δάκρυ

Ένα δάκρυ ακολουθεί την καμπύλη της κόγχης
μοιάζει δροσερό καθώς χαράσει το βελούδινο μονοπάτι του προς τη μοναξιά της στιγμής
δεν είναι θλίψη

Κλίνω το ρήμα της υπόσχεσης: αθετώ, αθετείς, αθετεί...

ψυχή μου

Σε ακουμπώ στο στήθος και με αποκαλείς "ψυχή μου"
κι είσαι εσύ εκείνη την ώρα η ψυχή μου

Πρόγευμα στου Τίφανυ

"...μια ευαίσθητη, χαριτωμένη alley cat που πίσω από την κάθε της κίνηση κρύβει τόση αθωότητα, όση και ελαφρότητα, τόση ευαισθησία όση σκληρότητα, τόση παιχνιδιάρικη διάθεση όση και τραγικότητα, τόσο ρομαντισμό όσο και κατ' ανάγκη ορθολογισμό."

Η πολύ πετυχημένη περιγραφή αναφέρεται στην ηρωίδα αγαπημένης μου ταινίας, στη Holly Golightly, που πρωταγωνιστει στο "Πρόγευμα στου Τίφανυ", το οποίο ξαναπαίζεται αυτήν την εποχή στους κινηματογράφους
(πίσω από την περιγραφή αυτή...διάβασα και κάτι άλλο)
Δεν το θεωρώ περίεργο που είναι απο τις αγαπημένες μου ταινίες αλλά και νουβέλες.

Η διαφορά είναι ότι στο βιβλίο η Holly δεν βρισκει το γάτο της, ούτε και ενώνεται με τον νεαρό συγγραφέα....το τέλος είναι διαφορετικό

Η περιγραφή ανήκει στη Φ.Σίμου στο Pass to Port

Και μία διευκρίνηση...Παρατήρησα ότι τα σχόλια στη συγκεκριμένη ανάρτηση άλλοτε φαίνονται και άλλοτε όχι. Δεν υπάρχει απόκρυψη, απλά κάποια δυσλειτουργία του Blogger

ανάμνηση

δύο λόφοι που όλο και μικραίνουν, μικραίνουν, όσο να πάρει τη στροφή το πλοίο και να χαθούν τελείως από τα μάτια
όσο να γίνουν ανάμνηση...εικόνα χάρτινη, στιγμή στο χρόνο
λίγο πιο πέρα ο Αϊ- Δημήτρης, ξεκομμένος απ όλα τα εγκόσμια,με το μελίσσι να ζουζουνίζει και το άγριο θυμάρι να σκορπάει παντού την ευωδιά του
τόσο κοντά σε μια μοναχική παράδεισο, όπου ο άνεμος διαρκώς ανασαλεύει τους παλμούς της καρδιάς
σφαλίζω τα μάτια κι
ένα κροτάλισμα από μικρά γκρίζα βοτσαλάκια γίνεται όλη μου η σκέψη
σ' ένα παιχνίδι με το κύμα

ήταν μια στάλα φωτός αυτή που με βάφτισε σ' αυτούς τους τόπους κι ένιωσα λιογέννητη
μα τα όνειρα πολύ στέρεα για ένα νου που έμπαζε από παντού ανέμους

Μια μικρή κλωστή σιωπής μπλεκεί ανάμεσα στο νυν
μια αγεφύρωτη απόσταση
και μια κενότητα

ξάγρυπνη δίπλα σε γράμματα μετρώ τον κάθε χτύπο χωριστά
λίγο πιο πέρα
λίγο πιο πέρα

μετά.....με την αυγή....
μια ηρεμία εκεί στο απέναντι με βγάζει τελείως εκτός
τότε αρχίζω να πλέκω παράξενα σενάρια

αναζητώντας
εκείνο το βαθύτερο νόημα

όχι την τοποθεσία του.....
την ύπαρξή του

Όνειρα φτιαγμένα με στέρεα υλικά δημιουργούν την απορία

....μπορείς να χτίσεις τα όνειρα ;

Ίσως κάποια από αυτά να χτίζονται...μα τα δικά μου πετάνε ανάμεσα σε σύννεφα, αγγίζονται σε αστροφώτιστες νύχτες, γεννιούνται μέσα στο μυαλό και υλοποιούνται απ' ό,τι πιο άυλο

Θυμάμαι τους γλάρους σ' ένα νησί...κάτι απροσδόκητο προσπαθούσε να ξυπνήσει το κρώξιμό τους

κάτι μακρινό....που όμως υπήρχε... πάντα

ένα αίσθημα ελευθερίας...όχι από τους άλλους, αλλά από τον ίδιο μου τον εαυτό

Έπρεπε να πραγματοποιηθεί κάθε ψεύτικη πλάνη, να πάρει σάρκα και οστά...για να καθαρίσει το βλέμμα, να μπορέσει να ατενίσει καθαρό τον ορίζοντα...για να σταθώ ξανά γυμνή στον άνεμο δίχως προκαταλήψεις, δίχως το βάρος ξένων πεποιθήσεων, δίχως ενοχικές συνειδήσεις...

