Ταξίδι με τρένο και οι εικόνες εναλλάσσονται διαρκώς
Μια σμαραγδένια θάλασσα μου θυμίζει τη δύναμη της ομορφιάς της
Δεν μπορώ να διαβάσω...δεν προσπαθώ καν....το μυαλό μου αποσπάται συνεχώς....όχι από το τοπίο...όχι....
Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ τον τεράστιο βαθμό της άγνοιάς μου
(γιατί νομίζουμε ώρες ώρες ότι κατέχουμε την αλήθεια;)
και την αυταπάτη ανύπαρκτων βεβαιοτήτων
( και όμως....πώς να πορευτείς στη ζωή χωρίς αυτές;)
Προς στιγμήν τα προσπερνώ όλα....αδειάζω το μυαλό μου....όσο μπορώ
Νιώθω μόνο....μου αρκεί
Μου αρκείς
Γύρω μου άνθρωποι που κουβαλούν ξένα πιστεύω
(προσπαθούν να μου τα μεταδώσουν....μαζί με την ενοχική συνείδηση που τα συνοδεύει)
τόσο καλά αφομοιωμένα εντός τους
αδύνατον να κραυγάσουν για το μέγα θαύμα για το οποίο πλάστηκαν (εκείνοι)...και να ευχαριστήσουν ...και να δοξάσουν....και να τιμήσουν ανάλογα
αδύνατον να υπάρξουν συνειδητά κουβαλώντας το βάρος της ύπαρξής τους
(πόσο δύσκολο αλήθεια; ...αυτή η συνειδητότητα της ύπαρξης )
Και τι κρίμα να χάνεται η ζωή ανούσια
Τι κρίμα να μη μπορεί να χαρεί κανείς το θαύμα
Έχω χάσει κι εγώ πολλή ζωή
(πιστεύοντας....απλά πιστεύοντας.... κι αρνούμενη να αντισταθώ σε προσδοκίες αγαπημένων....ίσως το μεγαλύτερο κακό να γίνεται από την πολλή αγάπη....εκατέρωθεν)
Μα κάθε που η ψυχή μου ισορροπεί....σαν τώρα...
ο κόσμος αποκτά τις σωστές του διαστάσεις
και μπορώ να διακρίνω την αρμονία ακόμη κι αν βρίσκομαι εν μέσω της καταιγίδας
Τότε μπορώ να χαίρομαι με μικρά γεφυράκια σε όμορφες πολιτείες, που κάτι παλαιϊκό και όμορφο μου θυμίζουν
Τότε μπορώ να απολαμβάνω τη ζέστη μιας φλόγας, που για την αγάπη καίει ακόμη και Ιούλιο μήνα
Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι τι ακριβώς προσδιορίζουν οι πολλές τελείες ή και τα κόμματα...οι φράσεις δίχως τέλος...όλα προσεχτικά διαλεγμένα...
Είναι που γράφω πάντα ψιθυριστά...και με σιωπές στο βλέμμα
10 σχόλια:
...είναι στιγμές που αναρωτιέμαι αν όλα αυτά που αισθανόμαστε μπορούν να ειπωθούν ή καλύτερα να γραφούν είτε με γραφίδα είτε πληκτρολογώντας.
... και όντως υπάρχει πάντα μια δυσχέρεια στην έκφραση, υπάρχει πάντα ένα "μά" ως δηλωτικό αμφιβολίας.
Καλή μας μέρα
Καλημερα Ναυαγε στο γαλάζιο, που το όνομα σου τοσο ταιριαστο με την εποχή!
Έχει καιρό που η γραφή στο χαρτί μου φαίνεται δύσκολη πολύ.
Εδώ μεσα νιώθω περισσότερο την ικανότητα να γράφω όπως αναπνέω, όπως νιώθω...κι αν ακόμη δεν το καταφέρνω πάντα με τις λέξεις, είναι και οι μελωδίες που βοηθούν....
ψιθυριστά να γράφεις και το βλέμμα φωτεινό Μελισσάκι μου...
Είναι υπέροχο το ταξίδι με το τρένο, νανουρίζει όμορφα το νου...
σε φιλώ γλυκά και σου εύχομαι καλή εβδομάδα!!!!!!!!
Καλώς τη γλυκιά μου Genna!
Είναι όμορφο να ταξιδεύεις γενικά...να απελευθερωνεις το μυαλό, να το γεμίζεις με ομορφες παραστάσεις.
Όλα τα μικρά ή μεγάλα καθημερινά προβλήματα αποκτούν αλλες διαστάσεις όταν τα προσεγγίζεις απο απόσταση
καλή εβδομαδα
φιλιά
Πολύ μου άρεσε το κειμενό σου... Δυστυχώς η συνείδηση κλειδώνεται και εγκλωβίζεται από άτομα που είναι διατεθιμένα να αποτινάξουν την προσωπική τους αλήθεια για χάρη μιας χαραγμένης δήθεν βεβαιότητας.
Ποια πρόοδο επικαλούμαστε όταν χρησιμοποιούμε το χθες σαν μια απαρέγκλιτη οδό που πρέπει να διαβούμε... Πολύ μου άρεσε αγαπητή μου το κειμενό σου, και χάρηκα πυ τα λέμε ύστερα από τόσο καιρό...
Πριν λίγες μέρες είχα γράψει και εγώ ένα παρόμοιο κειμενό στο blog μου με τίτλο Οι χιλιοτρυπημένες τους σημαίες, που (ακόμα) κυριέυουν. Αν ενδιαφέρεσαι δες το και πες μου και εσύ τη γνώμη σου...
Σε καληνυχτίζω, και νιώθω πως σου χρωστάω ένα ευχαριστώ για αυτό που διάβασα... Μακάρι να μπορούσα να το διατυπώσω με τη σιωπή μου...
..το μεγαλύτερο κακό γίνεται απο την πολύ αγάπη...φράση για προβληματισμό Ελένη.
..ωραίο κείμενο..νόμιζα στο τέλος θα πεις τον τίτλο του βιβλίου.
Να είσαι καλά melissaki!
Καλημέρα :)
@ Καλημερα Μιχάλη!
Σ'ευχαριστούμε για την ιστορία σου. Πραγματικα συγκινητικη!
@ Kioy Καλημερα !
Το ευχαριστώ είναι πάντα δικό μου, όταν κάποιος βρίσκει στις σκέψεις μου κάτι που να τον αγγίζει, να τον εκφράζει.
Κι ευτυχώς που δεν εκφραζόμαστε πάντα δια της σιωπής :)
@ Γλυκέ μου Ηλία...πάλι με τον καλό το λογο ! Σ'ευχαριστώ !
Καλημέρα!
Η αγάπη μπορει να κάνει πολύ μεγαλο καλό, αλλά και πολύ μεγάλο κακό...νομιζω πως όλοι το γνωρίζουμε αυτό. Είμαστε τόσο διαφορετικοί άνθρωποιόλοι μας!
Το τι γεμίζει τη ζωή και την ψυχή του καθενός, δεν το γνωρίζουμε ακόμη και για δικούς μας ανθρώπους πολλές φορές
Μα κάθε που η ψυχή μου ισορροπεί....σαν τώρα...
ο κόσμος αποκτά τις σωστές του διαστάσεις
ετσι εγραψες και ποσο δικιο εχεις.. μ αρεσει η γραφη σου!καλημερα :)
καλησπέρα dorian!
ειναι όμορφο να μπορουμε να εκτιμησουμε το θαυμα (της ζωής)
δεν ειναι παντα εφικτο, δεν ειναι απ' όλους εφικτο
Δημοσίευση σχολίου