βόλτα στο μουσείο

Από μέρες ήθελα να πάω. 'Οχι σ'εκείνο που πάει ο νους σας. Σ'εκείνο ας πάνε πρώτα οι trendy και οι in που εξαντλήσανε τα εισιτήρια και μετά... ε! μετά θα έρθει η σειρά και για μας.

Στο Εθνικό Αρχαιολογικό. Εκεί ήθελα να πάω. Όπου κανένας δε σου μιλάει ελληνικά, γιατί απλούστατα δεν τους περνάει καν από το μυαλό ότι υπάρχει Έλληνας που να θέλει να επισκεφτεί το Μουσείο. Αν μάλιστα τους πεις οτι μένεις στην Αθήνα και ότι και πριν 1 μήνα ήσουν ξανά εκεί μέσα , τότε πια θα σου φορέσουν ζουρλομανδύα.

Φυσικά όλοι ενδιαφέρονται να δουν τα γλυπτά του Παρθενώνα. Στο νέο Μουσείο. Της Ακροπόλεως.

Και θα είχα πραγματικά την περιέργεια να στηθώ έξω από αυτό και να ρωτώ τους Έλληνες επισκέπτες του, πόσοι από αυτούς έχουν επισκεφτεί έστω μία φορά το Αρχαιολογικό. Το σπουδαιότερο μουσείο της χώρας.

Δεν υποτιμώ το νέο στολίδι της Αθήνας. Κάθε άλλο. Απορώ μονάχα πού βρεθήκανε όλοι αυτοί οι διψασμένοι για πολιτισμό, που τον υπόλοιπο καιρό δεν τους βρίσκεις πουθενά.

Τέλος πάντων. Καλύτερα που είχε λίγο έως καθόλου κόσμο. Εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα με τα νέα εκθέματα στον επάνω όροφο, στη συλλογή των Αγγείων και Μικροτεχνίας. Άπειρες μικρές Νίκες, Έρωτες, Ταναγραίες, καταπληκτικά συμπλέγματα έμπειρων τεχνιτών που μέχρι τώρα δεν τα έβλεπε κανείς μια που ήταν στις αποθήκες του Μουσείου. Οι οποίες είναι ακόμη γεμάτες. Υπερβολικά γεμάτες.

Λείπουνε όμως οι μισές από τις τοιχογραφίες του Ακρωτηρίου της Σαντορίνης, μετά την ανακαίνιση. Μόνο οι αντιλόπες, οι παλαιστές και η άνοιξη υπάρχουν πια. Νιώθω την απουσία της Ζωφόρου του στόλου και της γυναίκας με τους πάπυρους.

Αλλά όλα τα άλλα ήταν εκεί. Τα κυκλαδικά ειδώλια, τα χρυσά προσωπεία των Μυκηνών, οι κούροι και οι κόρες, ο χάλκινος Ποσειδώνας, οι επιτάφιες στήλες, ο νέος των Αντικυθήρων, τα άπειρα αγγεία

βουβά

είναι εκείνες οι άυπνες νύχτες που βγαίνω σιγανά στο κατάστρωμα...σσσσ μη σε ξυπνήσω , η πάντα εκεί αγκαλιά σου και το σεντόνι που τυλίγω γύρω μου, ο χορός των άστρων και η σκοτεινιά του κύματος

το ανήσυχο "πού πήγες ; ...."

πόσο μακριά από την αγκαλιά σου νομίζεις ότι μπορώ να πάω;

καλοκαίρι

το λογότυπο της Google έχει γεμίσει σήμερα άμμο και θάλασσα.
πρώτη μέρα καλοκαιριού

δεκαεννιά

Μιλάς με το σκοτάδι.

Οι λέξεις μοιάζουν αόρατες. Ανομολόγητες.

Ψάχνεις να βρεις εκείνο το όνειρο, το δίχως έξοδο διαφυγής.

Θυμάσαι;

Είναι ακόμη ζωντανό. Το πλοίο, η δίκη και κείνο το άλλο,

το αίσθημα

της μη υποταγής


Χαμένα λόγια

Σήμερα έμαθες για τον Σ που έφυγε νωρίς


Φεύγουν ακόμη οι άνθρωποι ;

Ίσως αύριο πρέπει να ξυπνήσεις με τα τακούνια της Φ. Να ακούσεις το κλειδί στην πόρτα.....

-Τι μουρμουρίζεις πρωί - πρωί ;

- Τι όμορφη που είσαι όταν ξυπνάς ;

- Αν δεν ήσουν εδώ θα έδινα στις Σ. Θερμοδυναμική

Τον τραβάς από το χέρι η Β έχει γενέθλια

η έρημος

[- Η έρημος είναι όμορφη, πρόσθεσε.