αληθινή, ακέραιη ....αναγεννημένη

Δεν παρατηρούσα αγάπη μου τον χειρισμό των σκοινιών...εσένα παρατηρούσα...τη δύναμή σου, την επιδεξιότητά σου, τη σβελτάδα των κινήσεων

Ούτε τη θάλασσα έβλεπα...χανόμουν στη δική σου θάλασσα των ματιών.

Θυμάμαι και κάτι νύχτες γεμάτες αστέρια...νύχτες που ήθελα ένα σύμπαν δικό μου...ναι, ένα ολόκληρο σύμπαν (παιδική απληστία), με ηλιακά συστήματα, πλανήτες, δορυφόρους, διάττοντες...[κάποιοι περσινοί φίλοι που θα το διαβάζουν αυτό, ακόμη θα γελούν...τρυφερά ελπίζω...και μετά θα πιουν ενα ποτό και για μένα ;) ...άλλωστε είπαμε...έφηβη ήμουν..]

Ένα σύμπαν που το ήθελα δικό μου μόνο και μόνο για να το χαρίσω εκεί που θα αγαπούσα. Όχι για να ζητήσω ανταλλάγματα, ούτε εχέγγυα ( τι εχέγγυα να ζητήσεις στην αγάπη;) ούτε για να ακούσω ευχαριστώ, αλλά για να έχει εκείνος κάτι τόσο όμορφο δικό του.

....κάτι τόσο όμορφο δικό του...ένα σύμπαν

Ξέρω ...πέρσι είχε γραφτεί καλύτερα...

είχα γράψει κι άλλα ....θυμάμαι

κρύσταλλοι που χύνονται σε διάφανη αλληλουχία....

όμως μες στο σκοτάδι

κάτι αδιόρατο σε οδηγεί πάλι εκεί στην άκρη της προσωπικής σου αβύσσου

αυτή η εγγύτητα του χρώματος με το κενό ....

και μια πορτοκαλιά φέτα στον ορίζοντα της δύσης επαναφέρει τη διαχωριστική γραμμή

όταν

μικρές διάφανες δροσοσταλίδες κυλούν αφήνοντας κρυστάλλινους ήχους σαν μακρινή ηχώ

σ΄ένα ονειρικό σύμπαν απόλυτα υπαρκτό

με τέμνοντα ουράνια τόξα πάνω σε γκρίζους δορυφόρους

"...Γη, αιολική.."

Το είχα στο μυστικό μου κήπο, το έχω μεσ΄την καρδιά μου, καιρός να το ξαναδώ σ' αυτό το μαύρο τετράδιο...ένα απόσπασμα από το πιο αγαπημένο μου βιβλίο της ελληνικής λογοτεχνίας...ένα απόσπασμα που μιλάει για δυο μεγάλες αγάπες με απέραντη τρυφερότητα....

την αγάπη της μάνας και την αγάπη για τη θάλασσα...

....από την "Αιολική Γη" του Βενέζη

Όλο το βιβλίο είναι γραμμένο με μια τρυφερότητα που ξεχειλίζει μέσα από δυο αθώα παιδικά μάτια....μάτια που βλέπουνε παντού θαύματα

Είναι ώρες που αναρωτιέμαι...πώς μπορούσε να βλέπει παντού θαύματα ο συγγραφέας που έζησε στο πετσί του τη μικρασιάτικη καταστροφή, που τυραννήθηκε όσο κανένας άλλος ομότεχνός του, αναγκασμένος ν'ακολουθήσει τα " εργατικά τάγματα" στα βάθη της Τουρκίας....

Πώς μπόρεσε μέσα από τόσες στερήσεις, μετά από τόσα βασανιστήρια σωματικά και ψυχικά να διατηρήσει την αθώα παιδική ματιά, την καλοσύνη, την αγάπη....

Ο τρόπος που περιγράφει τον άνθρωπο στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι μοναδικός σε τρυφερότητα...Ίσως να πρέπει να περάσεις μέσα από τη φωτιά για να εκτιμήσεις την αξία της ανθρώπινης ζωής

από την άλλη...

