Λίγος χρόνος....

Λίγος χρόνος, ελάχιστος χρόνος, ανύπαρκτος χρόνος...

τι απ΄ όλα;

Ποιο το μέτρο;

Για τι ; Γιατί;

Φυσάει σήμερα...φυσάει.... και η ελιά μοιάζει να σαλεύει από τα βάθη του είναι της....

από τα βάθη του είναι μου....ζητώ....τι;

Τι;

Το χάδι του ανέμου....ζητά εκείνη....κι εγώ;

Γεμίζω με ερωτηματικά κάθε μου σκέψη...

Αυτή η πείνα δε χορταίνει....δε χορταίνεται ...

παρά μόνο με εκείνο το αβίαστο γέλιο

Και ο ουρανός .... τόσο γαλάζιος....τόσο πεντακάθαρα γαλάζιος, με αραιά συννεφάκια μόνο...

εδώ ...εκεί...πιο πέρα..

Σ'αυτό το πιο πέρα θέλω να πάω...κι όσο θα κυνηγώ τις λέξεις, τόσο αυτό θα απομακρύνεται...μόνο όταν πάψει το κυνήγι... θα με έχω βρει...

σ'εκείνο το μαγικό μέρος που δε χρειάζεται λέξεις για να υπάρχει...απλά υπάρχει

πρέπει

Ένα καλειδοσκόπιο οι λέξεις...Πηγαίνοντας στο πίσω.... μια άλλη μορφή ντυμένη στο σώμα μου...αγνώριστη... δεν την ξέρω....φορά τα ρούχα μου....μα είναι εγώ;

τα τωρινά μου χρώματα είναι όμορφα και λαμπερά - μου αρέσουν...πέρα από μια σκιά...πόσο θέλω να τη διώξω κι αυτήν...

Η επόμενη εικόνα θέλω να είναι ολόφωτη....

στο καλειδοσκόπιό μου...

Θέλω να χαμογελάσω όταν κρυφοκοιτάξω μέσα

δεν είναι επιθυμία ....είναι ανάγκη

κάποιες φορές νιώθω τον ψίθυρο σαν κραυγή

σωπαίνω και αυτή η σιωπή είναι τόσο πιο ηχηρή από κείνα τα άχαρα λόγια που τίποτα δε λένε

Μες στη διαφάνεια, που ονόμασα ανάγκη...δεν κατάλαβα πώς μέσα από το παιχνίδι, έπαιξα την πιο ωραία μπλόφα....αστείο μου φαίνεται και τώρα

αλλά πρέπει, πρέπει, πρέπει

να υπάρχει εκείνο το αλλού....

το δίχως λέξεις...

το μόνο με ανάσες, χρώματα και αφές

(αυτές οι λέξεις....τίποτα δεν είναι παρά μόνο ένας απόηχος...ένας μακρινός απόηχος...αλλά η ζωή είναι

άλλο πράγμα)

The Sea Inside

...η "θάλασσα μέσα μου".... και μόνο εκεί....

σαββατιάτικο πρωινό

αποτραβιέμαι σε αυτό που λέω "τη γωνιά μου" και με τα δικά μου μάτια χαζεύω τον κόσμο...δεν έχω κι άλλα...

στην προς τα έξω έκφρασή μου κάνω πολλά πολλά πολλά λάθη

αλλά όχι στον τρόπο που βλέπω, που αντιλαμβάνομαι, που καταλαβαίνω

εκεί τα λάθη είναι σπάνια...γιατί πολυ πιο πριν οι σκέψεις οδηγήθηκαν σε δαιδαλώδη μονοπάτια...ξένα και δικά....οικεία και άγνωστα..κι εκεί βρίσκουν σχεδόν πάντα μια αιτία, έναν λόγο, ακόμη κι ανερμήνευτο

διαβάζω τον Πεσσόα, σ'ενα όμορφο αλλοπρόσαλλο βιβλίο....αλλοπρόσαλλο γιατί μπορεί να διαβαστεί με όποια σειρά επιθυμεί κανείς, δίνοντάς του την ερμηνεία που του ταιριάζει....και μ' αρέσει αυτή η μη επιβολή της ξένης σκέψης....το ακαθόριστο, το ελεύθερο...το "εγώ απλά γράφω για να γράφω, εσύ μπορείς να δώσεις στις σκέψεις μου όποιο νόημα επιθυμείς....ή μάλλον σου "ζητώ" να τους δώσεις μια δική σου ερμηνεία"

