Funeral Blues

W. H. Auden — Funeral Blues (1936)




Stop all the clocks, cut off the telephone.
Prevent the dog from barking with a juicy bone.
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.


Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead.
Put crêpe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever: I was wrong.

The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.

Oscar Wilde

Experience is simply the name we give our mistakes.

I am not young enough to know everything.

I am so clever that sometimes I don't understand a single word of what I am saying.

I can resist everything except temptation.

I have the simplest tastes. I am always satisfied with the best.

I like persons better than principles, and I like persons with no principles better than anything else in the world.

I never travel without my diary. One should always have something sensational to read in the train.

I sometimes think that God in creating man somewhat overestimated his ability.

There are only two tragedies in life: one is not getting what one wants, and the other is getting it.

It is absurd to divide people into good and bad. People are either charming or tedious.

It is better to be beautiful than to be good. But... it is better to be good than to be ugly.

It is only the modern that ever becomes old-fashioned.

Nothing can cure the soul but the senses, just as nothing can cure the senses but the soul.

Selfishness is not living as one wishes to live, it is asking others to live as one wishes to live.

Society exists only as a mental concept; in the real world there are only individuals.

Some cause happiness wherever they go; others whenever they go.

The advantage of the emotions is that they lead us astray.

Those whom the gods love grow young.

Whenever a man does a thoroughly stupid thing, it is always from the noblest motives.

There is a luxury in self-reproach. When we blame ourselves we feel no one else has a right to blame us.

When I was young I thought that money was the most important thing in life; now that I am old I know that it is.

Whenever people agree with me I always feel I must be wrong.

We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars.

Who, being loved, is poor?

ακόμη και για να δω τα άστρα, χρειάζομαι τα μάτια σου

...έλεγε, κρατώντας με στην αγκαλιά του όταν το σκοτάδι δεν ήταν ακόμη βαθύ και μόλις που αχνοφαίνονταν τα πιο ζωηρά ανάμεσά τους...

Ένα... Δύο... Τρια...του τα ΄δειχνα και τα μετρούσα

Περισσότερα ούτε και τα δικά μου μάτια δεν μπορούσαν να δουν

Ξυπνώ με μια αίσθηση απουσίας ασύνειδη ακόμη.Τα χάπια έχουν ακριβώς αυτή τη λειτουργία ,του να εξαλείφουν τη συνείδηση. Για λίγες ώρες , τις τελείως απαραίτητες για να αναλάβει το σώμα, σε στέλνουν σε ένα μέρος όπου δεν μπορεί να σε βρει η συνείδησή σου. Κι εκεί χαλαρώνεις . Και κοιμάσαι. Δίχως όνειρα. Δίχως το παραμικρό ίχνος σκέψης. Σα να πέφτεις σε ένα βαθύ κενό.

Για λίγο . Για όσο το άγρυπνο σκυλί της συνείδησης παραμένει ναρκωμένο. Τέσσερις ώρες για την ακρίβεια. Τέσσερις.

Και η πρώτη σκέψη, με το που βρίσκεις τον εαυτό σου : "Τα χέρια μου ...τα χέρια μου...πόσο κενά...πόσο άδεια χωρίς τα δικά σου...Πού ειναι το χέρι σου αγαπημένε να αγγίξει το δικό μου ; Να το πιάσει γερά και να μην το αφήσει ποτέ; Όσο κρατήσει αυτό το ποτέ ; Όσο κρατήσει...Πού είναι το χέρι σου ;"

Μ'αυτήν την απουσία ξύπνησα. Μ' αυτήν την απουσία.

Όλη τη μερα το μυαλό αλλού. Κι όλες οι λέξεις να οδηγούν σε μονοπάτια που πονάνε κι εγω να μην μπορω να αποφύγω τις παγίδες τους και όλο να πέφτω μέσα.

Κι όλο να πέφτω μέσα.

Τετρασύλλαβες λέξεις....

Κα-πε-τά-νιος

Θολώνει το βλέμμα. Μα χάθηκαν παιδί μου οι άλλες λέξεις ; Πές σοκολάτα που είναι και γλυκιά, πες ακρογυάλι να μυρίσουμε αλμύρα, πες κασετίνα που την έχεις εκεί μπροστά σου....τον καπετάνιο τι τον θέλεις ;

Άσε που ξέχασες να αλλάξεις την ημερομηνία ....

