Η μέρα είναι καταλλήλως συννεφιασμένη και πλάθει το σωστό σκηνικό για τις ακροβασίες μου

Ισορροπώντας σε λεπτό σχοινί, λογαριάζω το κόστος του να φτάσω ασφαλής απέναντι ή να αφεθώ σε μια ελεύθερη πτώση λίγο πριν τη λήξη του χρόνου της λογικής
....του χρόνου της λογικής....

άραγε αυτοί που ορίζουν τη λογική, μπορούν να ορίσουν και το χρόνο... ;

Εδώ και μέρες ακούω συνεχώς τις ίδιες νότες....τις ίδιες νότες....μια βαθύτερη ανάγκη τις ζητάει...τις γεννάει

Σκέφτομαι με αυτές...μιλάω με αυτές....σου μιλάω με αυτές....κι αν πάνω μου βλέπεις αυτό το ονειροπόλο βλέμμα, είναι γιατί έχουν εκτοπίσει σχεδόν κάθε άλλη σκέψη

Κι η αλήθεια είναι πως δε χρειάζομαι καμία σκέψη όταν μπορώ να σου χαμογελώ με νότες στο μυαλό μου.

Μια άγνωστη φωνή με καλεί σε ένα όνειρο που φαντάζει πέρα για πέρα αληθινό - αυτή δεν είναι η αίσθηση κάθε ονείρου; -

...πόσο χρόνο της ζωής μου υπηρέτησα μια ψεύτικη αλήθεια...; ίσως να είναι καιρός να ακολουθήσω το ψέμα ενός ονείρου

για όσο κρατήσει...

μια στιγμή...δύο ...τρεις....

ποιος ορίζει, πώς μετριούνται οι στιγμές

Κι αυτά τα μαύρα τετράδια...μη με ρωτάς γιατί τα έχω...πώς αλλιώς θα φώτιζε τόσο εκτυφλωτικά το χώρο εκείνο το ένα που γράφεται κάτω από το πιο δυνατό φως ;

Μέσα από την αντίθεση δε γεννιούνται τα πιο ακραία συναισθήματα;

Για άλλη μια φορά νιώθω, αντιλαμβάνομαι και η γνώση αυτή με συνεπαίρνει, πώς η μόνη φωνή στην οποία υποτάσσομαι πρόθυμα....είναι αυτή που ζητά την υποταγή μου δίχως όρους

Η ίδια φωνή που μου χαρίζει την ελευθερία