαθώντας να εξηγήσουν τις αλλαγές που συμβαίνουν σε ό,τι μας περιβάλλει... στον εαυτό μας..... παντού. Μετρήσιμο μέγεθος ο χρόνος.


Ίσως και οι αλλαγές.


Άσκοπες σκέψεις, λέξεις....ίσως καλύτερα να παραμείνω στην περιγραφή των εικόνων.


Η μέρα σήμερα ξύπνησε πάλι λαμπρή, μ' αυτό το απίστευτο λουλακί που χαρίζει ο βοριάς όταν με την πνοή του διώχνει τα σύννεφα.

Μόνο μερικές χαριτωμένες λευκές τούφες διακόπτουν τη μονοτονία του γαλάζιου.
Όμορφος ουρανός....για όμορφες σκέψεις

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007



να περάσετε όμορφα!

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

όταν ήμουν μικρή...θυμάμαι....ποτέ δεν εκφραζόμουν ελεύθερα...
ούτε στο γραπτό λόγο, ούτε στη ζωγραφική
θυμάμαι ότι πάντα ....έγραφα....ζωγράφιζα....αυτό που οι άλλοι ήθελαν να δουν....περίμεναν να δουν...
ποτέ δεν έβγαινα από τις νόρμες....ποτέ (το "ποτέ" προφέρεται με το "ε" έναν τόνο πιο ψηλά....έτσι το λέω....νομίζω πως η ακουστική των λέξεων μπορεί να μεταβάλει το νόημά τους)


τελευταία αντλώ χαρά από μηδαμινά πράγματα....πολλή χαρά
και λύπη από επίσης μηδαμινά πράγματα....πολλή λύπη

νομίζω πως μόνο η εσωτερική πληρότητα μπορεί να σε αφήσει ανεπηρέαστο....και να χαίρεσαι με την αληθινή χαρά ή να λυπάσαι όταν πράγματι πρέπει


στο τελευταίο μου ταξίδι έκρυβα την άρνηση σε μικρά χαρτάκια που κουβαλούσα παντού μαζί μου...εισιτήρια, περιτυλίγματα, αποδείξεις καταστημάτων....όταν επρόκειτο για επιστολόχαρτα ξενοδοχείων, ήταν μια μορφή μικρής ευτυχίας....


φαντασιωνόμουν μια ασυνθηκολόγητη ματαιότητα.... της είχα δώσει και χρώμα....θα προτιμούσα να παραδεχόταν την ανεπάρκειά της


κάπου είχα διαβάσει πως "το κακό με τα όνειρα δεν είναι ότι μένουν απραγματοποίητα, αλλά ότι πραγματοποιούνται"
μερικά από τα όνειρά μου πραγματοποιήθηκαν υπό πολύ λανθάνουσα μορφή

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Από συνέντευξη του Stephen King


- Γιατί επιλέγετε τόσο φρικιαστικά θέματα;

Και η απάντηση:

- Γιατί θεωρείτε δεδομένο ότι έχω δυνατότητα επιλογής;


Πέρα από το ότι θεώρησα ευφυή την απάντηση, με έκανε να αναλογιστώ, πως πράγματι κάθε συγγραφέας γράφει μόνο αυτό που μπορεί να γράψει.

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

love actually



αγαπημένη ταινία, χαρούμενη, αισιόδοξη.....και αυτή τη φορά .....επίκαιρη

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

Χειμώνας

...σαν νάρκη ...χειμερία...μόνο που μετά το ξύπνημα, έλειπε η άνοιξη....θα έρθει ;
πόσο χειμώνα μπορεί να αντέξει κανείς; όντας ξύπνιος ;


φυσώ τους ομόκεντρους κύκλους και τους διαλύω
κάθε κύκλος ένα όνειρο, μερικές ανάσες σιγανές, ανεπαίσθητες και μια πάλλουσα ζωή


μετά άλλοι κύκλοι ή μάλλον πριν
με την άκρη τους με αγγίξανε...κι ο καθένας κάτι ανέσυρε...
αυτοί που γέννησαν την καταιγίδα
κάτι παλιακό, ξεχασμένο στη λήθη....ανύπαρκτο απ' όποια πλευρά κι αν το κοιτάξω
γιατί ταράχτηκαν τα νερά, ....;
δεν μπορείς να πραγματώσεις το αδύνατο


νοσταλγικοί ήχοι ξυπνούν ένα αίσθημα ζήλιας
που δε με αφορά, αλλά γεννιέται.....από ανάγκη
από την ανάγκη
δε θα μάθω ποτέ, γιατί δε θα ρωτήσω.....
μετά θα πονέσω


