Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

Νοέμβρης

πλέον μπορώ να βυθίζομαι στα άδυτα της θλίψης μου ελεύθερα

σαν να μπαίνω σ' εκείνο το μοναχικό τρένο που όλο πιο μακριά με ταξιδεύει σε λευκούς χειμώνες

και απατηλά στο όνειρο σκούρα, γκρίζα, χαμένα βοσκοτόπια

κανένα σημάδι ανθρώπινης πνοής

σαν να έχει δωθεί μία τελείως παράλογη παράταση σε ένα έργο που από καιρό έχει τελειώσει

όλες οι εικόνες σαν μέρος κινηματογραφικής ταινίας που άγνωστο ποιον αφορά

άβουλη επόπτρια της αλλαγής των εποχών και μόνο

θα μπορούσε να θεωρηθεί ζωή η εποπτεία των αλλαγών στην κίνηση των βαγονιών;

και της περιρρέουσας θλίψης;



....όμως το αύριο είναι μια άλλη μέρα
....για τους άλλους



12 σχόλια:

iLiAs είπε...

Ελενη τρόμαξα...πολύ μαυρίλα, θλίψη και μελαγχολία...λες κι έρχεται το τέλος του κόσμου, ένιωσα...
άκου στα άδυτα της θλίψης

..έτσι θα μπει ο καινούργιος
μήνας? :(

το αύριο είναι μια καινούργια μέρα..για όλους μας!

melian είπε...

Ηλία, σ' ευχαριστώ για τον πάντα τρυφερό σου λόγο....και τα χαμόγελα αισιοδοξίας που μου χαρίζεις.
Κοίτα, σου χαμογελώ :)
ειδικά για σένα...

(αλλά ...τι να σου εξηγήσω εδώ ...τι;)

Caesar είπε...

Για να το δούμε & λίγο ποιητικά με τον Οδ. Ιωάννου:

"Το τρένο ερχόταν απ' το Βορρά
στο Νότο πήγαινε, στην Αθήνα
σφύριζε πάντοτε μία φορά
κι εμείς μετρούσαμε κι άλλο μήνα. Με τα παράθυρα φωτισμένα, σαν φιλμ που τρέχει
και δείχνει εσένα..."

Καλό βράδι :)

iLiAs είπε...

Εδω δεν γίνεται να μου εξηγήσεις πολλά.
Δεν χρειάζεται πάντως να μ' ευχαριστείς για τίποτα...εσύ να είσαι καλά.
Καλό ξημέρωμα

melian είπε...

Προς αγαπημένο Caesar:
"Είναι στιγμές που βλέπει κανείς καλύτερα, που τα πράγματα παίρνουν ξαφνικά μιαν ιδιαίτερη αδρότητα, μιαν άλλην έκφραση όγκου και αφής, σα να είχες καλύτερα κανονίσει το τηλεσκόπιο."
από τις Μέρες του Σεφέρη...

βοήθησες να κανονίσω καλύτερα το τηλεσκόπιο...

όσο σκέφτομαι το χρόνο που έχασες για να βρεις τα σχετικά με τα κείμενά μου παραθέματα...ένα ευχαριστώ είναι πολύ λίγο...πολύ πολύ λίγο...
καλό σου βράδυ!

melian είπε...

Ηλία, δε θέλω κανέναν να στεναχωρώ.. ποτέ. Πόσο μάλλον ανθρώπους που μ' έναν αόρατο μεν, ουσιαστικό όμως τρόπο μπορούν και μου φωτίζουν τη μέρα. Γι' αυτό και το ευχαριστώ.
Από την άλλη καταπιέζομαι πολύ συχνά όταν δεν μου επιτρέπω να εκφραστώ όπως νιώθω. Δεν μπορώ να νιώθω μ'εναν τρόπο και να εκφράζομαι μ' εναν αλλον. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μην το κοινοποιώ...πράγμα που συνήθως πίστεψέ με εφαρμόζω.Αλλά είναι και στιγμές που το συναίσθημα θέλει να εκφραστεί, θέλει να βγει προς τα έξω....θα προτιμούσα φυσικά να μην υπάρχει.

Και για να κλεισω με χαμόγελο... μου έκανε εντύπωση (εδώ σου χαμογελώ γλυκά, πολύ γλυκά)που με αποκάλεσες με τ'όνομα μου....
Καλή σου νύχτα...και γλυκιά :)

nicon είπε...

Χμ... αγαπημένους Madredeus ακούω... Και τους βρίσκω πολύ πιο αισιόδοξους απ' αυτά που διαβάζω - και σ' αυτούς θα μείνω, με την άδειά σου.

Ορίστε κι ένα μεγάλο πρωινό χαμόγελο κι από μένα, για τη συλλογή σου!

:-)

kostas_patra είπε...

