Μικρές διάφανες χρυσαλίδες βουτάνε στο μυαλό μου

αλιεύοντας επιθυμίες

(παρεμπιπτόντως χωρίς ανάσα )


μακριά από τον κυματισμό που ξεσηκώνουν

μάταια αντιστέκομαι

έχει και η ματαιότητα πνοή


(μα ο άνεμος καιροφυλαχτεί....)

Ανατρέχοντας στο "Εν λευκώ", ένα αγαπημένο απόσπασμα (κι ας με συγχωρήσουν οι φίλοι που κάτι μη δικό μου γράφω....μα είναι που θέλω κάποιες φορές, να βρίσκω στις μαύρες αυτές σελίδες ,τα όμορφα συγκεντρωμένα):

[Τι να 'νιωσαν άραγες οι άνθρωποι όταν πρωτοείπανε τον ουρανό "ουρανό" και τη θάλασσα "θάλασσα"; Να χύθηκε λίγο χρώμα γαλάζιο; Να σηκωθήκανε τα κύματα παφλάζοντας; Έχει σημασία αυτό. Συχνά συμβαίνει να πιστεύουμε ότι μια γυναίκα δε θα ΄ταν τόσο όμορφη αν το όνομά της ήταν διαφορετικό, μια αυταπάτη, βέβαια, που όμως γεννά η αγάπη και που γι' αυτό δεν είναι διόλου αμελητέα. Το σώμα επιδρά πάνω στο όνομα και το όνομα πάνω στο σώμα σύμφωνα με μια νομοτέλεια που μας διαφεύγει. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ποιητή με τις λέξεις και την ανάμεσα τους έλξη]
Οδ. Ελυτης

ταξίδι με τρένο

Ταξίδι με τρένο και οι εικόνες εναλλάσσονται διαρκώς
Μια σμαραγδένια θάλασσα μου θυμίζει τη δύναμη της ομορφιάς της
Δεν μπορώ να διαβάσω...δεν προσπαθώ καν....το μυαλό μου αποσπάται συνεχώς....όχι από το τοπίο...όχι....

Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ τον τεράστιο βαθμό της άγνοιάς μου
(γιατί νομίζουμε ώρες ώρες ότι κατέχουμε την αλήθεια;)
και την αυταπάτη ανύπαρκτων βεβαιοτήτων
( και όμως....πώς να πορευτείς στη ζωή χωρίς αυτές;)
Προς στιγμήν τα προσπερνώ όλα....αδειάζω το μυαλό μου....όσο μπορώ
Νιώθω μόνο....μου αρκεί
Μου αρκείς


Γύρω μου άνθρωποι που κουβαλούν ξένα πιστεύω
(προσπαθούν να μου τα μεταδώσουν....μαζί με την ενοχική συνείδηση που τα συνοδεύει)
τόσο καλά αφομοιωμένα εντός τους
αδύνατον να κραυγάσουν για το μέγα θαύμα για το οποίο πλάστηκαν (εκείνοι)...και να ευχαριστήσουν ...και να δοξάσουν....και να τιμήσουν ανάλογα
αδύνατον να υπάρξουν συνειδητά κουβαλώντας το βάρος της ύπαρξής τους
(πόσο δύσκολο αλήθεια; ...αυτή η συνειδητότητα της ύπαρξης )

Και τι κρίμα να χάνεται η ζωή ανούσια

Τι κρίμα να μη μπορεί να χαρεί κανείς το θαύμα


Έχω χάσει κι εγώ πολλή ζωή

(πιστεύοντας....απλά πιστεύοντας.... κι αρνούμενη να αντισταθώ σε προσδοκίες αγαπημένων....ίσως το μεγαλύτερο κακό να γίνεται από την πολλή αγάπη....εκατέρωθεν)


Μα κάθε που η ψυχή μου ισορροπεί....σαν τώρα...
ο κόσμος αποκτά τις σωστές του διαστάσεις

και μπορώ να διακρίνω την αρμονία ακόμη κι αν βρίσκομαι εν μέσω της καταιγίδας

Τότε μπορώ να χαίρομαι με μικρά γεφυράκια σε όμορφες πολιτείες, που κάτι παλαιϊκό και όμορφο μου θυμίζουν
Τότε μπορώ να απολαμβάνω τη ζέστη μιας φλόγας, που για την αγάπη καίει ακόμη και Ιούλιο μήνα


Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι τι ακριβώς προσδιορίζουν οι πολλές τελείες ή και τα κόμματα...οι φράσεις δίχως τέλος...όλα προσεχτικά διαλεγμένα...
Είναι που γράφω πάντα ψιθυριστά...και με σιωπές στο βλέμμα

