Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

ακόμη και για να δω τα άστρα, χρειάζομαι τα μάτια σου


...έλεγε, κρατώντας με στην αγκαλιά του όταν το σκοτάδι δεν ήταν ακόμη βαθύ και μόλις που αχνοφαίνονταν τα πιο ζωηρά ανάμεσά τους...
Ένα... Δύο... Τρια...του τα ΄δειχνα και τα μετρούσα
Περισσότερα ούτε και τα δικά μου μάτια δεν μπορούσαν να δουν


Ξυπνώ με μια αίσθηση απουσίας ασύνειδη ακόμη.Τα χάπια έχουν ακριβώς αυτή τη λειτουργία ,του να εξαλείφουν τη συνείδηση. Για λίγες ώρες , τις τελείως απαραίτητες για να αναλάβει το σώμα, σε στέλνουν σε ένα μέρος όπου δεν μπορεί να σε βρει η συνείδησή σου. Κι εκεί χαλαρώνεις . Και κοιμάσαι. Δίχως όνειρα. Δίχως το παραμικρό ίχνος σκέψης. Σα να πέφτεις σε ένα βαθύ κενό.

Για λίγο . Για όσο το άγρυπνο σκυλί της συνείδησης παραμένει ναρκωμένο. Τέσσερις ώρες για την ακρίβεια. Τέσσερις.

Και η πρώτη σκέψη, με το που βρίσκεις τον εαυτό σου : "Τα χέρια μου ...τα χέρια μου...πόσο κενά...πόσο άδεια χωρίς τα δικά σου...Πού ειναι το χέρι σου αγαπημένε να αγγίξει το δικό μου ; Να το πιάσει γερά και να μην το αφήσει ποτέ; Όσο κρατήσει αυτό το ποτέ ; Όσο κρατήσει...Πού είναι το χέρι σου ;"

Μ'αυτήν την απουσία ξύπνησα. Μ' αυτήν την απουσία.


Όλη τη μερα το μυαλό αλλού. Κι όλες οι λέξεις να οδηγούν σε μονοπάτια που πονάνε κι εγω να μην μπορω να αποφύγω τις παγίδες τους και όλο να πέφτω μέσα.
Κι όλο να πέφτω μέσα.

Τετρασύλλαβες λέξεις....

Κα-πε-τά-νιος

Θολώνει το βλέμμα. Μα χάθηκαν παιδί μου οι άλλες λέξεις ; Πές σοκολάτα που είναι και γλυκιά, πες ακρογυάλι να μυρίσουμε αλμύρα, πες κασετίνα που την έχεις εκεί μπροστά σου....τον καπετάνιο τι τον θέλεις ;

Άσε που ξέχασες να αλλάξεις την ημερομηνία ....

Αν ήταν προχτές αγόρι μου θα ήμουνα ευτυχισμένη....μήπως να την αφήσω ; Και να ζήσω με την ψευδαίσθηση ; Αλλά όχι....διαλεξα μόνη μου να χαραξω κάθε γράμμα αυτής της Παρασκευής. Κάθε γράμμα...σα να τα χάραζα με σουγιά πάνω μου αντί για εκεί που έπρεπε.


Και μετά....μετά;;;

8 σχόλια:

genna είπε...

tin agapi mou Melian...

xerw ligo einai, alla mesa apo in kardia mou...

xereis, pali prepei na mou peis auto to mustiko, den me antexw na grafw etsi...

se filw gluka, na peraseis hsuxo S/K

kioy είπε...

Καλησπέρα αγαπητή μου...
Δεν μπορώ να πω τίποτα παραπάνω απ' το υπέροχο. Έχεις τρομερή συγγραφική οικονομία! Κάθε σου πρόταση θα μπορούσε να ήταν σελίδες σε ένα ημερολόγια που βασανίζεται απ' τους ανέμους μιας κοφτερής συνείδεισης! Λίγοι άνθρωποι έχουν το χάρισμα να την κρατούν αμόλυντοι. Και αυτοί είναι ήρωες. Και ξέρεις γιατί;
Γιατί πονούν για εαυτούς, αλλά πονούν και για όλους τους υπόλοιπους...

Υπέροχο αυτό που έγραψες...

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

*Ξυπνώ με μια αίσθηση απουσίας ασύνειδη ακόμη*

Δύσκολα η απουσία καταγράφεται. Αποτυπώνεται στην μνήμη, στην ασύνειδη πλευρά της. ΄Ισως ο χρόνος μπορέσει κάποια στιγμή να την αποκρυπτογραφήσει και να την κρυσταλλώσει στην συνειδητή σφαίρα της. Τότε είναι που αρχίζει να...πονάει κι είναι πιο δύσκολο.
Να είσαι καλά.

melian είπε...

Γεια σου Genna!
Πας κατω στη Γλωσσα που γραφει EN κανεις δεξι κλικ, πας ρυθμισεις, μετα προσθηκη, βρισκεις τα ελληνικα και κανεις ok....ενταξει;
Ευκολο ειναι....θα δεις!

Σ΄ευχαριστω για την αγαπη καλη μου! Καλά να περνας!

melian είπε...

Kioy με τα καλά σου λογια...σ'ευχαριστω.

Δυστυχως ...ό,τι γραφω ποναει πολυ...με ποναει πολυ...ειναι πολυ προσφατο

και δεν μπορω να το απαλυνω

melian είπε...

με ή χωρίς τη σκεψη εκει...
πονάει Σοφία...

έκανα ένα τρομερό λάθος...ισως να μην το έκανα μονο εγω

τωρα πληρωνω

με πονο τοσο βαθυ που αν μπορουσε να βγει σε κραυγη...αν μπορούσε...

σιωπηλα θα τον υπομεινω

να εισαι καλα

iLiAs είπε...

..την καλησπέρα μου melian..εύχομαι να βιώνεις όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα την απώλεια.
Καλο απογευμα.

melian είπε...

Ηλία μου σέυχαριστω!

Να έχεις μια όμορφη εβδομαδα σου ευχομαι!