Και ήταν αλήθεια. Αγαπούσα πάντα την έρημο. Κάθεσαι πάνω σε μιαν αμμουδιά. Δε βλέπεις τίποτα. Δεν ακούς τίποτα. Και όμως κάτι τι αχτιδοβολεί μέσα στην ερημιά.

- Αυτό που κάνει όμορφη την έρημο, είπε ο μικρός πρίγκιπας, είναι που κρύβει κάπου ένα πηγάδι.]

Le Petit Prince, Α. De Saint-Exupery

Καμιά φορά .... αυτό που κάνει όμορφη την έρημο, είναι που δε βλέπεις τίποτα. Που δεν ακούς τίποτα. Καμιά φορά.... η ίδια η ερημιά είναι ωραία.


Είναι τότε, που μην έχοντας προσδοκίες , μπορείς να εκτιμήσεις την ομορφιά αυτού που ξετυλίγεται στα μάτια σου και όχι αυτήν μιας κρυφής υπόσχεσης.

κυριακάτικο ξύπνημα

Αισθάνομαι

τη ζέστη του Ιουνίου ντυμένη με το άρωμά σου

την ημεράδα του πρωινού μιας γυμνής νωχέλειας



ο αγέρας σου είναι γεμάτος ζωντανές φωνές

φέρνουν δροσιά

λείπουν τα όνειρα

καλύτερα έτσι

Όταν μες στο μονόδρομο του αισθήματος μπλέκω ακούσια σε νοερούς λαβυρίνθους , κάποια στιγμή επιστρέφω στη μόνη πραγματικότητα

σ'αγαπώ

κάποτε στην αμερική

Ελπίζω να έχετε power point για να ανοίξετε το παρακάτω αρχείο.

διάθεση ταξιδιού

Αυτός ο καιρός με εξωθεί άγρια σε ένα ταξίδι. Και σαν τα μικρά παιδιά που δεν καταλαβαίνουν από απαγορευτικά "μη", θέλω να γεμίσω τον με υλική υπόσταση ταξιδιωτικό μου σάκο - τον άλλον τον κουβαλώ έτσι και αλλιώς μαζί μου - και να τραβήξω κατά κει .

Σήμερα βρήκα ένα παλιό λαδάκι από αυτά που αγοράζει κανείς σε μικρές πλαστικές μπαλίτσες και μυρίζω ολόκληρη ωκεανός. Να είναι αυτή η αιτία του παράξενου ονείρου που είδα πριν λίγο ;

Ο νους μου τρέχει σε μια cote d' azur, αλλά γνωρίζω πως εδώ και πολλά χρόνια η τουριστική ανάπτυξη έχει εξαφανίσει τα άλλοτε γραφικά ψαροχώρια της κυανής ακτής.

Θυμάμαι αντ' αυτής έντονα την costiera amalfitana, μια διαδρομή πάνω σε απόκρυμνα βράχια όπου η θέα σου έκοβε την ανάσα ταυτόχρονα με τη μόνιμη αίσθηση κινδύνου που σου προκαλούσαν οι στροφές φουρκέτες μαζί με τη ριψοκίνδυνη οδήγηση των Ιταλών .

Στη φωτό η Matera, στη Ν. Ιταλία

τα απαραίτητα

Γεμίζω τον ταξιδιωτικό μου σάκο, όμοια με τον ποιητή, και παίρνω μόνο τα απαραίτητα. Δεν είναι πράγματα απτά τα πιο πολλά. Είναι εκείνα που κάποια στιγμή γέμισαν τα μάτια, τη σκέψη, την ψυχή ...

Το μικρό Ναυτίλο (Οδ. Ελ.) με λίγες βιολέτες φυλαγμένες σε μια σελίδα του (νομίζω πως από μόνος του γεμίζει το σάκο)
Το Only Time της Εnya
To Lighthouse at Two Lights και το Ground Swell του Edward Hopper
Το "Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω
λουΐζα και βασιλικό..."
Το Air του Bach
Την Αιολική Γη του Βενέζη
Ένα Κυκλαδικό ειδώλιο γυναικείας θεότητας
Το Cafe terrace on the Place du Forum του Van Gogh
To Προφητικόν του Άξιον Εστί, όλο το Άξιον Εστί
Ήλιο ελληνικό και ένα κομμάτι αττικό ουρανό
Το Take this Waltz του L.Cohen
Το σιγανό μουρμουρητό της θάλασσας
Το Terre des Hommes του Exupery

Σίγουρα αν ψάξω θα βρω και άλλο υλικό από αυτό που φτιάχνει όνειρα, αναμνήσεις, ζωή.

Αν και μου φτάνει...Μου φτάνει...Το βλέμμα και το άγγιγμα. Εκείνου.