Αν ήταν προχτές αγόρι μου θα ήμουνα ευτυχισμένη....μήπως να την αφήσω ; Και να ζήσω με την ψευδαίσθηση ; Αλλά όχι....διαλεξα μόνη μου να χαραξω κάθε γράμμα αυτής της Παρασκευής. Κάθε γράμμα...σα να τα χάραζα με σουγιά πάνω μου αντί για εκεί που έπρεπε.

Και μετά....μετά;;;

άκου...

If you come to me at this moment

Your minutes will become hours

Your hours will become days

And your days will become a lifetime

ακούω τις φάλαινες....

κι αυτό το μυστηριακό κάλεσμα

Σβήνω τα φώτα

ενώ ακουμπώ πάνω σου νοερά

πάντα νοερά

σα να απαγορεύεται να σε αγγίξω

κι ας μας φωτίζει ο ίδιος ουρανός

αλλα αυτήν την ώρα

είμαι σε βαθύ ωκεανό

δε σκέφτομαι, δεν υπάρχω συνειδητά

μόνο γέρνω πάνω σου

σα να χόρτασε ο νους από όλα

και το μόνο που θέλει

είναι να ακουμπά και να τρέφεται με τις αισθήσεις.

Άκου τις φάλαινες

και κράτα με στην αγκαλιά σου

γύρισε πίσω στον πυρήνα της ύπαρξής σου

και μόνο άκου

μη σκέφτεσαι

όσο ακουμπώ πάνω σου μη σκέφτεσαι

Μόνο νιώσε

The whales do not sing because they have an answer

They sing because they have a song

(η εισαγωγή και το τέλος στα αγγλικά είναι παρμένα από τον μαγικό κόσμο του gregory colbert)

μια άλλη μέρα..κάποτε

Βαδίζω αργά και νωχελικά
φορώντας τη μουσική στ΄αυτιά μου
ενώ ταυτόχρονα περιμένω εκείνον τον άλλον ήχο
που θα ξανακάνει αρύ τον αέρα που αναπνέω
γιατί δεν μπορώ έτσι
δυσκολεύομαι
πολύ πυκνός και δεν κατεβαίνει
ίσως γι΄αυτό από το πρωί να έχω πιει τόσο νερό
να πάρω το οξυγόνο από εκεί σαν τα ψάρια

ένα παράπονο πλεγμένο από "γιατί" η σκέψη μου
εκείνα τα "γιατί" που αγκυλώνουν μέσα σου
και δεν μπορείς...αν τα τραβήξεις...σα συρματόπλεγμα θα νιώσεις να ξεσκίζουν την ψυχή σου ή ό,τι έμεινε από αυτήν...
και μόνο τ' αφήνεις να σε τρυπούν, να σου θυμίζουν την ανεπάρκειά σου

στη ζωή των άλλων
στη σκέψη τους
και στην καρδιά τους

ελαττωματική από γεννησιμιού μου
να αναζητώ πάντα την αγάπη


Ο άνεμος με χαϊδεύει και με κρυώνει ταυτόχρονα
όχι δεν κάνει κρύο, εγώ κρυώνω
το κρώξιμο ενός πουλιού διακόπτει κάθε σκέψη
και κάθε μελωδία

Σαν σήμερα με κράταγε στην αγκαλιά του
Και ήμουν σπίτι.
Ναι..... Ήμουν σπίτι
Εκεί που τίποτ' αλλο δικό μου δεν είχα, ένιωθα σπίτι

μια μερα στο K.

αν υπάρχει ένας μόνο τρόπος μαγικού αγγίγματος

είναι ο δικός σου

κι αν πάψουν όλοι οι άλλοι λόγοι να σ' αγαπώ

θα σ' αγαπώ για όσες φορές μου κράτησες το χέρι

λέξεις

Κόπασε ο άνεμος. Για άλλη μια φορά κόπασε.

Είναι μερικές έννοιες που δεν μπορώ να ορίσω τη σημασία τους με λέξεις.
Γνωρίζω τον αντίκτυπό τους από τα συναισθήματα που προκαλούν, από τις αντιδράσεις του σώματός μου, αλλά να τις κλείσω μέσα στα καλούπια των λέξεων δεν μπορώ.

Είναι στιγμές και ώρες που αναρωτιέμαι αν είναι οι λέξεις που ορίζουν τη ζωή μας και αυτές πάλι που την κατευθύνουν.
Και η απάντηση είναι με βεβαιότητα θετική.

