Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2008

Πρόσκληση σε παιχνίδι




Ένα όμορφο φυλλαράκι πορτοκαλόχρωμο (από τη γλυκιά μου Genna) ήρθε να με ειδοποιήσει για μια πρόσκληση σε παιχνιδάκι, την ώρα που μπροστά μου είχα τον Αλφανουί του Φερλόσιο και αντέγραφα το παραμύθι που χρειαζόμουν. Υπακούοντας στη φωνή του παιχνιδιού άνοιξα την 123 σελίδα.... όμως απογοήτευση.... ενώ όλο το βιβλίο είναι θαυμάσιο, η συγκεκριμένη σελίδα δε μαρτυρά με τίποτα το ταλέντο του συγγραφέα. Όχι, δεν υπήρχε περίπτωση να αντιγράψω τη συγκεκριμένη σελίδα. Αν κάποιος θέλει να γνωρίσει το Φερλόσιο θα πρέπει να το κάνει σωστά. Αν πάλι κάποιος θέλει απλά να δει τι διαβάζω δε θα βγάλει άκρη με λίγες τυχαίες προτάσεις μιας ανούσιας σελίδας.... μια που διαβάζω συνέχεια, πολλά διαφορετικά πράγματα.
Πηγαίνω μέσα στο κρεβατάκι μου...δίπλα στο προσκεφάλι η Εποχή της δωρεάς του Πατρικ Λη Φέρμορ, ταξιδιωτικό....όμορφο βιβλίο...ανοίγω την 123....κι άλλη απογοήτευση...Ούτε κι αυτή θα προσφέρει κάτι ιδιαίτερο.
Κι αρχίζω και σκέφτομαι τις ζαβολιές. Ας μην αντιγράψω κάτι που διαβάζω τώρα. Ας ψάξω την 123 σε πολλά αγαπημένα βιβλία. Κι άλλη απογοήτευση....Νομίζω πως όλοι οι αγαπημένοι μου συγγραφείς στην εν λόγω σελίδα απλά δε βγάζουν αυτό που με μάγεψε, που με καθήλωσε, που τους κάνει ιδιαίτερους....
Εκτός από ένα βιβλίο....το αριστούργημα.....
Που αν και ούτε και αυτό δε βγάζει τον καλύτερό του εαυτό στην συγκεκριμένη σελίδα, ωστόσο διατηρεί το ύφος της συγγραφέας.... και πρόκειται για τα Κύματα της Γουλφ.
Εδώ θέλω να διευκρινίσω ότι δεν είναι το πιο αγαπημένο μου βιβλίο...κατ' αρχήν δεν υπάρχει ΕΝΑ αγαπημένο βιβλίο αλλά πολλά...που κατά καιρούς και ανάλογα με τις διαθέσεις και τις φάσεις της ζωής μου, μου έχουν προσφέρει μεγάλη απόλαυση διαβάζοντάς τα.
Αν όμως έπρεπε να ξεχωρίσω ένα βιβλίο....όχι για την πλοκή, όχι για την ευρηματικότητα και τη φαντασία, ούτε για τις φιλοσοφικές του προεκτάσεις (αν και υπάρχουν), ούτε καν για τη συναισθηματική επίδραση στον αναγνώστη....αλλά απλά και μόνο για την αριστουργηματική γραφή και τον τρόπο σύλληψης και απόδοσης της πραγματικότητας....τότε θα ήταν αυτό.
Το αντίτυπο που έχω είναι πολύ παλιό, πολύ φθαρμένο και πολύ αγαπημένο.
Αντιγράφω λοιπόν (πιστά από την 123 ):
"Τώρα γι' άλλη μια φορά", είπε ο Λιούις, "καθώς είμαστε έτοιμοι να χωριστούμε, έχοντας πληρώσει το λογαριασμό μας, ο κύκλος στο αίμα μας, διαλυμένος τόσο συχνά, τόσο απότομα, γιατ' είμαστε τόσο αλλιώτικοι, κλείνει σα δαχτυλίδι. Κάτι γίνεται. Ναι, καθώς σηκωνόμαστε, και παίζουμε τα δάχτυλα μας, κάπως νευρικά, προσευχόμαστε, κρατώντας στα χέρια μας τούτο το κοινό αίσθημα. Μην κουνηθείτε, μην αφήσετε την πόρτα να συντρίψει αυτό που φτιάξαμε, που αυτοπεριορίζεται εδώ, ανάμεσα σε τούτα τα φώτα, σε τούτα τα φλούδια, τούτα τα σκόρπια ψίχουλα και τον κόσμο που περνάει. Μην κινείστε, μη φεύγετε. Κρατήστε το για πάντα."
"Ας το κρατήσουμε για μια στιγμή", είπε η Τζίνυ, "αγάπη, μίσος, μ'όποιο όνομα κι αν το φωνάζουμε, τούτη η σφαίρα που τα τοιχώματα της είναι φτιαγμένα από τον Πέρσιβαλ, από νιότη κι απ' όμορφιά, κι από κάτι τόσο βαθιά βουλιαγμένο μέσα μας που μπορεί ποτέ πια να μην ξαναφτιάξουμε τούτη τη στιγμή από έναν άνθρωπο."
"Μέσα του υπάρχουν δάση και χώρες μακρινές στην άλλη άκρη του κόσμου" είπε η Ρόντα, "με θάλασσες και με ζούγκλες, με τα ουρλιαχτά των τσακαλιών και το φεγγαρόφωτο να πέφτουν πάνω σε κάποια ψηλή κορυφή όπου πλανιέται ο αετός."
"Μέσα του βρίσκεται η ευτυχία", είπα ο Νέβιλ, "κι η γαλήνη των καθημερινών πραγμάτων. Ένα τραπέζι, μια καρέκλα, ένα βιβλίο μ'ένα χαρτοκόπτη χωμένο ανάμεσα στις σελίδες. Και το πέταλο που πέφτει από το ρόδο, και το φως που τρεμοφέγγει καθώς καθόμαστε σιωπηλοί, ή , ίσως, αναπολώντας κάτι ασήμαντο, ξαφνικά μιλάνε. "
Όποιοι από τους ευγενικούς επισκέπτες, αλλά και περαστικούς αυτής της σελίδας επιθυμούν να λάβουν μέρος στο παιχνιδάκι αντιγραφής , μπορούν φυσικά να το συνεχίσουν. Προσωπικά το βρήκα ενδιαφέρον και μόνο επειδή μπήκα σε μια διαδικασία αναζήτησης μιας συγκεκριμένης σελίδας σε πολύ αγαπημένα βιβλία. Κι αν ήξερες Genna τι βρηκα εκεί....και πόσες φορές χαμογέλασα!


