as tears go by

It is the evening of the day
I sit and watch the children play
Smiling faces I can see
But not for me
I sit and watch
As tears go by

Ψιχάλιζε ...όλη τη μέρα, και μετά για λίγο... για πολύ λίγο έβγαινε ο ήλιος...σ΄ένα αδιάκοπο παιχνίδι....Όμως τα παιδιά τίποτα δεν καταλάβαιναν από το ψιλόβροχο, ούτε από το κρύο...σαν η βροχή να άγγιζε μόνο εμένα...και σαν να προκαλούσε εκείνο το άλλο, το σιγανό ψιχάλισμα, το εντός...
Εκείνα συνέχιζαν να παίζουν όπως κάνουν πάντα τα παιδιά...Παρακολουθούσα τα πιο αντικοινωνικά από αυτά...πόσο πιο γνήσια κοινωνικά είναι τελικά από όλους εμάς τους ενήλικες

Κι αμέσως μου ήρθαν οι νότες και τα λόγια του as tears go by

Ωστόσο σε έναν αγώνα να διώξω τη μελαγχολία αφήνω μικρές μικρές χαραμάδες για να εισβάλλεις κρυφά σαν ήλιος...και τότε ξέρω πως μόνο οι χαρούμενες νότες θα γεννηθούν στο μυαλό μου

Σήμερα όμως μόνο αυτές τις μελαγχολικές νότες βρίσκω και θέλω και πάλι να κουλουριαστώ σ ένα μικρό μικρό κουβαράκι, να μαζευτώ σ' ενα ανύπαρκτο τίποτα...ναι...αυτό...