Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Ήτανε μια φορά μάτια μου...



ψάχνοντας για ένα τραγούδι του θαλασσινού ποιητή (το βρήκα...δεν είναι που δεν το βρήκα)...αλλά...αλλά..

δεν είναι η ώρα του....

έπεσα πάνω εδώ.... και απλά δεν μπόρεσα να φύγω

ναι....ήτανε μια φορά μάτια μου που κάποιος μου 'λεγε ιστορίες από σελίδες ξεχασμένες, για καπετάν -Μιχάληδες και Διγενήδες ....και οι μύθοι ζωντάνευαν μπροστά μου..... και αποκτούσαν φωνή και σώμα και πάθη ανθρώπινα
και φτάνανε μέχρι το σήμερα... και όλα γινότανε ένας μύθος.... κι εκείνος γινότανε ένας μύθος....γιατί τι άλλο συντηρεί έναν μύθο, παρά η πίστη μας σε αυτόν..

όμορφους στίχους που έχει το τραγούδι....!


"Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του για χάρη μου
Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά
Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή
και μένανε μ' αφήνει έρμη και μοναχή "

μερικές μνήμες φέρνουν το χαμόγελο.... πιο λαμπερό κι από μια καλοκαιρινή μέρα...
μ'αυτό το χαμόγελο μ'αρέσει να θυμάμαι


κι αν ανήλικη μοιάζει πάλι η γραφή (μα δε θα ενηλικιωθεί ποτέ ;)
είναι που μ'αρέσει να οδηγώ το νου σε εκείνους τους άλλους κόσμους

11 σχόλια:

kioy είπε...

Το δηλώνω δίχως δισταγμό, το ομολογώ,
αν ετούτη η γραφή ανήλικη είναι, τότε
η η αναγνωστική κρίση του υποφαινόμενου γραφιά, αγγέννητη εστί...


Όσο για το τραγούδι,
νομίζω πως το γνωρίζεις,
πως τα Ωραία πρέπει να μοιράζονται...

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχουν μερικές ιστορίες που δεν μας συναρπάζουν απλά. Διαβάζοντας τες γινόμαστε μέρος τους, η ψυχή μας ζυμώνεται μαζί τους και τις κουβαλάμε μέσα μας μέχρι τον θάνατο μας.
Ο Διγενής, ο καπετάν Μιχάλης, ο θαλασσινός ποιητής (και μερικοί άλλοι) ανήκουν σ' αυτην την κατηγορία.
Εχω δει ανθρώπους με αλτσχαιμερ, να έχουν ξεχάσει τα ίδια τους τα παιδιά, το ίδιο τους το όνομα. Αλλά όχι τους ήρωες της ψυχής τους.

Το τραγούδι δεν μου αρέσει ;-) (just joking).
Ο πρωταγωνιστής θερίζει τους πειρατές, είμαι λοιπόν αντίπαλος του.
Απο την άλλη μεριά, ξέρω ότι οι πειρατές και εκείνοι που τους κυνηγούσαν άλλαζαν συχνά ρόλους. Ισως και να μην είναι τόσο εχθρός τελικά ;-)

Υ.Γ. Είδα τον εαυτό μου ανάμεσα στους θεατές. Είμαι ο επάνω αριστερά με την μαλλούρα και τα γένια ;-)

Caesar είπε...

Όμορφοι στίχοι που δεν χάνονται εύκολα στο πέρασμα του χρόνου, αναδεύοντας έτσι και τη μνήμη μας σαν τη θάλασσα στους μακρινούς ορίζοντες της ζωής μας:)

genna είπε...

Melian μάτια μου για σένα είναι οι στίχοι....

έτσι σαν καλοκαιρινή μέρα...

και να μην "ενηλικιωθούν" ποτέ αν είναι ν' αλλάξουν...

τα φιλιά μου!

melian είπε...

Kioy , σ'ευχαριστω για άλλη μια φορά για όσα όμορφα μου γράφεις...και αν κάπου βρίσκουν και ακουμπούν τα όσα οι λέξεις μου εκφράζουν, αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά. Μα και αφελής να είναι η γραφή και ανήλικη...είναι ο μόνος τρόπος να αισθάνομαι...


Λατρεμένο το τραγούδι :)
Λατρεμένο!!!

melian είπε...

Jolly Roger, δεν μπορω να σε αναγνωρίσω μέσα σε τόσο πλήθος, πόσο μάλλον αφού δε φοράς την τυπική πειρατική στολή με το καλυμμένο μάτι και το γάντζο στο χέρι.;)


Οι ήρωες που γράφεις, είναι απαραίτητοι για να αντρειωνόμαστε σωστά. Το να μεγαλώνεις δίχως μύθους, δίχως άπιαστα ινδάλματα, σε κάνει φτωχό και μίζερο κατά τη γνώμη μου. Είναι ωραία η πάλη με τον ίδιο μας τον εαυτό, για κάτι πιο μεγάλο.Και φυσικά... εφόσον γίνουν μέρος του τρόπου σκέψης σου, θα σε προσδιορίζουν πάντοτε.

Όσο για τους πειρατές....πάντα σε όλες τις μάχες υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί...το ποιοι ειναι οι μεν και ποιοι οι δε, ηταν πάντα αμφιλεγόμενο.
Άλλωστε το τραγούδι δε νομίζω να εστιάζει εκεί :)

melian είπε...

Όμορφοι στιχοι ceasar, όμορφες μελωδίες, όμορφες εκτελέσεις....να μας θυμίζουν τα ιδανικά που χάθηκαν. Την ομορφιά μέσα στην απλότητα

Μια θάλασσα η ζωή μας...

melian είπε...

genna γλυκιά μου...

τι να πω!

ωραία θα ήταν ;)

Πάντως σιγουρα έτσι θα μιλουσα για εκεινον...

Φιλάκι τρυφερό!

Λινα είπε...

Μακάρι, αν είναι έτσι, να μένει πάντα ανήλικη η γραφή να μας θυμίζει όσα με το χρόνο ξεχνούμε.

Όσο για το τραγούδι, απλά εκπληκτικό.
:-)

melian είπε...

Καλώς ήλθες Λίνα !

Μερικές φορές το ανήλικο της γραφής οφειλεται σε ανικανότητα μιας διαφορετικής έκφρασης. Άλλοτε πάλι σε εσκεμμένη άρνηση ενηλικίωσης.

Ανάλογα....

Το τραγουδι....είναι από τα αγαπημένα!

Λινα είπε...

Κάποιες φορές, όσο αυτό είναι εφικτό, είναι προτιμότερη η προσκόλληση στην αθωότητα της παιδικότητας από την σκληρότητα που ακολουθεί την ενηλικίωση.:oops:





*Καλώς σε βρήκα Melian.:-)