Δευτέρα 18 Αυγούστου 2008

πάνω σε ξένα όνειρα


Κάποτε κουβαλούσα όνειρα που νόμιζα πως ήτανε δικά μου
Και ήταν
Τα φορούσα και μου πήγαιναν
Σαν κάτι ενδύματα που φορά κανείς σε επίσημες εκδηλώσεις
Βλέπεις αυτάρεσκα τον εαυτό σου στον καθρέφτη και τον γεμίζεις με αυταπάτες μιας κενής ζωής

Μπορεί να περάσεις όλη σου τη ζωή φορώντας τα ή άλλα που τους μοιάζουν. Μπορεί να πιστέψεις ότι είναι και τα μόνα που υπάρχουν, υπακούoντας πάντα σε ξένους κανόνες, ανταποκρινόμενος σε ξένες προσδοκίες και το σπουδαιότερο..... θεωρώντας πως υπακούς μονάχα στον εαυτό σου.
Αυτό το τελευταίο ...Πόσο σπουδαίο είναι!....για κάθε θρησκεία, για κάθε ιδεολογία, για κάθε κοινωνική επιταγή....
Να σου φορέσουν τα πιστεύω τους και να νομίζεις πως είναι και δικά σου....

Είναι εύκολο να πορεύεσαι με μία πίστη, ακολουθώντας ευρύτερα αποδεκτές αρχές, να είσαι αυτό που οι άλλοι θέλουν από σένα ή περιμένουν να είσαι.
Και είναι σημαντική η ικανοποίηση που αντλούμε από την αποδοχή.
Δε ζούμε μόνοι μας.
Και οι πιο πολλοί από μας χρειάζονται όρια για να μη χάνουν τον εαυτό τους.
Χρειάζονται φραγμούς για να μην παρασύρονται από τα πάθη τους.
Χρειάζονται πίστεις , για να έχουνε να ακουμπάνε.

Όμως καμιά φορά....όχι και τόσο συχνά - ίσως να χρειάζονται πολλές συγκυρίες και μια ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση - εκεί που δεν το περιμένεις, εμφανίζονται οι ρωγμές.
Και ανακαλύπτεις πως τα ρούχα που φοράς σε στενεύουν ή ακόμη και σε πνίγουν.
Κι αρχίζεις να αμφισβητείς αυτό που είναι αρχή ή πίστη ή νόμος ή και συνήθεια από παλιά, που όμως δε συμβαδίζει με τη δική σου λογική , με το δικό σου αίσθημα, με τη δική σου ανάγκη.
Για λίγο αμφιταλαντεύσαι ....γιατί είναι και η αγάπη. Είναι οι άνθρωποι που δε θέλουμε να απογοητεύσουμε, να στεναχωρήσουμε, είναι κομμάτι του εαυτού μας, ποτέ δε θέλησαν το κακό μας....Κι αν βλέπουν τον κόσμο με αυτά τα μάτια, είναι γιατί δεν έχουν άλλα να τον δουν.

Όμως από την άλλη βαραίνει εκείνο το πνιγηρό συναίσθημα...του αγριμιού που ξύπνησε πίσω από κάγκελα, μα κάπου βαθιά μέσα στο μυαλό του , υπάρχει μια σαβάνα που ποτέ δεν είδε...την υποψιάζεται ....αλλά κι αν όχι...είναι αυτή η ανάγκη να τρέξει ελεύθερο σε άγνωστα λιβάδια...δίχως όνειρο, δίχως σκοπό
Θέλει απλά να τρέξει....δίχως κάγκελα γύρω του....ελεύθερο



Πόσο δύσκολο μου φαινόταν πάντοτε, από κείνα τα μακρινά εφηβικά μου χρόνια, εκείνο το ολοένα και πιο βαθύ σκάψιμο που έκανε μέσα του ο Καζαντζάκης ! Με πόσους Θεούς και δαιμόνους δεν πάλευε νυχθημερόν ! Γιατί η ψυχή του δεν έβρισκε ησυχία στον κόσμο που έτοιμο του παραδώσαν.Έπρεπε ο ίδιος να τον χτίσει απ' την αρχή για να τον φέρει στα μέτρα του.

10 σχόλια:

kioy είπε...

Καλησπέρα αγαπητή μου... Νομίζω πως ίσως υποψιάζεσαι το πόσο με συνεπαίρνει τούτο το θέμα...

Όταν βλέπεις κάτι, όταν διαβάζεις, όταν "εξερευνείς" ανθρώπους τότε αυτό που καταλήγεις είναι η αντανάκλαση του εαυτού σου πάνω στο "υπό εξέταση" αντικείμενο. Και αφού είναι όλα τόσο μάταια, είναι τουλάχιστον ειρωνικό που όλοι προσπαθούμε να είμαστε αρεστές-δανεικές-ιδανικές αντανακλάσεις. Τελικά νομίζω πως ο άνθρωπος παρ' όλο τον δήθεν αυτάρεσκο εγωισμό του είναι περισσότερο δειλός. Τ΄σο δειλός που μπορεί να πεισθεί πως είναι κάτι που ούτε καν συγγενεύει με την κράση του. Αχ, αυτό το συναίσθημα της αποδοχής... Πάντα η ζωή μου έμοιαζε να έχει δυο δρόμους. Σαν διασταύρωση. Έναν σκοτεινό, μοναχικό και έναν γεμάτο ρόδα και ανθρώπους... Γιατί να διαλέγουμε αυτό που μας επαναπαύει;

Μόνο με την μέσα μας πάλη, ίσως υπάρχει μια στιγμή να βρούμε πραγματική ανάπαυση... Και ο Καζαντζάκης που αναφέρεις, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, ήταν η κλασσικότερη περίπτωση παλαιστή... Στο στίβο της ζωής, μια ψυχή διατεθιμένη να ματώσει μέχρι θανάτου για να ανακαλύψει εώς και την πιο μικρή σταγόνα της αλήθειας του κόσμου... Του δικού του, του αληθινά δικού του είναι!

