Κάθε μέρα θυμάται και ακολουθεί σιωπηλά το δρόμο της λήθης. Παραξενιά κι αυτή ! Τον δρόμο που μόνο όσοι θυμούνται ακολουθούν, να τον βαφτίσουν "Λήθης"
Μοναχικά, με αργό βηματισμό....και με μια δύναμη που ζηλεύω....βήμα το βήμα.
"συνήθισες τη μοναξιά", της λέω με σιγουριά
"αυτό μην το πιστέψεις ποτέ. δε συνηθίζεται αυτό το πράγμα"
"μα πώς ; αφού και πριν μόνη ήσουν....σε έβλεπα ....μόνη καθόσουν εδώ.....και ήταν άρρωστος πολύ....όλη την ώρα ξάπλωνε και κοιμόταν και πονούσε..."
"ήταν εδώ....το ένιωθα....ήταν αλλιώς... Είδες τώρα ; Δυο ώρες έλειψα...άντε μίλα με τους τοίχους"
Δεν απάντησα. Για άλλη μια φορά με διάβασε σα λαγωνικό....
Προπορεύομαι ελαφρά λόγω του κρύου και κάθε λίγο κοντοστέκομαι να την περιμένω.
Για μένα είναι μια τυπική διαδικασία.....εκείνη κουβαλά την ψυχή της .
Λίγο πριν οι τοίχοι -οι μέσα και οι έξω - έμοιαζαν να κλείνουν ασφυκτικά γύρω μου, μέχρι που ανάσαινα με δυσκολία.
Κανείς δεν έφταιγε....μόνο το μυαλό μου που κυνηγούσε θύελλες.
3 σχόλια:
Nαι Μελισσάκι μου, σαν λαγωνικά ξέρουν να διαβάζουν...
Καλό σου βράδυ γλυκιά μου!
φιλί ζεστό!
κι οι θυελλες, κι η μοναξια, και το κυνηγι των ''μαγισσων'', δυσκολες στιγμες φερνουν..
θα περασει κι αυτο
και ναι αλλο η αισθηση πως υπαρχει καποιος διπλα σου με οποιοδηποτε τροπο, κι αλλο η ερημια..
παντα ομως θα υπαρχουν ανθρωποι που θα σταθουν διπλα της..Π Α Ν Τ Α..βλεπει ομως;;;
φιλακι melian μου!!!
@ Ναι, Genna , σα λαγωνικα. Μυριζονται το φόβο, την αγωνία, την ένταση.
Καλό σου βράδυ και φιλια πολλά!
@ Υπαρχουν και τους βλέπει, αλλά δεν της αρκουν, φεγγαρένια.
Της λείπει η ανθρωπινη παρουσία μέσα στο σπίτι που είχε συνηθίσει σε όλη της τη ζωή
Καλό σου βράδυ, φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου