Αποχρώσεις

Για άλλη μια φορά το φως εισβάλλει από κάθε γωνία. Από κάθε σημείο του χώρου στον οποίο βρίσκεσαι.
Έχεις φροντίσει να μην του ανακόπτεις με τοίχους την πορεία του.
Ένα γυάλινο σπίτι.
Προσπαθείς να δώσεις έναν αργό ρυθμό στην αναπνοή σου. Να ξεφύγεις από τον αγωνιώδη ρυθμό του Lacrimosa. Κάνεις προσπάθειες μετρώντας. Αργά και σταθερά. Από το 1 ως το 8 και ξανά.
Ανοίγεις νέους διαδρόμους στη σκέψη σου. Δεν ήξερες ότι μπορούσες να φτιάξεις νέες οδούς διοχέτευσης των σκέψεων και να φράξεις τις παλιές. Δεν είναι εύκολο και χρειάζεσαι βοήθεια, αλλά γίνεται.
Στο βάθος ένα ιστιοφόρο χάνεται στον ορίζοντα. Είναι περίεργο πώς μερικές φορές όλα σου φαίνονται αδύνατα κι άλλες που οι λύσεις είναι τόσο ολοφάνερα μπροστά σου. Είναι τελικά όλα μες στο μυαλό μας;
Γελάς. Γελάς με το ελαττωματικό σου μυαλό. Θα έπρεπε να μπορούσες όχι μόνο να δεις αλλά και να κατατάξεις τις αποχρώσεις χωρίς βοήθεια. Όχι. Όχι να τις κατατάξεις. Θα έπρεπε να μην τις βλέπεις. Μόνο τότε το μυαλό θα ήταν απελεύθερο. Θα έπρεπε να μπορούσες να αναπνέεις χωρίς βοήθεια.
Αναπνοή. Θεμελιώδης ζωτική λειτουργία.
Το τι γνωρίζεις και το τι μπορείς να εφαρμόσεις είναι δύο διαφορετικά πράγματα, για τα οποία μόνο το μυαλό σου αποφασίζει. Ενίοτε αυτόβουλα.

Μερικές ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα πριν...μετράς, ζυγίζεις, ανιχνεύεις...σκύβεις το κεφάλι....όλα είναι ελλιπή. Όλα

28 Μαϊου 2007