κάπως έτσι στέκομαι λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω εδώ:


[Θεωρώντας ότι κερδίζω πολύ λίγα, ένας φίλος, μέτοχος σε μια εταιρεία ευημερούσα χάρις στις δοσολοψίες με τις κρατικές υπηρεσίες, μου είπε μια μέρα: "Σοάρες, σας εκμεταλλεύονται". Η φράση αυτή μου θύμισε πράγματι αυτό που είμαι, αλλά καθώς στη ζωή όλους μας μας εκμεταλλεύεται κάποιος, αναρωτιέμαι αν δεν είναι καλύτερα να σε εκμεταλλεύεται ο υφασματέμπορος Βάσκες παρά η ματαιοδοξία, η δόξα, ο θυμός, η ζήλια ή το ανέφικτο.
Υπάρχουν αυτοί που εκμεταλλεύεται ο ίδιος ο Θεός, κι είναι οι προφήτες και οι άγιοι στην κενότητα αυτού του κόσμου.]
από "Το βιβλίο της ανησυχίας"


προσπαθώ να βρω ποιες δυνάμεις επιτρέπω να εκμεταλλευτούν τη δική μου απλοϊκή ύπαρξη και είναι πολλές, είναι αρκετές ....και σίγουρα δεν περιορίζονται σε έναν απλό υφασματέμπορο...από τη δύναμη της συνήθειας, μέχρι την υπακοή σε κανόνες που άλλοι επιβάλλουν στη ζωή μου....από την υποταγή στην ύλη έως την ανάγκη για μια αγάπη δίχως όρια...

από την άλλη αναγνωρίζω πως όλες αυτές οι ανάγκες, οι δυνάμεις που ενεργούν πάνω μας, που ίσως μας εκμεταλλεύονται - όπως θέλει να τις βλέπει ο συγγραφέας - είναι αυτές που μας κάνουν ανθρώπινους... μέτοχους σε αυτό που ονομάζουμε "ζωή" με την πιο ευρεία έννοια....


ο Πεσσόα είναι τόσο κοντά στην ανυπαρξία, ώστε δεν τον ζηλεύω....έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας για να τον περάσουμε αγκαλιά μαζί της


για την ώρα θέλω να αναπνεύσω...με δυνάστες που θα επιλέξω....

αλλά θέλω να αναπνεύσω....


και συνεχίζω να χαμογελώ διαβάζοντας κάποιον τόσο κοντά στη σκέψη μου...μα και τόσο (εκούσια) μακριά

Εικόνες, εικόνες, εικόνες

άλλοτε λέω θα πάψω να τις βλέπω, θα χαθούν σε μια ομίχλη του νου

μετά χάνομαι πάλι σε έναν πυκνό λαβύρινθο,

μέσα σε τέσσερις τοίχους που δεν έχουν τα όρια τους σε αυτόν τον κόσμο

πάρα βγαίνουν πολύ παραέξω, επεκτείνονται σε άλλα σύμπαντα, πάντα πιο πέρα από μένα

και μόνο εκεί μπορώ να με ορίσω μέσα από χιλιάδες μονοπάτια όλα διαφορετικά



Τα πρωινά με καθάρια σκέψη ξεχωρίζω κάθε πλάνη κάθε λάθος

μα όσο η μέρα προχωρά, λες και ξυπνούν οι μνήμες του σώματος

και τότε ποιος νικά ποιος χάνει

καμιά φορά αφήνομαι και παρακολουθώ

σαν αυτές οι ταχυδακτυλουργίες του είναι, να μην με αφορούν

σαν το αποτέλεσμα της σύγκρουσης να είναι κάτι που σε ξένο έδαφος συντελείται

που ξένα στοιχεία αγγίζει και επηρεάζει



Οι μνήμες του σώματος....

σε πόσες άμυνες οδηγούν...

...γιατί το νου τον κοροϊδεύεις εύκολα

τον εξαπατάς, τον καλοπιάνεις, τον μπερδεύεις

αλλά το σώμα ποτέ δεν ξεχνά κι εκεί που πας να το αγνοήσεις

πεισμώνει, σε ξυπνά, σου θυμίζει κι ας μη θελεις να θυμάσαι




Μια φωνή που μόνο αγάπη γεννά, μου θυμίζει τι λατρεύω, τι αγαπώ

κι είναι τόσο πέρα από αυτές τις λέξεις

τόσο κοντά σ'αυτό που ζηλεύω, στην πάλλουσα ζωή

Ίσως μόνο μέσα στη μελαγχολία να μπορείς να εκτιμήσεις τι είναι αυτό που χάνεις

και η φωνή μέσα από το γέλιο της, να γεννά τον ενθουσιασμό που πάντα γεννούσε

που όσο υπάρχω θα γεννάει




Χαίρομαι που κάποια πράγματα δεν αλλάζουν και διατηρούν την ελπίδα ζωντανή

και κάνουν το όνειρο να μη φαίνεται τόσο φανταστικό, τόσο μη πραγματικό

αντίθετα δυο βήματα μακριά κι ένα άλμα στο χρόνο και το παραμύθι γίνεται ιστορία

η μόνη απόσταση

Αυτό το κάλεσμα των γλάρων ώρες ώρες ξεκουφαίνει

θυμίζοντας μια κερά, σε άλλο χρόνο

κι ίσως η απόσταση του χρόνου να είναι η μόνη που υφίσταται

μια που αυτή του τόπου εύκολα καλύπτεται... και ξαναβρίσκεσαι εκεί

στο ίδιο σημείο

αλλά όχι πια ο ίδιος εαυτός, όχι ο ίδιος άλλος

το πρωί μια ανθρώπινη καρικατούρα έστεκε απέναντί μου

ίσως όλοι να αποτελούμε παράξενες καρικατούρες για το αλφάβητο των άλλων

συνήθως δυσερμήνευτες, συχνότερα ανάξιες ερμηνείας

το πώς έμαθε ο καθένας να διαβάζει, είναι ένα από τα όμορφα μυστικά του σύμπαντος

λατρεύω τις όμορφες γραφές

παρατηρώ κόκκινα, μπλε ψαράκια σ' έναν λευκό μεταξωτό βυθό

βυθό που φορώ στο λαιμό, δίχως να με πνίγει αλλά χαιδεύοντάς με

συχνά ερμηνεύοντας την ομορφιά μιας κάποιας πολυτέλειας

κινδυνεύεις να παρεξηγηθείς

κι όμως κανένα παιχνίδι δεν ορίζεται από ένα απλό χάδι

κι αυτό δε χρειάζεται καν ερμηνεία

όπως καμιά αγάπη

κανενός είδους αγάπη

Σήμερα

Σήμερα θα τα πιστέψω όλα....όλα όσα θα μου πεις...γι'αυτό πες μου τα πιο όμορφα !

Πες μου για τις εφτά θάλασσες που θα ταξιδέψουμε μαζί

Πες μου για την κρυφή γωνιά του πλανήτη που τα γέλια μας θα αντηχούν παντού

Πες μου για τον έρωτα που θα ζήσει πιο πέρα από μας

Πες μου για την αγάπη που δεν πεθαίνει, αλλά μόνο αλλάζει μορφή

Πες μου για τη λαχτάρα που σου γεννά η μορφή μου

Πες μου παραμύθια με δράκους , ιστορίες για τ' άστρα

Πες μου για όνειρα που έκανες μικρός και για τ'άλλα τα ασχημάτιστα ακόμη στο μυαλό σου....

Πες μου, πες μου....δε βλέπεις πόσο διψώ;

Κι εγώ σήμερα θα τα πιστέψω....όλα

Και θα σου τάξω τα πάντα...

Αλλά σήμερα.

