ας ξαποστάσω λίγο....καλά είναι εδώ...είναι ψηλά ο ήλιος ακόμη
(συγγνώμη για την απόσυρση του προηγούμενου κειμένου...αλλά το βρήκα άκομψα φλύαρο, μπροστά σε μια τόσο λιτή παρουσία, σαν αυτή της φωτογραφίας )
Ευχαριστώ το Νίκο για την παραχώρηση της υπέροχης φωτογραφίας του με τη γιαγιούλα από την Ανάφη, που από την αρχή με συγκίνησε πολύ
3 σχόλια:
:)
είναι δυνατοί οι ανέμοι στο νησί
και ιστορίες γεμάτος ο τόπος
στους πρόποδες του άνω μοναστηριού, κορφη κάθετη, στην άκρη του βουνού ανέβηκε ο νους τ' ανθρώπου να κάμει εκκλησια στη παναγιά
κι οι ιστορίες άπειρες πριν ανέβω, για κόρη που ' φυγε στη ρεματιά, να κρόζουν τα γεράκια να τρέμουν τα πόδια και να τρέχει ο ιδρώς στα πόδια
πόδια, ανέβηκα να συναντήσω μια πανσέληνο...
στους πρόποδες στα γλυκά νερά αγάπησα...
νάσαι καλά πουμούφερες με την ιστορία σου τούτη την αγάπη, σαν να την έχω και τώρα δα στην αγγάλη μου...
καλό σου βράδυ Μελισσάκι
Όταν βλέπω, Genna, αυτές τις θαυμάσιες μορφές ανθρώπων αληθινών, που δεν τις άγγιξε ο δυτικότροπος πολιτισμός μας, δεν μπορώ παρά να νιώσω συγκίνηση και σεβασμό.
Μέσα στην απλοϊκότητα τους διακρίνω το νόημα της ζωής, που προσωπικά συχνά το χάνω...ίσως γιατί έχω περισσότερα απ' όσα χρειάζομαι και μπερδεύεται ο νους μου...και τελικά δεν έχω τα πιο σημαντικά.
Η ιστορία που έγραψα...πραγματικά πολύ πρόχειρη...θα' θελα να τη ξαναγράψω...μα σα να μου λειπει εκείνο το χάρισμα, που θα σχηματοποιούσε τις σκέψεις και θα τις έκανε όμορφες λέξεις.
Χαιρομαι πάντως που βρηκες κάτι δικό σου στην ιστορία , κατι γλυκο και όμορφο ..και που ακομη και στις αδοκιμες γραφες μου...μπορείς και εντοπιζεις την ουσια
Εσυ να εισαι καλά
Καλο σου βραδυ :)
Δημοσίευση σχολίου