Είσαι μεσοπέλαγα πνιγμένη,
από θεό και ανθρώπους ξεχασμένη,
από στεριά ξεμακρυσμένη
και ένα χέρι σου προσφέρει σανίδα σωτηρίας,
θα την δεχτείς;

Είσαι στο σταθμό ξαγρυπνισμένη,
Με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια προσμένοντας τα πόδια σου να σηκωθούν να πάρουν το εισιτήριο για τον προορισμό, ενώ αισθάνεσαι τόση, μα τόση αδυναμία και κάποιος σου δίνει το χέρι κρατώντας στο άλλο ένα εισιτήριο για δυό,
Τι κάνεις; Ακολουθείς ή μένεις;

Είσαι στη μέση ενός βουνού, στην άκρη του μονοπατιού, εκεί που το τρίστρατο ζαλίζει τη θλίψη σου, στον βράχο καθισμένη, χωρίς σαφή προορισμό και με τα σύγνεφα να μαζεύονται πάνωθέ σου με θυμό,
Έρχεται κάποιος με αδιάβροχο προσφέροντας σου πρόθυμος να σε πάρει μαζί του, το δρόμο του να σου δείξει,
τι κάνεις;
Ακολουθείς;

Ποια είσαι εσύ και τι έψαχνες να βρείς εκεί που χάθηκες;
Κάποιοι θαρρούν πως η κίνηση είναι ζωή, ακόμα και παίρνοντας τον λάθος δρόμο, τον δρόμο των άλλων αντί τον δικό σου, ακολούθα τους και θα χαθείς σε άλλων αδιέξοδα

Μπορείς να μείνεις και να πνιγείς, να βλέπεις τους άλλους να φεύγουν και να βραχείς, πόσο περισσότερο να χαθείς, σαν χαμένη θαρρείς πως είσαι.

Μπορείς να κολυμπήσεις να σωθείς, να πάρεις το τρένο σου και να διαβείς το μονοπάτι που θα επιλέξεις για σένα και αν είναι να σωθείς έχει καλώς, τουλάχιστον όμως προσπάθησες.
Μπορεί στην πορεία για λυτρωμό να βρείς και εσύ με τη σειρά σου κάποιον να βρίσκεται μεσοπέλαγα χαμένος, κάποιον το τρένο του το χαμένο να περιμένει να ρθει και κάποιον στο μονοπάτι να στέκεται και να νομίζει πως στο τέλος του θα φτάσει με τα μάτια.
Τι κάνεις;

Σκέψου τα όλα τούτα και αποφάσισε θα λεγα, εγώ δεν έχω λύσεις

genna είπε...

απ' την άλλη πλευρά της γραμμής
για κείνη τη μοναδική στιγμή....
καλό μήνα γλυκό Mελλισάκι... ντάντεψε τη λίγο την Eλένη σου, μπορείς καλό μου, μπορείς, πίστεψε με...

καί γλυκό απόγευμα επίσης...

melian είπε...

Nicon,κάνεις την καλύτερη δουλειά που θα μείνεις στους Madredeus.
Ευχαριστώ και για το χαμόγελο, αν και δεν νομίζω πως είναι από τα πράγματα που συλλέγονται, τα εισπράττουμε πάντα με χαρά και μάλλον νιώθουμε καλύτερα και οι ίδιοι όταν τα χαρίζουμε.

Καλό σου βράδυ!

:)

melian είπε...

Κι είναι ένα πέπλο, Κώστα, ένα παραπέτασμα μπροστά στα ματια σου και δεν μπορείς να το αποτινάξεις, δεν μπορείς να το διώξεις, μόνο σε χωρίζει από τούτο το δώρο που το λένε ζωή. Κι εσύ τη βλέπεις τη ζωή είναι εκεί απέναντί σου και κάποτε ήσουν κι εσύ εκεί απέναντι, μα έχει περάσει πια πολύς καιρός που είσαι από την εδώ μεριά και βλέπεις τη ζωή των άλλων τη φτωχή ,τη γεμάτη, τη χαρούμενη, τη λυπημένη...τη ζωή... και μερικές φορές τη ζηλεύεις και λίγο μα και αυτό το συναίσθημα τείνει ολοένα να χαθεί...
Και ξέρεις και ποια είναι η αιτία που είσαι εδώ και όχι εκεί. Και η γνωση καθόλου δε βοηθά...υπάρχει μόνο...
Κι αν εδώ μέσα γραφεις με τρόπο μελαγχολικό δεν είναι για να εισπράξεις τη λύπηση, η περηφάνειά σου δεν σου το επιτρέπει, ούτε και για να κακοκαρδίσεις κανέναν... μου είστε πολύ ακριβοί για να θέλω να σας στεναχωρώ...μα γιατί τα συναισθήματα θέλουν να βγουν και ψεύτικα στο ξανάπα δεν έμαθα ποτέ να μιλώ.(μόνο να μη σας τα φανερώνω μπορώ)

Όχι, χέρι από πουθενά δεν περιμένω...μάλλον δεν περίμενα ποτέ. Πάντα προσπαθούσα μόνη μου να φτάσω στην ακτή. Μα έχει καιρό που μόνο κολυμπάω, δίχως το όραμα καμιάς ακτής.

Όμως μπορώ να γράφω και αλλιώς, όπως κι εσύ, όπως όλοι μας...


Καλό σου βράδυ! Και καλό Σ/Κ

melian είπε...

Καλησπέρα γλυκιά μου,Genna!
Πάντα την νταντεύω, μα καταλαβαίνει η άχρηστη το "ψεύτικο" του ξεγελάσματος...

Τρυφερη να είναι η νύχτα σου!
(κατά τον Φιτζέραλντ)