λίγες λέξεις

Κάποτε νιώθεις πως τα έχεις πει όλα και δε μένει τίποτ΄άλλο να πεις παρά μόνο ίσως ένα : "κράτα μου το χέρι"
στο πρόσωπο που αγαπάς

Είναι η εποχή που οι νεραντζιές γεμίζουν τον αέρα με το άρωμά τους. Τα κοτσύφια χαίρονται τον έρωτά τους . Ο ουρανός γυρίζει συχνά από το γαλανό στο γκρίζο μην έχοντας αποφασίσει ακόμη για το χρώμα του

Και η ψυχή θα ήθελε να είχε περισσότερη αυτάρκεια

ευχές

τόσα κι άλλα τόσα

10000 miles or more


είναι εκείνες οι μελαγχολικές μέρες

που ο κόσμος μοιάζει θολός

που οι φόβοι του ξυπνάνε πριν από σένα

(περνά απέναντι, σ'αφήνει, δεν υπάρχεις, έτσι νιώθεις, εκείνη τη στιγμή έτσι νιώθεις)


κάνεις ότι δεν κατάλαβες

αλλά αυτό το απέναντι σε διακτίνισε ήδη μίλια και μίλια μακριά


και το μόνο που μπορείς να κάνεις εκείνη την ώρα, είναι να χαμογελάς ευγενικά, να κάνεις ότι δεν είδες

καμιά φορά είναι τόση η προσπάθεια που σχεδόν το πιστεύεις


αργότερα μένει μόνο η θλίψη.....εσύ και η θλίψη...εσύ και η ανεπάρκειά σου...εσύ και η δύναμή σου

είναι ό,τι έχεις

10000 μίλια....

δε φτάνουν......είναι το μέσα ταξίδι....

λίγο πιο πέρα

Δεν είναι δεμένα....
ταξιδεύουν.....ταξιδεύουν

Ο ουρανός τους φοράει το βλέμμα της στιγμής...
Λίγο πιο πέρα... ένας ανοιχτός ορίζοντας

Τόσο κοντά το γκρίζο στο γαλάζιο

(ένα απότομο τίναγμα, μια ξαφνική απόφαση, πού αλλού να ντυθείς τη μοναξιά σου πιο καλά παρά σε μια φυγή;)

αστρολάβοι

Ήταν τόσο ανεπαίσθητο το άγγιγμα - ένα απαλό χάδι- και τόσο αυθόρμητο το μικρό μου παράπονο... που εκείνο το "ψυχή μου" με ξάφνιασε.

Κι ο ήλιος έδυε πίσω από το κάστρο, τα δέντρα, το ποτάμι.

Το δικό μας ποτάμι

Δεν ήξερα ότι η αδυναμία μου - η λαχτάρα μου- ακούστηκε τόσο ηχηρά

Νόμιζα πως την έκρυβα καλά. Ήξερα πόσο σκληρή μπορούσα να είμαι. Και πόσο ευάλωτη ταυτόχρονα. Ήξερα το μέταλλο από το οποίο ήμουν φτιαγμένη. Αλλά είναι φορές που το νιώθω. Το κορμί μου δυσκολεύεται να αντέξει το βάρος της ψυχής μου.

Είναι πολλοί οι τρόποι να αντικρίζεις τα πράγματα. Αλλά μόνο ένας που να δικαιώνει κάθε ανάσα σου. Μ'αυτόν τον έναν θυμάμαι τα πλοία να κατεβαίνουν το ποτάμι. Κι η εικόνα δεν είναι μια παράσταση οπτική, παρά ανάμνηση ενός βιωμένου χρόνου

Υπάρχουν άνθρωποι που σου τάζουν τ'άστρα
Κι άλλοι που στα μάτια τους καθρεφτίζουν όλο το σύμπαν
και που σου το προσφέρουν εκεί ολάκερο στα πόδια σου.
Δεν υπάρχει ευχαριστώ σ'αυτό το δώρο

Μ' αρέσουν οι ιστορίες για τ' άστρα. Για παλινώρια και αστρολάβους. Για μύθους σύγχρονους, αρχαίους, ξεχασμένους...

Μόνο που νόμιζα πως οι μύθοι είναι μόνο στα βιβλία.