Πέμπτη 7 Αυγούστου 2008

κυλά...

Νιώθω πολύ παράξενο το φετινό καλοκαίρι.

Κυλά μ'έναν δικό του ρυθμό στον οποίο δεν μπορώ να επιβάλλω σχεδόν καμιά μου προσωπική επιθυμία. Δεν είναι ότι δεν θέλω ...είναι απλά από τις λίγες φορές στη ζωή μου που δεν μπορώ.

Παλαιότερα έψαχνα μέσα στις φυγές να βρω τη διέξοδο, τη λύση σε μια βαλτωμένη κατάσταση, σε μια βαλτωμένη ζωή .

Σίγουρα οι φυγές βοηθούν. Μας κάνουν να αντικρίζουμε ένα διαφορετικό κομμάτι του κόσμου. Μας φέρνουν σε επαφή με το νέο. Απασχολούν τις αισθήσεις και το νου μας.

Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι άλλες φυγές. Εκείνες που συντελούνται εντός μας και είναι νοητικές διαδικασίες. Εκείνες που προϋποθέτουν εκείνο το ένα βήμα προς μια άλλη κατεύθυνση. Μια κατεύθυνση που μας κρατά ζωντανούς...ουσιαστικά ζωντανούς.

Και συνήθως αυτό το βήμα είναι πολύ πιο δύσκολο να γίνει απ΄ότι ο γύρος του κόσμου με όλα τα πιθανά μέσα.

6 σχόλια:

piXie είπε...

Εlmelissa μου,
σε διαβάζω σήμερα και για κάποιες στιγμές ταυτίζομαι με τις γραμμές σου, διαβάζω τις σκέψεις μου.
Αυτό το καλοκαίρι...τόσο διαφορετικό από τα άλλα. Τόσο παράξενο.. Σα γέφυρα μεταβατική για την επόμενη εποχή, που κάπου πρέπει να με βγάλει χωρίς να καταλαβαίνω ακόμη που. Θολός ο δρόμος στο βάθος...
Καλή συνέχεια της μέρας σου! Η σκέψη μου στη θάλασσα, και σε χαιρετώ!

melian είπε...

Μια μεταβατική εποχή...έτσι ακριβώς!
Το τι έπεται δεν μπορώ να το προβλέψω και ίσως είναι από τις λίγες φορές που δε με ενδιαφέρει.
Χαίρομαι που μπορείς να χαίρεσαι τη θάλασσα...
Καλή συνέχεια στο καλοκαίρι σου!

Kostas Skiadas είπε...

Ή φυγή δέν είναι λύση,
ούτε ή σκέψη θά ωφελήσει,
άσ'τόν χρόνο νά κυλήσει,
τό ένστικτο θά σ'οδηγήσει.

melian είπε...

Αγαπητέ cs σας ευχαριστω για τη ρίμα που πλέξατε!

Αλλά επιτρέψτε μου....επιτρέψτε μου....να θεωρώ το ταξίδι ως τον πιο όμορφο τρόπο να ανοιγει ο νους.
Η δε φυγή από σκουριασμένες συνήθειες ίσως να είναι απλά απαραιτητη.

Ανώνυμος είπε...

Όχι, μελισάκι μου, δεν είναι δύσκολο να πάρεις την απόφαση. Όλα στο μυαλό είναι. Αυτό αποφασίζει αν θα μείνουμε καθηλωμένοι σε μια βαλτώδικη ζωή που μας τυραννά και θα ρουφά τη ζωή από μέσα μας ή αν θα τινάξουμε τα μουδιασμένα φτερά μας και πετάξουμε προς νέες κατευθύνσης.
Άλλη προοπτική: ο χειρότερος εχθρός της καθήλωσης.

Ανώνυμος είπε...

κατευθύνσεις, εννοούσα (ο δαίμονας του τυπογραφείου!)

Φιλιά :)