Όλα μες στο μυαλό μας είναι (....πολύ πριν.... διαμορφώθηκαν...), ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο...ο τρόπος που τον ερμηνεύουμε...ο τρόπος που υπάρχουμε μέσα σε αυτόν

κι η αγάπη που εισπράττουμε στα παιδικά μας χρόνια μένει ανεξίτηλη εντός...μόνο σε αυτό καταλήγω

κι είναι αυτός ο μόνος λόγος να δικαιολογώ την ανερμήνευτη έλλειψη καλοσύνης στους άλλους...

δεν μπορείς να δώσεις κάτι που δεν πήρες απλόχερα τότε που έπρεπε

αλλά ας αφήσω το συγγραφέα να μιλήσει....ας χαθώ πάλι στο παραμύθι του:


"Οι πρόγονοί μου δουλέψανε σκληρά τη γη που είναι κάτω απ' τα Κιμιντένια. Όταν εγώ γεννήθηκα, ένα μεγάλο μέρος της περιοχής το όριζε η φαμίλια μας. Το χειμώνα μέναμε στην πόλη, αλλά μόλς τα χιόνια φεύγανε απ' τα Κιμιντένια κ' η γη πρασίνιζε μας έπαιρνε η μητέρα μας, όλα τ' αδέρφια μου, την Ανθίππη, την Αγάπη, την Άρτεμη, τη Λένα, εμένα και πηγαίναμε να ζήσουμε τους μήνες του καλοκαιριού στο κτήμα, κοντά στον παππού και στη γιαγιά μας.

Η θάλασσα ήταν μακριά από κει, κι αυτό στην αρχή ήταν μεγάλη λύπη για μένα επειδή γεννήθηκα κοντά της,. Στην ησυχία της γης θυμόμουν τα κύματα, τα κοχύλια και τις μέδουσες, τη μυρουδιά του σάπιου φυκιού και τα πανιά που ταξίδευαν. Δεν ήξερα να τα πω αυτά, επειδή ήμουνα πολύ μικρός,. Αλλά μια μέρα η μητέρα μου βρήκε το αγόρι της πεσμένο μπρούμυτα καταγής, σα να φιλούσε το χώμα. Το αγόρι δε σάλευε, κι όταν η μητέρα πλησίασε τρομάγμενη και το σήκωσε είδε το πρόσωπο του πλημμυρισμένο στα δάκρυα. Το ρώτησε ξαφνιασμένη τι έχει, κ' εκείνο δεν ήξερε ν' αποκριθεί και δεν είπε τίποτα. Όμως μια μητέρα είναι το πιο βαθύ πλάσμα του κόσμου, κ' η δική μου, που κατάλαβε, με πήρε από τότε πολλές φορές και πήγαμε ψηλά στα Κιμιντένια, απ 'όπου μπορούσα να βλέπω τη θάλασσα. Κ' ενώ εγώ αφαιριόμουνα στη μακρινή μαγεία του νερού, εκείνη δε μου μιλούσε, για να αισθάνομαι πως είμαστε μονάχοι, η θάλασσα κι εγώ. Περνούσε πολλή ώρα έτσι, τα μάτια μου κουράζονταν να κοιτάνε και γέρναν, έγερνα κι εγώ στη γη. Τότε τα δέντρα που με τριγύριζαν γίνονταν καράβια με ψηλά κατάρτια, τα φύλλα που θροούσαν γίνονταν πανιά, ο άνεμος ανατάραζε το χώμα, το σήκωνε σε ψηλά κύματα, τα μικρά τριζόνια και τα πουλιά ήταν χρυσόψαρα και πλέανε, κι εγώ ταξίδευα μαζί τους.

Σαν ξυπνούσα, έβλεπα από πάνω μου τα μάτια της μητέρας μου να περιμένουν

- Ήταν ωραία, αγόρι; με ρωτούσε χαμογελώντας γλυκά.

- Αχ, μητέρα, πάντα είναι ωραία με τη θάλασσα ! "

ακροβασίες

προχωρώντας στο σκοπό μου, φαντάζομαι περίτεχνες ακροβασίες ατρόμητου σαλτιμπάγκου σε αλλόκοτα σκηνικά πάντα χωρίς δίχτυ ασφαλείας


στις μικρές λεπτομέρειες αναζητώ τα μεγάλα νοήματα πάντα μέσα από τις αντιθέσεις, πάντα μέσα από το φιλτραρισμένο συναίσθημα


ώρες ώρες στέκομαι λίγο απογοητευμένη στην άκρη


κι αναρωτιέμαι....να εκφράσω την ανάγκη ή τη δύναμη;


όχι για 'κείνον...αλλά για μένα


εκφράζω την ανάγκη και μου χαμογελά...

