να αποχωρείς με χάρη. πάντα

Shall we dance ?


για μια τελευταία φορά ?




Come on little stranger
There's only one last dance
Soon the music's over
Let's give it one more chance


το καπέλο απαραίτητο


να είστε πάντα καλά υπέροχοι "άλλοι"

- Όλα τα πράγματα έχουν ένα τέλος - Ένα όμορφο τέλος ;

Ο αέρας είναι ακίνητος σε αυτό το δωμάτιο .Ιδρώνω ελαφρά.
Υπέροχο μακρύ ελληνικό καλοκαίρι. Του χρόνου πάλι.


-Πόση ώρα μπορείς να κρατηθείς από ένα μονόζυγο ; μου είχε πει η Σ.
Πέντε λεπτά ; δέκα ; Όσο και να πιέσεις τον εαυτό σου σε λιγότερο από ένα τέταρτο θα έχεις αφήσει τα χέρια σου.
Και τώρα σκέψου το άλλο. Πόση ώρα αντέχεις να κρέμεσαι από ένα κλαδί όταν από κάτω σου είναι γκρεμός ;
Χαμογέλασα. Η απάντηση ήταν προφανής

Κι ενώ η συζήτηση αυτή έγινε πριν πολλά χρόνια και για εντελώς άσχετο λόγο, ήταν ο μόνος συσχετισμός που μπόρεσα να κάνω στο μυαλό μου, όταν η Χ. αναρωτήθηκε για το τι μπορεί και το τι δεν μπορεί να κάνει. Εκείνη. Τώρα.
Να μη βρεθείς στην ανάγκη, ήθελα να της πω. Δεν της το είπα
Είναι πολύ ευτυχισμένη. Το αξίζει.



Φλας μπακ. 22 Αυγούστου. Πάντα την ξεχνούσα αυτήν την ημερομηνία. Η Χ. πάντα μου τη θύμιζε. Πέτρινο μικρό ξωκλήσι σε κατάφυτο λόφο. Από κάτω η ξένη πόλη. Η άσχημη πόλη. Η αδιάφορη πόλη. Μια θεατρική παράσταση διακόπτει τις πρόβες της και μας δίνει τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Φέρνω εικόνες της στο μυαλό μου. Αλλά κανένα συναίσθημα
Ένα μικρο γατάκι μπερδεύεται στα πόδια μου. Ο φωτογράφος δε χάνει ευκαιρία
Ένα κλικ την ώρα που γέρνω χαμηλά το κεφάλι μαζεύοντας το φόρεμα
Ο Ν. είχε δίκιο.
-Θα πάρεις τα πιο πολύτιμα, μου είχε πει. Γιατί μόνο εσύ τα γνωρίζεις.
Δεν είχα αυταπάτες. Αλλά δεν το είχα σκεφτεί


Δεν ξέρω αν θα συνεχίσω τις εδώ εγγραφές μου. Αυτό το μπλογκ στάθηκε ο σταθερός μου σύντροφος την τελευταία τριετία.

Είναι πολύ φορτισμένο συναισθηματικά. Κάποιες φορές ασθανόμουν ιδιαιτέρως αφελή την εικόνα που έβγαζε προς τα έξω. Και δικαίως.

Θυμάμαι έναν στίχο του Ελύτη που λέει πως "γράφει ποιήματα, για να ερωτεύεται σωστά"

Δε γράφω ποίηση, ούτε και θα γράψω, αλλά σίγουρα ερωτεύομαι σωστά

σχεδόν

Με ήρεμα ποτάμια μοιάζουνε. Οι ζωές τους

Κυλούνε, συναντούνε πού και πού εμπόδια και μικρούς καταρράχτες, στρίβουν πάντα προς την προκαθορισμένη κατεύθυνση....κυλούνε.

Δε ρωτάνε. Ποτέ δε ρωτάνε.

Συνήθως λένε τα μικρά ή μεγάλα που τους αποσχολούν. Εστιάζουν περισσότερο στα μικρά. Κι αυτά τα μικρά μικρά είναι η ζωή τους.

Τους ακούω δίχως διάθεση να τους διακόψω

......................

Είναι σχεδόν πανσέληνος. Σχεδόν αρχή. Σχεδόν τέλος.

Το απόγευμα έφαγα κατακόκκινο, λαχταριστό καρπούζι. Και δεν ήταν καθόλου σχεδόν.

Ακροβατώ ανάμεσα στις δύο ακτές , μαζεύοντας τα μαλλιά μου που μάκρυναν και ακουμπούν στον ιδρωμένο σβέρκο. Το βράδυ, λυτά, φοράνε τον ήλιο.

Το καλοκαίρι κατοικεί στο μέρος που θα λέγαμε ψυχή.

Είναι ο λόγος που ακτινοβολούμε φως. Όταν το αφήνουμε να βγει.