προχωρούμε αβέβαιοι στο δρόμο του Σεπτέμβρη

πολλά χρόνια πριν

εγώ

εγώ είμαι αβέβαιη

ποτέ εκείνος

μετρώ την απόστασή μας σε έτη φωτός

ένα σύντομο άγγιγμα με ξαναφέρνει για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου στη ζωή που είχα χάσει

τόσο είναι

τόση είναι η ζωή

με λεπτά μετριέται

με ώρες

με στιγμές

που εκλάπησαν κρυφά από τον παράδεισο

για όσους οι άγγελοι φροντίσαν

κάποιος αναρωτιέται γι' αυτό το πίσω μπρος

πόσο ελαφριά η σκέψη

πόσο ανώφελη

μπορεί να έχει δίκιο

σε βάθος...

μόνο αισθάνομαι

δεν αρκεί;

πάντα το ποίημα προτιμούσα

από τον ποιητή

κάποιος θα καταλάβει

ξέρω

[τις μέρες που έρχονται

πολύ μακριά από κάθε σκέψη θα σε βρω
αρκεί η πνοή

μόνο φτερούγες άνοιξε να με δεχτείς
τα χέρια σου]

πάνω σε ξένα όνειρα

Κάποτε κουβαλούσα όνειρα που νόμιζα πως ήτανε δικά μου
Και ήταν
Τα φορούσα και μου πήγαιναν
Σαν κάτι ενδύματα που φορά κανείς σε επίσημες εκδηλώσεις
Βλέπεις αυτάρεσκα τον εαυτό σου στον καθρέφτη και τον γεμίζεις με αυταπάτες μιας κενής ζωής

Μπορεί να περάσεις όλη σου τη ζωή φορώντας τα ή άλλα που τους μοιάζουν. Μπορεί να πιστέψεις ότι είναι και τα μόνα που υπάρχουν, υπακούoντας πάντα σε ξένους κανόνες, ανταποκρινόμενος σε ξένες προσδοκίες και το σπουδαιότερο..... θεωρώντας πως υπακούς μονάχα στον εαυτό σου.
Αυτό το τελευταίο ...Πόσο σπουδαίο είναι!....για κάθε θρησκεία, για κάθε ιδεολογία, για κάθε κοινωνική επιταγή....
Να σου φορέσουν τα πιστεύω τους και να νομίζεις πως είναι και δικά σου....

Είναι εύκολο να πορεύεσαι με μία πίστη, ακολουθώντας ευρύτερα αποδεκτές αρχές, να είσαι αυτό που οι άλλοι θέλουν από σένα ή περιμένουν να είσαι.
Και είναι σημαντική η ικανοποίηση που αντλούμε από την αποδοχή.
Δε ζούμε μόνοι μας.
Και οι πιο πολλοί από μας χρειάζονται όρια για να μη χάνουν τον εαυτό τους.
Χρειάζονται φραγμούς για να μην παρασύρονται από τα πάθη τους.
Χρειάζονται πίστεις , για να έχουνε να ακουμπάνε.

Όμως καμιά φορά....όχι και τόσο συχνά - ίσως να χρειάζονται πολλές συγκυρίες και μια ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση - εκεί που δεν το περιμένεις, εμφανίζονται οι ρωγμές.
Και ανακαλύπτεις πως τα ρούχα που φοράς σε στενεύουν ή ακόμη και σε πνίγουν.
Κι αρχίζεις να αμφισβητείς αυτό που είναι αρχή ή πίστη ή νόμος ή και συνήθεια από παλιά, που όμως δε συμβαδίζει με τη δική σου λογική , με το δικό σου αίσθημα, με τη δική σου ανάγκη.
Για λίγο αμφιταλαντεύσαι ....γιατί είναι και η αγάπη. Είναι οι άνθρωποι που δε θέλουμε να απογοητεύσουμε, να στεναχωρήσουμε, είναι κομμάτι του εαυτού μας, ποτέ δε θέλησαν το κακό μας....Κι αν βλέπουν τον κόσμο με αυτά τα μάτια, είναι γιατί δεν έχουν άλλα να τον δουν.