η επιθυμία αφορά το άϋλο

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007

Διαβάζω τον αγαπημένο μου Στάθη....και αυτός ο άνθρωπος κάνει πάντα ένα περίεργο "κλικ" μέσα μου. Υπέροχη η γραφή του, απέραντη η ευαισθησία του, εντυπωσιακές οι γνώσεις του, λίγο (ως πολύ) μαύρες οι επιλογές του όσον αφορά ταινίες και βιβλία....ναι, του αρέσουν τα σκοτάδια. Έλκεται από αυτά όπως οι πεταλούδες από το φως.
Θυμάμαι έντονα την επιστροφή μου από ένα ταξίδι που θα μπορούσε να είχε αποβεί μοιραίο για την ύπαρξή μου. Ήταν η εποχή που το Symbol ήταν ένα πολύ επιτυχημένο περιοδικό εφημερίδας, πολύ διαφορετικό από όλα τα άλλα, το ξεζούμιζα στην κυριολεξία, λάτρευα τα ονόματα που γράφανε εκεί μέσα και φυσικά τα γνωστά edito του Στάθη.
Σ' εκείνο το ταξίδι λοιπόν κάπου στο κέντρο της Αφρικής, αισθάνθηκα για λίγες ώρες τη σκια του θανάτου πάνω μου. Δεν ήξερα πόσο σοβαρή ήταν η κατάστασή μου, αν θα επέστρεφα ποτέ πίσω...εννοώ συνειδητά....τελικά όμως όλα πήγαν καλά...και να'μαι εδώ να αραδιάζω γράμματα και λέξεις.
Θυμάμαι έντονα το ταξίδι της επιστροφής, μια επιστροφή από το καλοκαίρι στο χειμώνα...σε μια Αθήνα που για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια στρώθηκε από χιόνι....και το μόνο που επιθυμούσα, το μόνο που πραγματικά επιθυμούσα με τη σκια του θανάτου ακόμη στο μυαλό μου...ήταν ένα πρωινό, με έναν ζεστό καφέ και το Symbol στα χέρια μου, κουρνιασμένη στον καναπέ μου.
Μερικές φορές βρίσκεις στα πιο απλά πράγματα τους λόγους για να είσαι ζωντανός.

Τον ξαναδιάβαζα λοιπόν προχτές και ήταν πάλι πολύ στραμμένος εντός του....μιλώντας για καβάτζες και ανοσοποιητικά που δεν έχει σε επάρκεια για να αντιμετωπίσει τις γιορτές....και θυμήθηκα εκείνο το αξέχαστο ταξίδι επιστροφής στη ζωή.

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2007

-Σ' αγαπάω.
Πάντα έτσι ασυναίρετο....για να τραβάνε περισσότερο τα φωνήεντα. Σα να μεγάλωνε και η αγάπη με αυτή την έκταση του α πριν του ω.

Και πάντα ένα πλατύ χαμόγελο, μετά τη δήλωση....Σα να γινόταν πιο ευτυχισμένος με την εκφορά των δύο αυτών λέξεων που πάντα με εξέπλητταν ...Ναι, το κατάφερναν αυτό.....όσες φορές κι αν τις άκουγα......Δειλά τις αντιμετώπιζα .....όχι με επιφύλαξη, όχι....Δειλά...σαν να αποτελούσαν μια μη πραγματικότητα μέσα στο μυαλό μου.....σαν ένα όμορφο όνειρο...που δεν ήξερα πόσο αληθινό μπορούσε να είναι.

Έτσι με ξυπνούσε κάποια σαββατιάκα πρωινά....μ' αυτό το σ' αγαπάω....και η μέρα πριν ακόμη ξεκινήσει αποκτούσε χαμόγελο.


Πίνω το τσάι μου, όχι αυτό της Κίνας, βαριέμαι σήμερα τις τελετουργίες,ακούω τις αγαπημένες μου μουσικές.....
Η αναπνοή μου έχει μια τεχνητή ηρεμία.Τεχνητή....Είναι απαραίτητο να αναπνέω, και το κάνω με έναν σιγανό ρυθμό
Κατεβάζω το κεφάλι, χαμηλώνω τα μάτια, προσπαθώ να θυμηθώ της υποχρεώσεις μου απέναντι στη ζωή , τις βάζω σε μια τάξη....η τάξη πάντα βοηθά

Νομίζω πως η μέρα σήμερα είναι όμορφη....μ΄αυτά τα ξεδιάντροπα για χειμώνα γαλάζια...ξανακλειδώνω τη μνήμη.....επιστρέφω

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Από τα κύματα (Β.Γουλφ)