φροντίζω να μη γίνει αντιληπτό ότι σε αυτήν την ανεπαίσθητη κίνηση, κρίθηκε μια στάση, μια έξωθεν δήλωση, μια ψεύτικη παραδοχή

φροντίζω να μη γίνει αντιληπτό ότι δεν ήταν οι δυο λέξεις που ειπώθηκαν,εκείνες που σχημάτισαν την εικόνα , αλλά όλη η δαιδαλώδης διαδρομή που έκρινε ποια εικόνα ήθελε να περάσει


ξαπλώνω κάτω από έναν τετράγωνο ουράνιο θόλο και για μια στιγμή εκπλήσσομαι με την κίνηση των άστρων


μέσα σ'αυτό το πλαίσιο είναι τ' άστρα που ανεβοκατεβαίνουν κι όχι το δικό μου ακούσιο λίκνισμα που τα κάνει να χορεύουν


και για άλλη μια φορά..... όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας

Αφουγκράζομαι τις σιωπές σου...σκύβω το κεφάλι στα κρυμμένα νοήματα...μου λες λεξούλες που χάνονται στον άνεμο...μα ο άνεμος μου τις μαρτυρά μυστικά στ' αυτί...

κι επιστρέφω στον Πεσσόα...και τη θάλασσά του...

τη θάλασσά μας...

" Τότε στην παραλία όπου δεν ακούγονται παρά τα κύματά της ή ο άνεμος που περνάει ψηλά στον ουρανό, σαν ένα μεγάλο ανύπαρκτο αεροπλάνο, εγκαταλειπόμουν σ' ένα νέο είδος ονείρων - πράγματα άμορφα και γλυκά, θαύματα της βαθιάς εντύπωσης, χωρίς εικόνες, χωρίς συγκινήσεις, καθαρά σαν τον ουρανό και τα νερά, που αντηχούσαν σαν τους στροβίλους που ξεδίπλωνε η θάλασσα καθώς ορθωνόταν από το βάθος μιας μεγάλης αλήθειας, θάλασσα που ανατρίχιαζε μ' ένα γαλάζιο πλάγιο πέρα μακριά και πρασίνιζε σαν γύριζε πίσω παίρνοντας αποχρώσεις γλαύκες, και αφού έσπαγε συρίζοντας άνοιγε σε χίλια μπράτσα που ξεδιπλώνονταν στη μαυριδερή αμμουδιά και σε ξεθυμασμένο αφρό, κλείνοντας στην αγκαλιά της όλα τα κύματα της ακρογιαλιάς και τις επιστροφές στην ελευθερία της απαρχής, τις θεϊκές νοσταλγίες, τις μνήμες, όπως αυτή άμορφη και χωρίς πόνο, μιας προηγούμενης ευτυχισμένης κατάστασης, ένα σώμα νοσταλγίας με ψυχή από αφρό, την ανάπαυση, το θάνατο, το όλον ή το τίποτα που περιβάλλει σαν μια απέραντη θάλασσα το νησί των ναυαγών που είναι η ζωή.

Κι εγώ κοιμόμουν χωρίς ύπνο, έχοντας ήδη αποστρέψει το πρόσωπο από αυτό που έβλεπα με τις αισθήσεις μου, λυκόφως του εαυτού μου, ήχος νερού ανάμεσα σε δέντρα, ηρεμία των μεγάλων ποταμών, δροσιά των μελαγχολικών απόβραδων, αργή αναπνοή του λευκού στήθους στον παιδικό ύπνο του στοχασμού."

Ο Πεσσόα διαβάζω στην εισαγωγή.... ζωγραφίζει με τις λέξεις.....και πράγματι το πετυχαίνει νομίζω

....μα εγώ με άλλον τρόπο θέλω να σου μιλώ....

... παρακολουθώ το χορό των άστρων σε ένα αργό λίκνισμα
...αργό και ρυθμικό...

σαν το ρυθμό της ανάσας σου....

και μια μελωδία....απλά μια μελωδία



I loved you in the morning,
our kisses deep and warm,
your hair upon the pillow like a sleepy golden storm,
yes, many loved before us,
I know that we are not new,
in city and in forest they smiled like me and you,
but now it's come to distances and both of us must try,
your eyes are soft with sorrow,

Hey, that's no way to say goodbye.


I'm not looking for another as I wander in my time,
walk me to the corner,
our steps will always rhyme
you know my love goes with you as your love stays with me,
it's just the way it changes, like the shoreline and the sea,
but let's not talk of love or chains and things we can't untie,
your eyes are soft with sorrow,

Hey, that's no way to say goodbye.