Όμως από την άλλη βαραίνει εκείνο το πνιγηρό συναίσθημα...του αγριμιού που ξύπνησε πίσω από κάγκελα, μα κάπου βαθιά μέσα στο μυαλό του , υπάρχει μια σαβάνα που ποτέ δεν είδε...την υποψιάζεται ....αλλά κι αν όχι...είναι αυτή η ανάγκη να τρέξει ελεύθερο σε άγνωστα λιβάδια...δίχως όνειρο, δίχως σκοπό
Θέλει απλά να τρέξει....δίχως κάγκελα γύρω του....ελεύθερο



Πόσο δύσκολο μου φαινόταν πάντοτε, από κείνα τα μακρινά εφηβικά μου χρόνια, εκείνο το ολοένα και πιο βαθύ σκάψιμο που έκανε μέσα του ο Καζαντζάκης ! Με πόσους Θεούς και δαιμόνους δεν πάλευε νυχθημερόν ! Γιατί η ψυχή του δεν έβρισκε ησυχία στον κόσμο που έτοιμο του παραδώσαν.Έπρεπε ο ίδιος να τον χτίσει απ' την αρχή για να τον φέρει στα μέτρα του.

κρυφτό

Σ' ένα κρυφτό των λέξεων αναζητώ τις ανάσες μου

Παρασκευή πρωί....μεσημέρι


σήμερα σα να χάθηκε το φως από παντού

λες και το μάζεψε το φεγγάρι για να γεμίσει
νυστάζω τις λάθος στιγμές και μαζεύω το κορμί μου στο μικρό τίποτα που είναι
με μάτια θολά αντικρίζω το κενό μαζί με το σκοτάδι


βραδιάζει

βαδίζω πάνω στο πλακόστρωτο, το συνυφασμένο με τον έρωτα
όταν η εικόνα της μου τραβά την προσοχή
κοντοστέκομαι μοιάζει με οιωνό.....
την ξέρω, τη χαζεύω
παρατηρώ πόσο όμορφη είναι, μια ευάλωτη ομορφιά

μα εμένα μου την αρνήθηκαν πριν λίγο

αμφιταλαντεύομαι να μείνω; να χαθώ λίγο σ'ενα ψέμα;

ενώ καθυστερώ λίγο την απόφασή μου, ψάχνω εκείνες τις λέξεις τις μαγικές που θα απάλυναν τον πόνο
υπάρχουν;
όχι....η δική μου πίστη ήταν λάθος

όλη τη μέρα ζαλισμένη νυστάζω την πιο λάθος στιγμή
όμως το παραμύθι με ξυπνά σιγά σιγά
πάλι την πιο λάθος στιγμή

στην επιστροφή τα φύλλα των δέντρων σαλεύουν και σκεπάζουν το σκοτάδι της νύχτας
δεν είναι ο δρόμος μου μοναχικός κι ας είναι άδειος
είναι γεμάτος ψιθύρους
κι εγώ προχωρώ βιαστικά - πώς πέρασε έτσι η ώρα;

μα λίγο πριν φτάσω στη φυλακή μου καθαρίζω το βλέμμα
είναι δικό μου ενίοτε ζητούμε αποκλειστικά δικαιώματα και στη θλίψη


Σάββατο βράδυ...αργά
παρακολουθώ το φεγγάρι που χάνεται στη σκια της γης
Μπορεί η αγάπη να είναι σκληρή;
(όχι
δε θα 'ταν αγάπη)
και είναι εκεί που ο Θεός χάνει την κόλασή του
... αφήνω το φεγγάρι να συνεχίσει το παιχνίδι του με τις σκιες

είναι γαλάζια;

Καθώς τα βήματά μου με οδηγούν ένα απειροελάχιστο διάστημα έξω από το φράγμα της μοναξιάς μου
πλάθω ερωτήματα στο νου, των οποίων οι πιθανές απαντήσεις, με φέρνουν λίγο πιο κοντά στη συνειδητότητα
Ζηλεύω μία σύμφυτη με ένα άλλο εγώ ηρεμία...και θέλω να ρωτήσω...πώς...πώς ..."πες μου τον τρόπο"...μα νομίζω πως τον αντιλαμβάνομαι

Νομίζω πως ξέρω πού να ψάξω , νομίζω πως ξέρω πού θα βρω εκείνο το χαμένο κομμάτι

Ακούω το "Love is blue" ...και τα πλήκτρα ακουμπούν σε συγκεκριμένες στιγμές στο χρόνο, όταν το ολόγιομο φεγγάρι χάνεται προς το νότο
Love is blue....

