Τετάρτη 30 Μαΐου 2007

Ζωντανή κραυγή


Ακούς τον άνεμο; Τον έστειλα να σου χαϊδέψει τα μαλλιά. Τον έστειλα να σου ψιθυρίσει στ' αυτί, όσα φοβάμαι να σου πω και κρύβομαι μες στα σκοτάδια. Τον έστειλα να σε νανουρίσει στον ύπνο σου, όταν η νύχτα πέσει. Γλυκόλογα του παρήγγειλα να σου πει και λόγια μυστικά.
Και στο φεγγάρι μίλησα. Του ΄πα να σε φωτίζει, τα βράδια τα σκοτεινά. Να μη φοβάσαι, η μοναξιά να μην σε αγγίζει.

Μετά έτρεξα να κρυφτώ στο δάσος με τα αρχαία δέντρα. Εκεί που δεν θα μπορούν να με βρουν. Εκεί που δεν θα μπορείς να με βρεις.
Κι εκεί βαθιά όπου η κραυγή μου δεν θα ακούγεται, θα μαζέψω το κορμί μου δίπλα στις ρίζες ενός πανάρχαιου δέντρου, θα κλείσω τα μάτια και θα ονειρευτώ όλα εκείνα που ποτέ δε θα'ρθουν, όλα εκείνα που για πάντα χάθηκαν. Και θα κλάψω, θα κλάψω, θα κλάψω μέχρι να στερέψουν τα δάκρυα.

30 Μαϊου 2007