Από χαμένες στο χρόνο λέξεις και νοήματα, μέχρι πολύτιμους σελιδοδείκτες, που ξεχνάω μέσα στα βιβλία και μετά δε θυμάμαι πού τους άφησα...Και ποτέ δεν αναζητώ
Βρήκα μάλιστα έναν πολύ παλιό, τον πρώτο ακριβό που είχα αγοράσει...τον κοιτούσα χαρούμενη...Σε αυτό το βιβλίο ήταν λοιπόν; Στο εμείς οι ζωντανοι της Άυν Ραντ!!!
Πανέμορφο βιβλίο! Τον γύρισα ανάποδα...μια φράση, με όμορφα γράμματα...I 'll always love you...Μου είχε πει ποτέ αυτό το πράγμα....;;; Και πώς έπεσε ο σελιδοδείκτης στα χέρια του; Είχε δανειστεί το βιβλίο;

Δεν έχει σημασία.
Μετά από καιρό τίποτα δεν έχει σημασία...
Λόγια στον άνεμο. Σαν τα συναισθήματα.
Κι αυτό που απομένει... ένας απόηχος μιας ανάμνησης, που κι αυτή ξένη μοιάζει.


Θέλετε να συνεχίσετε το παιχνίδι αγαπημένοι μου


Ξέρω ότι οι περισσότεροι από σας δεν έχετε ως κύριο χόμπυ τη λογοτεχνία, αλλά αν σας ενδιαφέρει, έστω και λίγο, είστε επίσημα προσκεκλημένοι να λάβετε μέρος....και με μεγάλη μου χαρά θα διαβάσω τις επιλογές σας.
Οι επίσημες οδηγίες είναι οι παρακάτω (αλλά όπως έχω καταλάβει, οι περισσότεροι έχουν κάνει με τον έναν ή άλλον τρόπο ζαβολιές)


1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.


(Αγαπημένε μου Β, αν περάσεις όπως σου ζήτησα.... δεν εννοούσα αυτο το κείμενο, αλλά το αμέσως παρακάτω)


Ναι.... το σημερινό μου ποστ είναι λίγο περίεργο. Σα να βρίσκομαι σε ανοιχτή επικοινωνία με όλους μου τους φίλους....

8 σχόλια:

genna είπε...

Μην κινείστε, μη φεύγετε. Κρατήστε το για πάντα!

τούτες τις λέξεις θέλω να τις υπογραμίσω, τόσο καιρό ψάχνω να χωθώ μέσα σε μια ατελοίωτη ΕΜΠΝΕΥΣΗ, που να μη μ' αφήσει να βγω πορέ
σ' έναν κύκλο που ν' αποτελείται από χιλιάδες μικρούς κύκλους κι ατέλειωτες στροφές...