δεν μπορώ να σβήσω αυτη τη θλίψη σήμερα

μια ελπίδα κοιμάται

ελπίδα αλήθειας

τίποτα άλλο δεν πόθησα στη ζωή μου πιότερο

τίποτα άλλο δε σκοτώνει την ουσία της ύπαρξής μου

παρά μόνο εκείνη η πλάνη από άνθρωπο αγαπημένο

φλύδα

μια λεπτή φλύδα αποκόπηκε από την πέτρα που φτιάχτηκε στο νησί των αναμνήσεων

τόσο λεπτή

όσο και η διαφορά του να υπάρχεις με ακεραιότητα

ή χωρίς

Γράφω και σβήνω από χτες
....αδιάκοπα
οι λέξεις δε με χωρούν
χτες ήταν ένα παράπονο που δεν έβρισκε να πάρει μορφή

το άφηνα να με κυριεύει

να ποτίσει κάθε κύτταρο του σώματός μου



και σήμερα....

τ' άστρα του νου μας

Αγάπη μου γλυκιά, όνειρό μου, πώς θα σου δείξω τώρα τ' άστρα που έμαθα πως είναι αναμνήσεις;

Πώς θα σου δείξω τον Ωρίωνα με το' να τ' άστρο του νεκρό;

Τ' άστρα του νου μας....έτσι δεν τα ονομάτιζα πάντα;


Τα άστρα του νου μας


Ποτέ δε σκέφτηκα την κυριολεξία μέσα στη μεταφορά

Αν όσα βλέπουμε δεν είναι παρά αναμνήσεις μιας ζωής που χάθηκε

.....τι είναι αληθινό; τι ψεύτικο;

σε ποιαν οφθαλμαπάτη να πιστέψω;

υπάρχει αλήθεια πέρα από το χρόνο; ή προσδιορίζεται πάντα σ'ένα φευγαλέο τώρα;


Όλα ένα όραμα....οι ανάσες μας....οι λέξεις μας...

κι είναι αστείο.... πως όταν όλα θα πάψουν....θα υπάρχουν αυτά τα μικρά, ασήμαντα τεκμήρια μιας πνοής μέσα στο χρόνο...σαν την αστρόσκονη από την οποία είμαστε όλοι φτιαγμένοι


πώς όμως να αναλογιστώ τον Ωρίωνά μου δίχως τον Betelgeuse του;
δίχως τον ώμο που κινεί το τόξο;



....αλλά μια νύχτα ....



μια νύχτα καλοκαιρινή.... εκείνη τη μυστική ώρα.....που τόσο καλά γνωρίζω.... θα σε ξυπνήσω με φιλιά , θα σε πάρω τρυφερά από το χέρι να υποδεχτούμε μαζί τον κυνηγό του ουρανού....εκεί κατά την ανατολή

κι ίσως ο κόκκινος γίγαντάς του να είναι ακόμη ζωντανός

αλλά κι αν δεν....αν η εικόνα του απατηλή....ένα ξεγέλασμα των ματιών, ένα ταξίδι στο χρόνο που χάθηκε, εμείς θα φτιάξουμε τη δική μας ανάμνηση

την άχρονη ....

για όσο η ματιά μας θα χάνεται σε σύμπαντα και θα ταξιδεύει στα άστρα

επιστρέφοντας

Μια οριζόντια γραμμή στο άλικο χρώμα της δύσης και ορθογώνιες σπείρες νεφών που αιωρούνται πάνω της, είναι το σκηνικό για μια διαπραγμάτευση που αρνούμαι.

Νιώθω τις τολύπες θυμού μασκαρεμένες σε ψεύτικη αγάπη.
Το στομάχι σφίγγεται.Πονάει ασυναίρετα.
Παρ' όλα αυτά προχωρώ. Δίνω το δίκιο σε όσους με αδικούν....μπορώ να το δω.
Είναι άλλος ο τρόπος προσέγγισης
....καταννοώ και απομακρύνομαι.
Στην απόσταση ζωής που μπορώ.

Μέσα από έναν φεγγίτη παρακολουθώ τις περικοκλάδες των άστρων που πλέκω με το νου ακόμη και τις νεφελοσκέπαστες νύχτες.
Δεν αναπνέω χωρίς αυτόν το φεγγίτη, δε ζω...μα το αίμα δεν το γνωρίζει κι ανοίγω βαθιά τάφρο ανάμεσά μας

Μια οικεία μορφή ονειρεύεται για λογαριασμό μου κάστρα σε τόπους μαγικούς.
Δεν της αρνούμαι το όνειρο.

Σε μικρά κυπαρισσόμηλα κρύβω ανοιχτές πληγές, σε θαλερό πράσινο σβήνω τα βήματα της γνώσης.

Η μόνη μου άμυνα ήταν πάντα η φυγή. Κύρια στον τόπο...έπειτα στο μυαλό. Μερικές φορές ανάποδα.