"Παρ' όλα αυτά σαν παιδιά, διηγούμαστε μεταξύ μας ιστορίες κι επινοούμε για να τις στολίσουμε αυτές τις γελοίες, φαντασμαγορικές, όμορφες φράσεις. Πόσο μ' έχουν κουράσει οι ιστορίες, που προσγειώνονται όμορφα με τα πόδια στο χώμα! Και πόσο δυσπιστώ απέναντι στα καθωσπρέπει σχήματα ζωής, τα ζωγραφισμένα πάνω σε μισά φύλλα χαρτιού. Αρχίζω να λαχταράω κάποια σύντομη γλώσσα σαν αυτή που χρησιμοποιούν οι εραστές, σπασμένα λόγια, άναρθρες λέξεις, σαν το σούρσιμο ποδιών πάνω στο πεζοδρόμιο. Αρχίζω να ψάχνω για κάποιο σχήμα που να συμφωνεί περισσότερο μ' εκείνες τις στιγμές της ταπείνωσης και του θριάμβου που 'ρχονται αναμφισβήτητα από καιρό σε καιρό. Κρυμμένες σε κάποιο χαντάκι κάποια μέρα με καταιγίδα, ενώ έβρεχε, κι ύστερα τεράστια σύννεφα παρελαύνουν στον ουρανό, σύννεφα κουρελιασμένα, τούφες από σύννεφα. Αυτό που με γοητεύει τότε είναι η σύγχιση, το ύψος, η αδιαφορία κι η παραφορά. Μεγάλα σύννεφα που πάντα αλλάζουν, και κίνηση , κάτι που θυμίζει θειάφι, καταχθόνιο, συντριμμένο, φύρδην-μίγδην, που δεσπόζει, που σέρνεται χαμένο ξεσκισμένο, κι εγώ ξεχασμένος ασήμαντος, μέσα σ' ενα χαντάκι. Από την ιστορία, από το σχέδιο, δε βλέπω τότε ούτε ίχνος."

Το απόσπασμα είναι παρμένο από "Τα κύματα" ένα από τα πιο αριστοτεχνικά, κατά τη γνώμη μου, γραμμένα βιβλία. Και συγκεκριμένα από τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, όταν ο Μπέρναρντ, ένας από τους εξι πρωταγωνιστές μένει πια γέρος και μόνος, έχοντας χάσει όλους τους ανθρώπους που οι ζωές τους αλληλεπιδρούσαν με τη δική του....και κάνει κατά κάποιον τρόπο έναν απολογισμό.

"Ήμασταν όμως όλοι διαφορετικοί. Το μεδούλι- το παρθένο μεδούλι που καλύπτει τη ραχοκοκκαλιά έλιωνε σε διαφορετικά κομμάτια για τον καθένα από μας. Το μούγκρισμα του λουστράκου που 'κανε έρωτα στο δουλάκι ανάμεσα στους θάμνους της λαγοκερασιάς, τα ρούχα στο σκοινί που 'παιρνε άγρια ο αέρας, ο πεθαμένος στο χαντάκι, η μηλιά, ολόγυμνη στο σεληνόφωτο, ο αρουραίος που 'βριθε από σκουλήκια, η ανταύγεια που στάλαζε γαλάζιο- τ' άσπρο μας μεδούλι ήταν διαφορετικά χαραγμένο και λεκιασμένο με το καθένα απ' αυτά. Τον Λούις τον αηδίαζε η φύση της ανθρώπινης σάρκας, τη Ρόντα η σκληρότητά μας, η Σούζαν δεν μπορούσε να μοιραστεί τίποτα, ο Νέβιλ ήθελε τάξη, η Τζίνυ αγάπη και ούτω καθεξής. Καθώς τα κορμιά μας γίνονταν διαφορετικές οντότητες υποφέραμε τρομερά."


Όμως όλοι αυτοί οι φίλοι, αυτοι οι τόσο διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ τους, όλοι 'φυγαν πριν από τον Μπέρναρντ. Κι ο Μπέρναρντ, δε θλίβεται....αντίθετα δοξολογεί τη μοναξιά του τέλους.

" Τώρα ας ψάλλω τη δοξολογία μου. Δόξα το Θεό για τη μοναξιά μας. Αφήστε με να μείνω μονάχος. Αφήστε με να βγάλω και να πετάξω τούτον τον πέπλο της ύπαρξης, τούτο το σύννεφο π' αλλάζει με τον παραμικρό ανασασμό, μέρα νύχτα, όλη μέρα κι όλη νύχτα. Στο διάστημα που κάθομαι εδώ αλλάζω. Είδα τον ουρανό ν' αλλάζει. Είδα σύννεφα να σκοτεινιάζουν τ' αστέρια, ύστερα να τ' αποκαλύπτουν και μετά να τα ξανακρύβουν πάλι. Τώρα έχω πάψει να κοιτάω την αλλαγή τους. Τώρα δε με βλέπει κανείς κι εγώ έχω πάψει ν'αλλάζω. Δόξα το Θεό για τη μοναξιά που μ' απάλλαξε απ' την πίεση των βλεμμάτων, από την πρόκληση του κορμιού, κι όλη την ανάγκη για φράσεις και ψέμματα."