κι εγώ σαν να αισθάνομαι μέσα σε ατέλειωτους σελιδοδείκτες, σε σελίδες μισοδειπλωμένες....

καλημέρα συννεφάκι μου...

melian είπε...

Νομίζω Genna πως εσύ ειδικά βρισκεσαι σε μία κατάσταση ατελείωτης έμπνευσης...Όσο για τη στασιμότητα του χρόνου, την ξέρεις καλά από τον Έλιοτ.
"Στο ακίνητο σημείο του κόσμου που γυρίζει."
Θέλω να σου αφιερώσω και τους λίγο παρακάτω στίχους, που είμαι σίγουρη τους ξέρεις καλά:
"Οι λέξεις κινούνται, η μουσική κινείται
Μόνο μέσα στο χρόνο, αλλά αυτό που μόνο ζει
Μόνο να πεθάνει μπορεί. Οι λέξεις, μετά το λόγο, φθάνουν
Στη σιωπή. Μόνο με τη μορφή, το σχέδιο,
Μπορούν οι λέξεις ή η μουσική να φθάσουν
Στην ακινησία..."

Αυτό κάνουμε γράφοντας. Δίνουμε μορφή στις λέξεις και τις καθιστούμε ακίνητες. Αλλά με το συναίσθημα; Τίποτα δεν μπορεί να ακινητοποιήσει το συναίσθημα...

Σ'ευχαριστώ και πάλι Genna για όλη τη διαδικασία αναζήτησης στην οποία με ενέπλεξες άθελά σου.

Να έχεις ένα πολύ όμορφο απόγευμα!

piXie είπε...

:) Με μεγάλη μου χαρά πέρασα από τη ζεστή σου γωνίτσα, όπως κάνω συχνά!
Τί όμορφο κείμενο είναι αυτό που έκρυβε η σελίδα 123... Μα το πιο όμορφο απ'όλα είναι η αναζήτησή του, που σε πέρασε από αγαπημένα μονοπάτια!
Ευχαριστώ για την πρόσκλησή σου! Αύριο κιόλας θα ανοίξω τη δική μου 123!
Μου μετέδωσες τη χαρά ενός παιδιού, όταν ανακαλύπτει κάτι!:)
Καλό βράδυ!

melian είπε...

Χαίρομαι pixie, που βρισκεις κι εσύ το παιχνιδάκι ενδιαφέρον!
Μη βιαστείς....πάρε το χρόνο σου...όπως έκανα κι εγώ!
Νομίζω πως εκει έγκειται η ομορφιά του, στην αναζήτηση και όχι στην αντιγραφή οτιδήποτε θα βρεις μπροστά σου.
Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα :)

iLiAs είπε...

..αντί για απόσπασμα από βιβλίο, μάλλον θα αναρτήσω σκέψεις μου σε ομοιοκαταληξία :)
..ευχαριστώ πάντως που με σκέφτηκες Ελένη.

Καλή βδομαδα melissaki :)

melian είπε...

...παρακαλώ, Ηλία :)
Παιχνιδάκια είναι όλα τούτα και όποιος θέλει παίζει...:)
Αναμένω να διαβάσω τις, σε ομοιοκαταληξία, σκέψεις σου

Καλό σου βράδυ,Ηλία και καλη εβδομάδα :)

kostas_patra είπε...

μου είπαν τα βιβλία πως κρύβουν ήρωες και ζωές άλλων, έγινα άλλος και άλλων ζωές ντύθηκα.

μου είπαν τα βιβλία να τα διαβάζω πάντοτε ψηλά ποτέ προς τα κάτω και γέμαγα τα μάτια μου με γράμματα και ψηφία, χρώματα μουσικές και μελάνια, όλα χύνονταν στα μάτια μου μέσα.

μου είπαν πως τα βιβλία είναι παράθυρα σε ανήλιαγες ζωές και σπίτια, κατάπια κάμποσα ολόκληρα, ακόμα τα μηρυκάζω, έχουν αφρό δημιουργήσει, τίποτα δεν χωρεί, όλα ακόμα ξεχειλίζουν.
στο ξανάπα καλή μου, βιβλία δεν διαβάζω, ευχαριστώ και ευχαριστιέμαι τα λόγια τα δικά σας.

melian είπε...

Εγώ ευχαριστώ για τα δικά σου λόγια Κώστα.
Ενα παιχνίδι είναι...όποιος θέλει παίζει...
Ήθελα, μου ταίριαξε, έπαιξα...
Εσένα... μ'αρέσει να σε διαβάζω ατόφιο.

Καλό σου βράδυ :)