Λίγο πιο πέρα μια τελείως αναπάντεχη εικόνα - να, γιατί χρειάζεται η έξοδος από τον κόσμο που πλάθει ο νους - με ξυπνά
Ή μαλλον όχι , δεν έχει τόση δύναμη.
Έχει όμως τη δύναμη να γεννήσει ένα όνειρο, μια εικόνα απέραντης αγαλλίασης στον τόπο όπου τα πράγματα έχουν όνομα.
(όνομα πράσινο σαν τα λιβάδια ...λιβάδια με άλογα;...ναι... με άλογα )
Προς στιγμήν σκέφτομαι τη δέσμευση που δημιουργεί αυτό το όνειρο...θα ήθελα την πραγματοποίησή του αν ...αν δε μου απαγόρευε το ταξίδι
μα η ηρεμία της εικόνας με έχει κατακλύσει και αντιλαμβάνομαι πως καμιά φορά το πιο μεγάλο, το πιο όμορφο ταξίδι γίνεται μέσα μας.....στον τόπο που τα πράγματα έχουν όνομα, τα ηλιοβασιλέματα χρώμα και τα ρόδα άρωμα.

Κάθε που αναζητώ μια πίστη
ο νους κοντοστέκεται σε μια παλιά λίμνη με νούφαρα
κατάλευκα και γελαστά μες στο σκοτάδι
και σε αστείους σαλτιμπάγκους που τα γέλια τους αντηχούν και σκεπάζουν όλα τα ψέματα αυτού του κόσμου

ένας κόσμος με ρόδα ανάμεσα σε αρχαία ιερογλυφικά


Στο διάβα των ημερών, όλα χαθήκανε..... πίσω από πέπλα
και μαζί τους κάθε θέληση, κάθε όνειρο
Κι όλα μοιάζουν με ξεδιάντροπο παραμύθι που μόνο αφελή νήπια θα μπορούσαν να πιστέψουν

Μόνο εκείνο το φως....τοσο μακρινό που μόλις αχνοφέγγει.... θυμίζει αμυδρά

το λόγο
την αιτία
και την υπόσταση (γιατί υπάρχει....αλλά όχι εδώ....ίσως.... κάποτε....)

Ετούτο φέτος...... δεν είναι καλοκαίρι.

Κι είναι η ανάγκη πάλι...πάντα η ανάγκη....που ανατρέχει στην μόνη αλήθεια που γνώρισε ποτέ
για να βρει την ανάσα, να βρει την πνοή

... πριν χαθεί στη μόνη της μοίρα....τόσο αδιάφορη στ' αλήθεια

δίχως εκείνο το φως


Αν μου έλεγαν κάποτε...πως υπάρχει μια ζωή πριν και μια μετά ..... δε θα μπορούσα να καταλάβω


Μα γνωρίζοντας....είναι απλό...πολύ πολύ απλό

κυλά...

Νιώθω πολύ παράξενο το φετινό καλοκαίρι.

Κυλά μ'έναν δικό του ρυθμό στον οποίο δεν μπορώ να επιβάλλω σχεδόν καμιά μου προσωπική επιθυμία. Δεν είναι ότι δεν θέλω ...είναι απλά από τις λίγες φορές στη ζωή μου που δεν μπορώ.

Παλαιότερα έψαχνα μέσα στις φυγές να βρω τη διέξοδο, τη λύση σε μια βαλτωμένη κατάσταση, σε μια βαλτωμένη ζωή .

Σίγουρα οι φυγές βοηθούν. Μας κάνουν να αντικρίζουμε ένα διαφορετικό κομμάτι του κόσμου. Μας φέρνουν σε επαφή με το νέο. Απασχολούν τις αισθήσεις και το νου μας.

Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι άλλες φυγές. Εκείνες που συντελούνται εντός μας και είναι νοητικές διαδικασίες. Εκείνες που προϋποθέτουν εκείνο το ένα βήμα προς μια άλλη κατεύθυνση. Μια κατεύθυνση που μας κρατά ζωντανούς...ουσιαστικά ζωντανούς.

Και συνήθως αυτό το βήμα είναι πολύ πιο δύσκολο να γίνει απ΄ότι ο γύρος του κόσμου με όλα τα πιθανά μέσα.