Αν και είμαι σίγουρη πως υπάρχει και μια άλλη ζωή, που δεν περιορίζεται από λέξεις και σχήματα και είναι μια ζωή πιο κοντά στα ένστικτά μας και στο θεμελιώδες της ύπαρξής μας.

Απλά αυτή δεν ερμηνεύεται στους άλλους. Ίσως κάποιοι που είναι πολύ κοντά μας να τη διαισθάνονται λόγω της αγάπης, που όταν είναι δυνατή εμπεριέχει την ενσυναίσθηση, αλλά και πάλι είναι εξαιρετικά δύσκολο.

anyway....
τις πιο όμορφές μου λέξεις νύχτες τις ψιθύρισα και σπάνια ζήσανε ως την αυγή

Γη και Ήλιος

Με κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του προσπαθώντας να με πείσει ότι είμαι ένα όμορφο, αυτόφωτο αστέρι
Εκείνος ήταν το αστέρι
ενώ εγώ διαμαρτυρόμουν γιατί πάντα ένιωθα γη

Γη....Δεν κουβαλώ δικό μου φως....Αν λάμπω, το χρωστώ σ΄εκείνον.
Σε κείνον.
Σ' όλη μου τη ζωή με τα χρώματα της γης θα λάμπω....αρκεί να έχω έναν ήλιο κοντά μου να με φωτίζει

Αλλά και να μην υπάρχει εκείνο το ξένο φως που κάνει τα πάντα όμορφα και ευωδιαστά, μια μικρή λάμψη θα την εκπέμπω....μια μικρή δική μου λάμψη
Έτσι μου λένε οι φίλοι μου... ότι κουβαλώ μια μικρή φλόγα μέσα μου.
Τη διατηρώ αναμμένη , να με φωτίζει στα σκοτάδια
Αλλά εκεί περιορίζεται η δύναμή της

Γιατί για τη λάμψη, την αληθινή ζωή, αυτή που είναι γεμάτη χρώματα και ομορφιές

για μια ζωή γεμάτη ζωή...

Για όλα αυτά χρειάζομαι τον ήλιο μου

Τόσο η γη όσο και ο ήλιος αντλούν νόημα ύπαρξης απ΄τη μεταξύ τους σχέση.
Μπορει ο ήλιος μας να εξέπεμπε το φως του και χωρίς τη γη δίπλα του....αλλά ποιο το όφελος;
Μια άνευ σημασίας λάμψη. Μέσα στο άπειρο του διαστήματος

...ταξιδι στο όνειρο και στη μνήμη

Φοράω μια χάρτινη πεταλούδα περιβραχιόνιο λευκή
όμορφα που σαλεύει πάνω στο χέρι μου!
ακίνητη αφουγκράζομαι τον ανασασμό της
μα μόλις πάω να την αγγίξω με τ΄αλλο χέρι
εκείνη μικραίνει
κι απομακρύνεται

όχι πολύ
ψυχή που δε χάνεται
ένα λευκό πουλί τη γέννησε από δάκρυ

αυτό ήταν το όνειρο , μα η ιστορία ήταν άλλη

ήταν αυτή που χάθηκε στις μνήμες του χρόνου

όλα εκείνα τα
θυμάσαι
που άγγιζα όσο ήμουν κοντά
τα έβλεπα σχεδόν ολοζώντανα μπροστά μου
κι όλο ρωτούσα
κι όλο απορούσα

πώς δεν μπορούσε εκείνη

αφού μαζί τις πλέξαμε τις μνήμες
μαζί φορτώσαμε τα πανέρια μας με αγάπη
μαζί περπατήσαμε στους δρόμους

μαζί

γιατί εγώ τα άγγιζα και τα 'νιωθα κοντά μου;
ενώ εκείνη έμεινε μόνο να σιγοψιθυρίζει
κι αυτό σε μεγάλη ανάγκη
"σ' αγαπάω...
πάντα...
αλλά όλα αυτά με παραμύθι μοιάζουν"


απ' όλες τις μνήμες της έμεινε η αγάπη


δεν καταλάβαινα....έλειπε η απόσταση


αλλά μια μέρα ήρθε....ούτε κατάλαβα την έλευσή της
τόσο διακριτική, τόσο αθόρυβη

και τότε όλα χάθηκαν
χλωμές εικόνες ενός ξένου κόσμου

κι αυτό χωρίς πόνο, χωρίς θλίψη

"όλα σαν παραμύθι μοιάζουν...."