Πιρουέτες

ένας παλιός καθρέφτης μου δείχνει μια ξένη σκια

άλλοτε πολύ δική

πριν ο χρόνος επιδράσει καταλυτικά πάνω της

ΠΡΙΝ

βιώνω μια στοιχειώδη έλλειψη

άγριο συναίσθημα, αδικαιολόγητο σε αυτό το πέλαγο

το γεμάτο υφάλους

όπου μόνο λάθη μπορώ να κάνω


και κάνω

με μια τακτικότητα μάλλον επικίνδυνη


φεύγω....αναχωρώ....απομακρύνομαι...δεν ξέρω τι.... με ποια σειρά


αλλά


παρατηρώντας ποιο μπλε μου λείπει

διαπιστώνω την παντελή του απουσία

και όχι μόνο


μπορώ να γελώ με το χώμα της σιωπής

να ζητώ τη λιτότητά του

και να θαυμάζω την αγάπη των ανθέων που κουβαλά



κλείνοντας μέσα σε μια παρένθεση μία πνοή...θεία πνοή...όχι αυτήν την πίστη δε θα τη χάσω...θα γίνω πολύ φτωχότερη


με κακίζω για την συνειδητή αφέλειά μου....τη συνώνυμη με ηλιθιότητα βαριάς μορφής

κι όμως κι όμως κι όμως ....πριν λίγες ώρες



παράξενες πιρουέτες εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια μου

πιρουέτες


θαυμάζω τους ανθρώπους που κατορθώνουν να απλοποιούν την ύπαρξη τους

και λίγο τους ζηλεύω



θέλω να θυμάμαι....

κάθε τι το όμορφο....θέλω να το θυμάμαι

σαν αύριο

Κι όμως ....δεν είναι τίποτα τελικά...

μόνο μερικά σύννεφα

φυσώ, φυσώ θέλω να τα διαλύσω ...

θέλω;

Ένα παράθυρο ανοίγεται με θέα δύο ουράνια τόξα

σ΄ένα καταπράσινο λιβάδι νεφελώδες ακόμη από την υγρασία

τώρα μπορώ να σε ακουμπήσω εκεί στην άλλη άκρη

ένα χαρούμενο λιβάδι...

... γελούν...κι εγώ δεν καταλαβαίνω...αργώ πολύ

αλλά δεν ξέρω αν θέλω

όλα μες στο μυαλό μας είναι

μερικές φορές βέβαια συμβαίνουν κι έξω από μας

κι ένα ποταμόπλοιο μας πηγαίνει αλλού, σε ένα επικίνδυνο παραμύθι με δράκους

... ο ήλιος παίζει μαζί μας

χάνεται, βγαίνει ...

μια στιγμή στο χρόνο, τον πραγματικό...αυτόν που μετριέται με φιλιά και αγγίγματα και ηλιοβασιλέματα δίπλα σε ποτάμια....σε ολόφωτα δωμάτια

κάπου γράφει η Δημουλά:

[Ναυλώνεις έναν κόσμο για να κάνεις το γύρο μιας βάρκας]

μου αρέσει....μου ταιριάζει

και χάνομαι λίγο πιο πάνω από τα σύννεφα

σ' έναν άγνωστο για σένα κόσμο

αν ήξερες τι όμορφος που είναι από εκεί !

Κάποιος που έχει το όνομά σου μου χαμογελά ολόφωτα.....και ναι , για σήμερα μου αρκεί

μουσική και κείμενο ....καμία σχέση....το καθένα υπάρχει για τους δικούς του λόγους)

...πάμφωτη σαν καλοκαίρι

"η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι"

διαβάζω...και ξαναδιαβάζω...

πόσο βαθιά ακουμπά σήμερα αυτή η φράση από το Άξιον Εστί

..."πάμφωτη"....

κι αναρωτιέμαι πόσοι ξέρουν τι θα πει πάμφωτη

πόσα ψέματα θα πρέπει να απαρνηθούν για να ζήσουν συνειδητά μέσα από την αλήθεια

ψέματα τύπων, ψέματα κοινωνικών συμβάσεων, ψέματα συμφέροντος

.... ψέματα...

καμιά φορά παρατηρώντας αντιδράσεις

αναρωτιέμαι

είναι μόνο δική μου η ανάγκη της αλήθειας;

να νιώθεις και να ζεις

να θέλεις και να επιλέγεις

να υπάρχεις και να αγαπάς

να εμμένεις στην ουσία και να αποτινάζεις τους μικρούς κόκκους ψεύδους από πάνω σου

Πέρσι ονειρευόμουν ένα γυάλινο σπίτι...ένα σπίτι που δε θα είχε τοίχους να ανακόπτουν την πορεία του φωτός

Για μια πάμφωτη συνείδηση

Δεν ηταν ακριβώς γυάλινο ....αλλά είχε εννιά παράθυρα....τρία σε κάθε πλευρά...έλειπε η ανατολή...