Ο ψεύτικος αληθινός μου κόσμος

Σήμερα έχω ανάγκη το παραμύθι. Χρειάζομαι έναν ψεύτικο κόσμο....πλασμένο όμως στα μέτρα μου.

Θα αφήσω λοιπόν τη συντροφιά του Φέρμορ να με ταξιδέψει αργότερα στο Ρήνο και για την ώρα θα χαθώ μέσα στον υπέροχο κόσμο του Φερλόσιο.


Δίπλα μου έχω το φεγγάρι, καθώς πάντα πληκτρολογώ από την ανατολή.

Σχεδόν ολοστρόγγυλο είναι και σήμερα...και θαμπό πίσω από το πέπλο των νεφών του (ή μήπως "μου" ;)


Πριν ξεκινήσω το παραμύθι, θυμίζω στη φωνή πως πρώτον ήμουν πάντα γκρίζα και τιγρέ και δεύτερον αναρωτιέμαι.... όλα τα ρήματα κάνουν πρόχειρο το λόγο; Πάντως ετούτη τη στιγμή δεν έχω διάθεση για ονοματοποιήσεις. Ακόμη κι αν ομορφαίνουν. Ετούτη τη στιγμή θέλω μόνο το παραμύθι. Κι αυτό αρχινά:


"Όταν ο Αλφανουί γνώρισε τη φωτιά της γιαγιάς, θέλησε να τη βάλει να πει τις ιστορίες της και σκαρφίστηκε γι' αυτό μια κατεργαριά.

Έφερνε από τον αγρό φυλλαράκια δεντρολίβανου και τα έριχνε στα κρυφά στο μαγκάλι. Γρήγορα αναδυόταν η δροσερή μυρωδιά απ' το καψάλισμά τους κι η γιαγιά, χωρίς να το καταλαβαίνει, άρχιζε να ανιστορεί.

Μιλούσε για τα νιάτα της, για τότε που ντυνόταν στα λευκά και τα πράσινα.

Τον Αλφανουί τον απορροφούσαν οι ιστορίες και ξεχνούσε να ρίξει κι άλλο δεντρολίβανο κι η γιαγιά σιγά σιγά σώπαινε. Μόλις το καταλάβαινε ο Αλφανουί έριχνε κι άλλα φυλλαράκια. Ξανάπαιρνε μπρος η γιαγια και συνέχιζε τις ιστορίες.

Αλλά ο Αλφανουί δεν ήθελε να το παρακάνει με το δεντρολίβανο, αφού δεν πρέπει να διηγείται κανείς πολλά σε μια μέρα γιατί οι ιστορίες ξεθυμαίνουν. Μόλις έπαυε η ξινόγλυκη μυρωδιά, η γιαγιά κολλούσε:

-Εντάξει φτάνει τώρα, όλα θέλετε να τα ξέρετε. Άντε, άντε, πάμε για ύπνο.


Και ο Αλφανουί, ο κλεφτράκος των ιστοριών, χαμογελούσε μεσ' απ' τα χείλη του σκανταλιάρικα."


Κάπως έτσι κι εγω βουτώ στα ξένα παραμύθια όταν ο κόσμος γύρω μου δεν έχει αρκετή μαγεία. Γιατί σαν τον Αλφανουί :

"....δεν θα ήξερε να πει αν στα μάτια του υπήρχε μια ζοφερή μοναξιά και στ' αυτιά του μια απύθμενη σιγαλιά, γιατί εκείνη η μουσική και εκείνα τα χρώματα έρχονταν από την άλλη πλευρά, από εκεί όπου δεν έρχεται ποτέ η γνώση των πραγμάτων : στο βασίλεμα της πρώτης μέρας, πίσω από τον τελευταίο τοίχο της μνήμης, εκεί όπου γεννιέται η άλλη μνήμη: η απέραντη μνήμη των άγνωστων πραγμάτων. "


Από το Ραφαέλ Σάντσεθ Φερλόσιο....τον υπέροχο Φερλόσιο.


Πώς να εξηγήσεις σε κάποιον που βλέπει παντού όρια και περιορισμούς, ότι εκείνη η μουσική και εκείνα τα χρώματα έρχονται πάντα από την άλλη πλευρά, από εκεί που δεν προέρχεται ποτέ η γνώση των πραγμάτων ;

Η γνώση καθορίζει τη ζωή μας . Το όνειρο την ομορφαίνει.

Πώς να εξηγήσεις ότι το μόνο που ζητάς, είναι το ταξίδι στα άστρα του μυαλού μας ;