Μα λίγο πιο πριν...λίγο πιο πριν..

"Μ' έχει κυριέψει η ψευδαίσθηση πως κάτι προσκολλιέται για μια στιγμή, κάτι που έχει στρογγυλάδα, βάρος, βάθος, κάτι που ολοκληρώνεται. Αυτό φαίνεται να 'ναι για την ώρα η ζωή μου. Θα στην έδινα ολόκληρη. Θα την έκοβα όπως κόβει κανείς ένα τσαμπί σταφύλια. Θα 'λεγα: - Πάρ' την, αυτή είναι η ζωή μου.
Δυστυχώς όμως, αυτό που βλέπω εγώ (τούτη τη σφαίρα, γεμάτη μορφές) εσύ δεν τη βλέπεις."

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007



επειδή στο μυαλό μου μόνο ηλιαχτίδες έχω

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007




Πολυέλαιοι σε σχήμα τρικάταρτης σκούνας κρέμονται σε δύο σημεία του μεγάλου και άδειου σαλονιού. Πάλι μετέφερε την τραπεζαρία αλλού. Δείγμα απελευθέρωσης από τις επιθυμίες των άλλων.


Σήμερα γιορτάζει το μικρό εκκλησάκι μας...θυμάσαι; Τι ρωτάω; Εδώ δε θυμάσαι άλλα πράγματα. Μερικές φορές αναρωτιέμαι ποιον σκοπό της υπάρξής σου βοηθούν αυτά τα κενά μνήμης που έχεις. Δε γίνεται...! Σε κάτι θα σου είναι χρήσιμα...και νομίζω πως διακρίνω σε τι. Δεν καις τη ζωή σου, όπως εγώ....την αφήνεις να σε οδηγεί σε ήρεμα λιμάνια, αντίθετα με μένα που μόνο στις φουρτουνιασμένες θάλασσες την οδηγώ, για να μπορώ να ζήσω την ένταση του κύματος, να ανασάνω τη μανία του, να βραχώ από το θαύμα του. Για να μπορώ να ζήσω την ομορφιά της επόμενης μέρας καταμεσής στο πέλαγο. Αυτή τη γαλήνη, την ηρεμία του ανοιχτού ορίζοντα...του δίχως όρια και περιορισμούς....τα χρώματα της σαγήνης του....


Πέντε κριτές ...ήταν όλοι τους εκεί, στη μεγάλη σάλα. Κανείς τους δεν μιλούσε, αλλά το βλέμμα τους ήταν απο μόνο του κατήγορο και για άλλη μια φορά έλειπε η υπεράσπιση.



- Γιατί διάλεξες το καράβι για τη δίκη;

(για να μην έχω έξοδο διαφυγής απαντώ....μέσα μου ...και αντικρίζω τους κριτές μου στα μάτια)

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2007

Το βαλς

Κάθομαι στην υπέροχη μπερζέρα σου, αυτήν που πάντα μου παραχωρείς αν και ξέρω πόσο "δική" σου είναι,
διαβάζω το οπισθόφυλλο ενός βιβλίου..... ο χώρος είναι τόσο γεμάτος από βιβλία, θα μπορούσα να ζω για πάντα εδώ.... ανάμεσά τους, μέσα στις σελίδες τους
Πριν λίγο βλέπαμε τα κύματα να σκάνε με ορμή στην άκρη της προβλήτας και ο Βοριάς σφύριζε στ' αυτιά μας κι ανακάτευε τα μαλλιά μας μέσα στην ερημιά της νύχτας
Μα τώρα μέσα στη ζεστασιά του σπιτιού, μού βάζεις Cohen και μου δείχνεις πόσο ευτυχισμένος είναι ανάμεσα στους δύο αγγέλους του
-Τον βλέπεις; με ρωτάς. Σε κανένα άλλο δίσκο δε χαμογελά έτσι. Είναι οι άγγελοι δίπλα του που του χάρισαν το χαμόγελο

Ξέρω τι μου λες.....καταλαβαίνω....
Αλλά το βαλς παραείναι μεθυστικό για να ακούσω οτιδήποτε
Φεύγω....χάνομαι....
στο μυαλό μου στροβιλίζομαι ήδη στη Βιέννη....
και δεν είσαι εσύ εκει δίπλα μου....κανείς δεν είναι
απλά στροβιλίζομαι σ' ενα όνειρο που δεν άρχισε ποτέ
που δε θα τελειώσει ποτέ
ακουμπώντας σ' εκείνον τον ώμο που λέει το τραγουδι
κρύβοντας σχολαστικά τη γιρλάντα που σχηματίστηκε
τη διάφανη ασήμαντη γιρλάντα
που ξεχώρισε την πλάνη και αναδύθηκε

Χάρισέ μου τη ζωή ενός βαλς
....φαντάζει τόσο αληθινή