Τα δικά μου άστρα

Τα δικά μου αστέρια, αυτά που κυριαρχούν στο δικό μου μυαλό όποτε η μνήμη ταξιδεύει σε έναστρες νύχτες τα είδα στη Σίφνο. Έναν Ιούλιο ή έναν Αύγουστο.
Δε θυμάμαι.
Είχαμε την τύχη να βρούμε ένα κατάλυμα για τις διακοπές μας, μακριά από τους κύριους οικισμούς του νησιού, μα με ανυπέρβλητη θέα. Απλό, μικρό, δίχως τις ανέσεις που συνήθως επιζητώ, μα σε μια τοποθεσία μαγευτική, που αναπλήρωνε με το παραπάνω όλα τ' άλλα.
Το δωμάτιό μας κοιτούσε την ανατολή. Απέναντι και προς τα δεξιά είχαμε ως θέα τον οικισμό του Κάστρου. Και μπροστά, ακριβώς μπροστά από το μπαλκονάκι μας ένας υπέροχος, στεγνός, κυκλαδίτικος λόφος κατηφόριζε κατευθείαν προς το πέλαγος. Το μπλε κυριαρχούσε παντού. Το κυκλαδίτικο μπλε. Γιατί έχει διαφορά. Για όσους λατρεύουν αυτά τα μικρά νησάκια τα σκορπισμένα στο κέντρο του Αιγαίου θα με καταλάβουν.
Τις νύχτες λοιπόν, καθώς ήμασταν μακριά από κάθε κατοικίσιμο οικισμό, στη μέση του πουθενά, το σκοτάδι ήταν απόλυτο. Έρεβος. Και καθώς οι νύχτες εκείνες είχαν μία φοβερή διαύγεια, ο ουρανός ήταν κατάσπαρτος από αστέρια. Τέτοιο πράγμα δεν είχα ξαναδεί. Εκατομμύρια, δισεκατομμύρια αστέρια. Για πρώτη φορά ένιωσα τόσο έντονα την ασημαντότητά μου. Το πόσο μικρή ήμουν. Ένα τίποτα. Για πρώτη φορά ένιωσα και τη γη πολύ μικρή μέσα σ' αυτό το σύμπαν. Για πρώτη φορά αν και δεν πίστεψα ποτέ σε εξωγήινους, μου περασε η σκέψη πως δε γίνεται να είμαστε μόνοι σε ένα τόσο αχανές σύμπαν. Καθόμουν για ώρα και αναζητούσα τους αστερισμούς που γνώριζα. Τις δύο Άρκτους. Την Πούλια. Κάποιους άλλους που τα ονόματά τους δε θυμάμαι. Το γαλαξία μας. Και τα ξημερώματα, γύρω στις τέσσερις προσπαθούσα πάντα να ξυπνάω για να δω την ανατολή του Ωρίωνα. Του αγαπημένου κυνηγού Ωρίωνα. Και καθώς το δωμάτιο κοιτούσε την ανατολή, τον είχα πάντα εκεί μπροστά μου. Ολόδικό μου.
Μια φορά θυμάμαι, ήρθε ένα νυχτοπόυλι, να' ταν κουκουβάγια ; κι έκραξε 2-3 φορές ίσα-ίσα για να ξυπνήσω και να μη χάσω πάλι το ραντεβού μου με τ' άστρα.

17 Απριλίου 2007

Πετώντας στ΄άστρα

Προτιμούσε, λέει, να πετάει τις νύχτες.
Με το μικρό μονοθέσιο αεροπλάνο του. Τότε που μπορούσες να μπερδέψεις τα μικρά φωτάκια των χωριών με τ' αστέρια τ' ουρανού. Και του άρεσε να παίζει το παιχνίδι αυτό πιλοτάροντας ανάποδα, μπερδεύοντας το πάνω με το κάτω. Κι ήτανε σαν μια άλλη πολιτεία αυτή εκεί πάνω των άστρων. Γνώριζε ότι ήταν επικίνδυνο. Ήταν πολύ εύκολο να λαθέψει και να χάσει τον προσανατολισμό του. Να μπερδέψει τον ουρανό με τη γη. Μα ήταν ωραίο. Ήταν παιχνίδι. Και γύρω-γύρω γινόταν πόλεμος.

Να' ταν μια τέτοια νύχτα που έπαιζε σαν άλλος "μικρός πρίγκιπας" και που το αεροπλάνο του χάθηκε για πάντα;

(Ο λόγος για τον Αntoine de Saint-Exupery που χάθηκε εκτελώντας μια αναγνωριστική πτήση κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου)

Παρασκευή 13 Απριλίου 2007

Άνοιξη

Όμορφη που'ναι η μέρα μες στα γαλάζια της
Οι θύμησες γεμίζουν το μυαλό όταν ο χρόνος μένει ακίνητος
Θύμησες από παλιά αρχοντικά
Από στενά μονοπάτια
Από ανθισμένες μπουκαμβίλιες στα φούξια και στα ροζ
Μια σκουριασμένη σιδερένια πόρτα
Καθόμαστε στα πέτρινα σκαλοπάτια
μιας ξεχασμένης αίγλης
Ένα αεράκι μας χαϊδεύει το πρόσωπο
Πιο κάτω είναι η θάλασσα
Η θάλασσα

11 Απριλίου 2007