κρυφτό

Σ' ένα κρυφτό των λέξεων αναζητώ τις ανάσες μου

Παρασκευή πρωί....μεσημέρι


σήμερα σα να χάθηκε το φως από παντού

λες και το μάζεψε το φεγγάρι για να γεμίσει
νυστάζω τις λάθος στιγμές και μαζεύω το κορμί μου στο μικρό τίποτα που είναι
με μάτια θολά αντικρίζω το κενό μαζί με το σκοτάδι


βραδιάζει

βαδίζω πάνω στο πλακόστρωτο, το συνυφασμένο με τον έρωτα
όταν η εικόνα της μου τραβά την προσοχή
κοντοστέκομαι μοιάζει με οιωνό.....
την ξέρω, τη χαζεύω
παρατηρώ πόσο όμορφη είναι, μια ευάλωτη ομορφιά

μα εμένα μου την αρνήθηκαν πριν λίγο

αμφιταλαντεύομαι να μείνω; να χαθώ λίγο σ'ενα ψέμα;

ενώ καθυστερώ λίγο την απόφασή μου, ψάχνω εκείνες τις λέξεις τις μαγικές που θα απάλυναν τον πόνο
υπάρχουν;
όχι....η δική μου πίστη ήταν λάθος

όλη τη μέρα ζαλισμένη νυστάζω την πιο λάθος στιγμή
όμως το παραμύθι με ξυπνά σιγά σιγά
πάλι την πιο λάθος στιγμή

στην επιστροφή τα φύλλα των δέντρων σαλεύουν και σκεπάζουν το σκοτάδι της νύχτας
δεν είναι ο δρόμος μου μοναχικός κι ας είναι άδειος
είναι γεμάτος ψιθύρους
κι εγώ προχωρώ βιαστικά - πώς πέρασε έτσι η ώρα;

μα λίγο πριν φτάσω στη φυλακή μου καθαρίζω το βλέμμα
είναι δικό μου ενίοτε ζητούμε αποκλειστικά δικαιώματα και στη θλίψη


Σάββατο βράδυ...αργά
παρακολουθώ το φεγγάρι που χάνεται στη σκια της γης
Μπορεί η αγάπη να είναι σκληρή;
(όχι
δε θα 'ταν αγάπη)
και είναι εκεί που ο Θεός χάνει την κόλασή του
... αφήνω το φεγγάρι να συνεχίσει το παιχνίδι του με τις σκιες