Περπατώ κάτω από τις λεύκες και χάνομαι στο σιγανό μουρμουρητό που ακούγεται από τα φύλλα τους καθώς τα χαϊδεύει το ελαφρύ βορειοδυτικό αεράκι. Τριζόνια γεμίζουν με ένα ατέρμονο τρρρρρρρ τη σιγαλια της νύχτας και ένας υπέρλαμπρος αποσπερίτης, πλάι στο πευκόφυτο λοφάκι... τι λαμπερός που είναι! μου θυμίζει ότι τα άστρα δεν έχασαν τη λάμψη τους.
Κόσμος περνά από δίπλα μου...κόσμος περνά από το μυαλό μου...νομίζω πως οι μάχες που έδωσα με τον ίδιο μου τον εαυτό, μου στερούν συναισθήματα.
Κάθετί το δυσάρεστο το έχω βιώσει πολλές φορές πριν. Νύχτες αγρύπνιας, δάκρυα σε ανύποπτες στιγμές, η θλίψη δίπλα σε κάθε χαρά.
Αναζητώ τις ρίζες μου....δεν μπορώ να τις βρω...έχω;
Παράξενα που νιώθω σήμερα το χάδι του ανέμου....
26 Ιουνίου 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου