Κάποια στιγμή στη ζωή μας, ανοίγει μία πόρτα και μπαίνει το μέλλον μας.
Άλλοτε αυτό γίνεται ασυνείδητα ακόμη και ακούσια και το καταλαβαίνουμε μόνο από τις μετέπειτα αλλαγές στη ζωή μας.
Άλλες φορές ανοίγουμε εμείς αυτήν την πόρτα.
Πνιγηρός ο πριν αέρας.
6 σχόλια:
Έτσι είναι η ζωή. Απρόβλεπτη, αλλά και προσχεδιασμένη. Καλό απόγευμα
Oμορφη η εικόνα, έτσι όπως έχει ακινητοποιήσει τη στιγμή!
Δύσκολο πιστεύω, να εντοπίσουμε την καλύτερη για τον καθένα μας ...είσοδο για το μέλλον.
Ϊσως γιατί δεν είναι ποτέ ...διαμορφωμένο εκ των προτέρων:)
...Και άλλες φορές μένουμε προσηλωμένοι σε αυτήν την μία σημαντική πόρτα και ξεχνάμε όλες εκείνες γύρω μας που παρακαλούνε σιωπηλά να τις κοιτάξουμε, να τις αγγίξουμε, να τις κινήσουμε... Βρίσκονται εκεί, έτοιμες να αλλάξουν τον δρόμο μας (τον προκαθορισμένο ή μη) αλλά το βλέμμα μας δεν θα τις συναντήσει, το χέρι μας δεν θα τις πλησιάσει, η ψυχή μας δεν θα τις αγκαλιάσει...
Ισως το πιο ωραιο κομματι της , οταν δεν αφορα τραγικα γεγονοτα, να είναι το απροβλεπτο.
Καλο σου βραδυ Λακη!
Καποια στιγμη caesar...καποια στιγμη, το μελλον απλα εισβαλει.
Εισβαλει και ανατρεπει. Μια μεγαλη πορεια της μετεπειτα ζωής μας μπορει να ωφειλεται σε εκεινη τη μια στιγμη, που ακουλουθησαμε το ένα μονοπάτι και όχι το άλλο.
Switters, σαν τη φωνη της συνειδησης μου,ποτε δε θα με αφησεις να μερέψω.
Τις βλέπω και τις άλλες πόρτες. Πάντα τις έβλεπα. Αλλά δεν μπορω και να ξεχασω εκείνη τη νιτσεϊκή φράση στο Γιάλομ. Και είναι ώρα, η επαναληψη να αξίζει.
Και καθως η νυχτα μελαγχολικη, ισως να να πρεπει να ανατρεξω σε έναν χορό ενος αρχαιου σαμάνου
Δημοσίευση σχολίου