Συγνώμη για την κατάχρηση του χώρου σου, ζεστές ευχές για μια όμορφη νύχτα!

melian είπε...

kioy Καλησπέρα!

Ευχαριστώ για τις ευχές και όσο για τη συγγνώμη περιττεύει.Δε θεωρείται κατάχρηση χώρου το να εκφέρει κάποιος με σοβαρότητα και ευγένεια τις απόψεις του.

Τελευταία πράγματι έγιναν πολλές ανακατατάξεις μέσα μου. Όχι ότι δεν είχα πάντα το μικρόβιο του Καζαντζάκη...αλλά να....έχει λίγο καιρό που οτιδήποτε αντικρούεται με τη λογική ή το συναίσθημά μου αμφισβητείται ιδιαιτερως έντονα και ας είναι θεμέλιος λίθος της κοινωνικής μας ζωής
Η ομαδοποίηση όπως και ο προσανατολισμός του συνόλου προς ορισμένες κατευθύνσεις μπορεί να εξυπηρετεί πολλές κοινωνικές δομές και σκοπούς, αλλά απομακρύνει τον άνθρωπο από την αληθινή του φύση, τις πραγματικές του ανάγκες.

Φυσικά το συγκεκριμένο θέμα επιδεχεται πολλές και ποικίλες αναλύσεις...και μαλλον έχω κάνει κι εγω καταχρηση του χώρου στη φόρμα των σχολιων :)

Να έχεις ένα όμορφο βράδυ !

genna είπε...

καλησπέρα κι από δω Μελισσάκι μου

Να τα φοράς και να σου πηγαίνουν
γλυκό κορίτσι...

Ήρθε ο Άγγελος....

melian είπε...

όμορφο να σε πλαισιώνουν άγγελοι....

καλό σου βράδυ γλυκιά μου

piXie είπε...

"Είναι που δε χωρώ σε ξένα όνειρα". Ήταν ένας τίτλος βιβλίου που είχα δει πριν χρόνια. Τότε δεν το είχα καταλάβει ακριβώς, μα το 'χα σημειώσει σε ένα μικρό χαρτί. Μου πήρε πολύ καιρό και πολλά ανεβοκατεβάσματα για να καταλάβω αυτά που λες και εσύ.
Αυτά τα ξένα ρούχα, τα ξένα όνειρα τα δανειζόμαστε από τους άλλους, κι όμως είναι σα να τα είχαμε από πάντα. Με τέτοια ευκολία τα ταιριάζουμε πάνω μας, να μην ξεχωρίζουν από το πάντα μας. Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή και φθαρούν οι κλωστές και οι ίνες, δεν ξέρω αν πονά περισσότερο αυτός που σου δένεισε τα ξένα όνειρα που τώρα βλέπει το αληθινό, ή αν πονάς περισσότερο εσύ.
Τα λόγια σου, απλά και όμορφα, με γέμισαν σκέψεις.
Καλημέρα!

melian είπε...

Καλησπέρα pixie!
Όλοι μας με ξένα όνειρα πορευόμαστε. Μεγαλώνουμε με αυτά, τα βλέπουμε γύρω μας παντού και τα φοράμε νομίζοντας μερικές φορές πως είναι και δικά μας. Άλλες φορές είναι, αλλά καποιες άλλες δεν είναι.
Πώς να ορισει τη ζωή του κανεις, υπακούοντας και στην εσωτερική του φωνή, αλλά και στις επιταγές των άλλων ; Όταν αυτά τα δυο συμβαδιζουν τα πραγματα ειναι απλα. Το προβλημα ξεκινά απ' τη στιγμη που αρχιζεις να αμφισβητείς και να έχεις τη δική σου κρίση.

iLiAs είπε...

ελπίζω ο καθένας από μας να ανακαλύψει τα "ρούχα" που του πηγαίνουν πραγματικά, αυτά που του ταιριάζουν..και οχι αυτά που του φόρεσαν άλλοι.

Γι' αυτό θαυμάζω τους "αντιδραστικούς", τους "επαναστάτες", τους "ανήσυχους".
..να κυνηγάμε τα όνειρά μας, ανεξαρτήτου κόστους..στη ζωή μια φορά ερχόμαστε και είναι πολύ μικρή..ίσως έτσι εξηγείται και η μετακόμιση μου ;)


Καλο βράδυ melissaki :)

melian είπε...

Χαιρομαι που δεν επαναπαυεσαι Ηλία, δειχνει άνθρωπο ζωντανό!

Καλή εγκατάσταση εκεί που πήγες και να περνάς πάντα όμορφα!

Καλή σου μέρα!

Caesar είπε...

Κάπως έτσι νομίζω κι εγώ, ότι δλδ χρειάζεται συνέχεια αναθεώρηση & αμφισβήτηση πολλών πραγμάτων που φέρονται ως θέσφατα. Δεν είναι μάλλον στη φύση του ανθρώπου μόνο η ησυχία & η στασιμότητα...

melian είπε...

Τουλάχιστον δεν ειναι στη φύση του ανήσυχου ανθρώπου η ησυχία και η στασιμότητα.
Αναθεωρηση χρειάζεται οτιδηποτε δε μας πηγαινει και δεν απαντα με τροπο πειστικό σε δικους μας προβληματισμούς