Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

κύμα


- Γράψε για κάτι άλλο...

Ναι....για κάτι άλλο...καταλαβαίνω...

Είναι πολλά τα άλλα που με απασχολούν κάθε μέρα....

Αλλά εδώ θέλω να θυμάμαι το κύμα...

τη δική του εικόνα θέλω να φέρνω στο νου κάποτε
...και κυρίως.... τη στιγμή που τη γέννησε....



Μια καμπύλη που γεννιέται και παίρνει σχήμα στους πιο φυσικούς ρυθμούς ....

ένα κύμα γίνεται και η σκέψη μου...

για όσο χρειάζεται να διαλυθεί σε κατάλευκο αφρό στην ακτή...


5 δευτερόλεπτα....10....τι σημασία έχει !



πόσα κύματα δεν είδα στη ζωή μου

....τα είδα ;

τα μάτια δε βλέπουν πάντοτε...


χαζορομαντική!....μμμμ....ίσως....
υπό ειδικές συνθήκες

τότε που μπορώ...τότε που μπορώ να βλέπω μια απόλυτα συνηθισμένη εικόνα και να νιώθω όλη τη μαγεία της

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

- Δε σ'αγαπάω καθόλου.

- Εγώ σ'αγαπάω πολύ.

- Κι αν λέμε και οι δύο ψέματα ;

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

διαβάζοντας....




Σε ένα μάλλον ελαφρύ ανάγνωσμα, που όμως με συντρόφεψε τις τελευταίες μέρες ξεκουράζοντας το νου από άλλες σκέψεις, διαβάζω :


" Όταν παίρνεις μια απόφαση ζωής, δεν αναρωτιέσαι αν μπορείς να ζήσεις με κάποιον, αλλά αν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν."

Πράγματι. Κάπως έτσι πρέπει να είναι. Όλα τα άλλα είναι συμβιβασμοί που εξυπηρετούν διάφορες σκοπιμότητες.
Δεν είναι που δεν μπορούμε να ζήσουμε και μόνοι μας...... Μπορούμε.
Αλλά όταν βρίσκουμε εκείνο το πρόσωπο , το ξεχωριστό για τον καθένα μας, που με έναν δικό του τρόπο μπορεί να μας αγγίζει και να λαμπρύνει τη μέρα μας, η ζωή αποκτά άλλο νόημα. Μπαίνει σε άλλη διάσταση. Κι ίσως μόνο τότε να νιώθουμε στ΄αλήθεια ζωντανοί.

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

για τα λάθος λόγια

με μια ανάσα. έτσι θέλω να σου μιλήσω. με μια ανάσα. πονούσα.έναν πόνο βαθύ, εσωτερικό. αλλά δεν θέλω να μιλήσω γι' αυτό. κι είχα ανάγκη από μια άλλη μνήμη.μακρινή. τόσο μακρινή που δεν ξέρω πια αν μου ανήκει. μια μνήμη γλυκιάς παρηγοριάς. δεν την βρήκα.προσπάθησα. όλες οι εικόνες ήταν εκεί. αλλά κενές. κενές.
αυτό σου είπα. έλειπε το συναίσθημα. κι αφού δεν υπάρχει εκείνο, έδιωξα και τα λόγια.


θυμήθηκα τα καπελάκια μας. φτηνά. ασήμαντα. όμως κάτω από το γείσο τους ανταλλάξαμε ζεστά φιλιά. είναι εκεί και μας περιμένουν. ασήμαντοι μάρτυρες μιας ζεστής μέρας που κρύψαμε τα φιλιά μας από τον ήλιο.
στο δρόμο σου είχα παραπονεθεί πως ξέχναγες να μου κρατάς το χέρι. και τιμωρώντας με γλυκά, το έσφιξες τόσο δύνατα που πόνεσα.
λίγο...ίσα-ίσα για να καταλάβω την αγάπη

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Ήτανε μια φορά μάτια μου...



ψάχνοντας για ένα τραγούδι του θαλασσινού ποιητή (το βρήκα...δεν είναι που δεν το βρήκα)...αλλά...αλλά..

δεν είναι η ώρα του....

έπεσα πάνω εδώ.... και απλά δεν μπόρεσα να φύγω

ναι....ήτανε μια φορά μάτια μου που κάποιος μου 'λεγε ιστορίες από σελίδες ξεχασμένες, για καπετάν -Μιχάληδες και Διγενήδες ....και οι μύθοι ζωντάνευαν μπροστά μου..... και αποκτούσαν φωνή και σώμα και πάθη ανθρώπινα
και φτάνανε μέχρι το σήμερα... και όλα γινότανε ένας μύθος.... κι εκείνος γινότανε ένας μύθος....γιατί τι άλλο συντηρεί έναν μύθο, παρά η πίστη μας σε αυτόν..

όμορφους στίχους που έχει το τραγούδι....!


"Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του για χάρη μου
Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά
Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή
και μένανε μ' αφήνει έρμη και μοναχή "

μερικές μνήμες φέρνουν το χαμόγελο.... πιο λαμπερό κι από μια καλοκαιρινή μέρα...
μ'αυτό το χαμόγελο μ'αρέσει να θυμάμαι


κι αν ανήλικη μοιάζει πάλι η γραφή (μα δε θα ενηλικιωθεί ποτέ ;)
είναι που μ'αρέσει να οδηγώ το νου σε εκείνους τους άλλους κόσμους

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

σήμερα



Χαζεύω έναν γαλάζιο φάκελο, που αποπνέει ηρεμία, μια ξένη φωνή μου θυμίζει μέσα από ένα παραμύθι πως μόνο με ερωτήσεις προχωράμε, οι απαντήσεις παραείναι στατικές, πρέπει πάντα να γεννάνε μια νέα ερώτηση....

Δεν πολυσκοτίζω το μυαλό μου. Το βάρος της σημερινής μου μέρας χώρεσε σε τρεις λέξεις.

Μου αρκεί.

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

σ'εκείνο το άλλο σύμπαν


Μια νύχτα σιωπηλή, τότε που θα' χουν λιγοστέψει τα λόγια, αλλά όχι και η αγάπη, κρυφά θα φύγω, δε θα με καταλάβεις, να βρω το δρόμο για εκείνο το παράλληλο σύμπαν, εκεί που χάθηκαν όλα τα μυνήματα του έρωτά μας.

Θα τα μαζέψω ένα-ένα να τα φυλάξω για τις δίχως μνήμη μέρες....με όλα τους τα λάθη και με όλες τους τις αλήθειες, εκείνες που ποτέ δε χώρεσαν σε λέξεις.
Μετά θα γυρίσω ανεπαίσθητα κοντά σου, είπαμε δε θα με καταλάβεις, να με διορθώσεις, να με αγαπήσεις

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Ένα κλικ....μια στιγμή...

Έχω δουλειά, πολλή δουλειά, θέλω να προλάβω, μετά πρέπει να φύγω και για το γραφείο, αλλά έρχεται η Ναταλία, ο μικρός ξανθός μου διάολος, και η Ναταλία πρέπει να μου δείξει το γαϊδουράκι που άφησε στην Πολωνία

Κρατώ το κιτρινισμένο χαρτί στα χέρια μου και για μια στιγμή νιώθω να κρυφοκοιτώ, παρείσακτη πραγματικά σε μια στιγμή ευτυχίας, τόσο αληθινή που δε φανταζόμουν ότι μπορούσε να περάσει στο χαρτί, να φωνάξει τόσο δυνατά για την ύπαρξη της, να αγγίξει, να ακουμπήσει.
Τέσσερα πρόσωπα και δύο ζώα. Όλα σε μια εικόνα.
Μπροστά μπροστά ενα στρουμπουλό γαϊδουράκι . Μεγάλα, ολόγλυκα μάτια, τεράστια αυτιά. Ανοιχτόχρωμο και ήρεμο....Πόσο ήρεμο μοιάζει! Μ'αυτήν την ηρεμία που έχουν τα ζώα όταν αγαπιούνται (όπως και οι άνθρωποι). Πίσω του σέρνει ένα χαμηλό αυτοσχέδιο κάρο. Και πάνω του ; Πάνω του βλέπω την ευτυχία σε τέσσερα ολόφωτα χαμόγελα. Δυο κατάξανθα κεφαλάκια με όλα τους τα δόντια σχεδόν λειψά να χασκογελάνε, ο κάπως πιο μετρημένος πατέρας να προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες της σοβαρότητας, όμως και τα δικά του μάτια λάμπουν, και μια μητέρα !! μια μητέρα καλλονή ...... το βλέμμα μου καρφώνεται πάνω της. Τι όμορφη που είναι ! και πόσο χαρούμενη μεσα στην οικογενειακή της ευτυχία! Στο πλάι , σχεδόν στο μέγεθος του γαϊδαράκου, ένα πελώριος σκύλος Αγίου Βερνάρδου, έρχεται να συμπληρώσει με το νωχελικό του ύφος την όλη εικόνα
Όμορφα ζώα, όμορφοι άνθρωποι....

Πόσο μπορεί να απέχει η ευτυχία από αυτήν την εικόνα, αναρωτιέμαι
Μια ξεχειλίζουσα ευτυχία...
Όσο και ο καρκίνος που χτυπά την καλλονή στα 45 της.

Ένα κλικ...μια στιγμή....μια πανέμορφη στιγμή.....
Η ζωή μας

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

5 του νοέμβρη




Κάποια στιγμή στη ζωή μας, ανοίγει μία πόρτα και μπαίνει το μέλλον μας.
Άλλοτε αυτό γίνεται ασυνείδητα ακόμη και ακούσια και το καταλαβαίνουμε μόνο από τις μετέπειτα αλλαγές στη ζωή μας.
Άλλες φορές ανοίγουμε εμείς αυτήν την πόρτα.
Πνιγηρός ο πριν αέρας.