ακόμη και για να δω τα άστρα, χρειάζομαι τα μάτια σου

...έλεγε, κρατώντας με στην αγκαλιά του όταν το σκοτάδι δεν ήταν ακόμη βαθύ και μόλις που αχνοφαίνονταν τα πιο ζωηρά ανάμεσά τους...

Ένα... Δύο... Τρια...του τα ΄δειχνα και τα μετρούσα

Περισσότερα ούτε και τα δικά μου μάτια δεν μπορούσαν να δουν

Ξυπνώ με μια αίσθηση απουσίας ασύνειδη ακόμη.Τα χάπια έχουν ακριβώς αυτή τη λειτουργία ,του να εξαλείφουν τη συνείδηση. Για λίγες ώρες , τις τελείως απαραίτητες για να αναλάβει το σώμα, σε στέλνουν σε ένα μέρος όπου δεν μπορεί να σε βρει η συνείδησή σου. Κι εκεί χαλαρώνεις . Και κοιμάσαι. Δίχως όνειρα. Δίχως το παραμικρό ίχνος σκέψης. Σα να πέφτεις σε ένα βαθύ κενό.

Για λίγο . Για όσο το άγρυπνο σκυλί της συνείδησης παραμένει ναρκωμένο. Τέσσερις ώρες για την ακρίβεια. Τέσσερις.

Και η πρώτη σκέψη, με το που βρίσκεις τον εαυτό σου : "Τα χέρια μου ...τα χέρια μου...πόσο κενά...πόσο άδεια χωρίς τα δικά σου...Πού ειναι το χέρι σου αγαπημένε να αγγίξει το δικό μου ; Να το πιάσει γερά και να μην το αφήσει ποτέ; Όσο κρατήσει αυτό το ποτέ ; Όσο κρατήσει...Πού είναι το χέρι σου ;"

Μ'αυτήν την απουσία ξύπνησα. Μ' αυτήν την απουσία.

Όλη τη μερα το μυαλό αλλού. Κι όλες οι λέξεις να οδηγούν σε μονοπάτια που πονάνε κι εγω να μην μπορω να αποφύγω τις παγίδες τους και όλο να πέφτω μέσα.

Κι όλο να πέφτω μέσα.

Τετρασύλλαβες λέξεις....

Κα-πε-τά-νιος

Θολώνει το βλέμμα. Μα χάθηκαν παιδί μου οι άλλες λέξεις ; Πές σοκολάτα που είναι και γλυκιά, πες ακρογυάλι να μυρίσουμε αλμύρα, πες κασετίνα που την έχεις εκεί μπροστά σου....τον καπετάνιο τι τον θέλεις ;

Άσε που ξέχασες να αλλάξεις την ημερομηνία ....

Αν ήταν προχτές αγόρι μου θα ήμουνα ευτυχισμένη....μήπως να την αφήσω ; Και να ζήσω με την ψευδαίσθηση ; Αλλά όχι....διαλεξα μόνη μου να χαραξω κάθε γράμμα αυτής της Παρασκευής. Κάθε γράμμα...σα να τα χάραζα με σουγιά πάνω μου αντί για εκεί που έπρεπε.

Και μετά....μετά;;;