Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

χνούδια




Τα φυσούσαμε να τα πάρει ο άνεμος και γέμιζε ο τόπος χνούδια
Χνούδια και όνειρα
Δε θυμάμαι αν έπρεπε να κάνουμε ευχές, ήταν τα χρόνια που οι ευχές δεν είχαν λόγο ύπαρξης. Όλα ήταν δυνατά. Αρκεί να πίστευες σε αυτά.
Μόνο ο χρόνος μας εμπόδιζε από την πραγματοποίηση του πιο τρελού ονείρου


Ίσως αυτο ...να μην έχει αλλάξει

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

τα φοβομουν..
τα χνουδια, και τωρα που το σκεφτομαι, ισως και τα ονειρα..

αυτα δουλευαν, σε τοσο βαθος, τοσο μυστικα, που ουτε τα ιδια γνωριζαν την υπαρξη τους..

και τελειως μα τελειως παιδιαστικα, πιστευα πως ισως ημουν τυχερη και βγουν και αληθινα..

τς!!!

kioy είπε...

μόνο ο χρόνος μας εμπόδιζε...

Ο χρόνος που όταν ορθώθηκε στο Μεγάλο Ρολόι της ιδιοσυγκρασίας μας, έγινε φόβος. Ένας φόβος που μας στέρησε τη βαθύτερη αγάπη, και μας έδεσε ένα με τη γη. Άγκυρα στο σώμα μας, η μήπως στην καρδιά μας; Και αυτά τα όνειρα, σαν μπαλόνια που γλιστρούν απ τα παιδικά μας δάχτυλα -χόντρυναν τώρα πια- σε κάποια μακρινή ουράνια Ιθκη αναπαύονται λησμονημένα...

melian είπε...

Φεγγαρένια, μου θυμίζεις μία φράση που είχα διαβάσει παλιά
"Το κακό με τα όνειρα δεν είναι ότι δεν πραγματοποιούνται, αλλά ότι πραγματοποιούνται"

Δεν είναι να τους έχεις εμπιστοσύνη λοιπον

melian είπε...

kioy , ποιητη,
όχι φόβος...κάτι χειρότερο :κομφορμισμός, παραίτηση

αααχ! και μόνο που το γράφω με πιανει μελαγχολία....δεν μπορω

δεν πρέπει να παραιτούμαστε από τη ζωή μας kioy. ούτε από τα όνειρα μας. να τα προσαρμόζουμε πρέπει στις ανάγκες μας

Caesar είπε...

Όνειρα & επιθυμίες, που τα παίρνει ο άνεμος της ζωής μας σαν τα χνούδια, κι εμείς πάντα να τρέχουμε ξωπίσω τους να τα προλάβουμε...

melian είπε...

Την Καλησπέρα μου Caesar :)

genna είπε...

τι όμορφη που είναι τούτη η εικόνα,
απαλή σαν χάδι...

Ναι γλυκιά μου στα όνειρα, ναι και πάλι ναι!

θα πραγματοποιηθούν, ευχούλα...

φιλάκι γλυκό!

kioy είπε...

Melian, Καλή μου melian εξ αρχής θα ήθελα να αποποιηθώ τον όρο ποιητή. Αν θέλουμε να έχουν κάποια αυθεντικότητα οι λέξεις. Ένας τέτοιος χαρακτηρισμός μάλλον θα μόλυνε υποτιμούσε τη λέξη! Παρ' όλα αυτά σε ευχαριστώ πολύ για την ευγένεια σου...

Πόσο συμφωνώ σε όσα λες! :)
Ο κομφορμισμός και η ψευδαίσθηση της βολής. Όμως μήπως ο κομφορμισμός είναι μια προσποιήση, ένας αντιπερισπασμός; Η παραίτση που λες και εσύ! Η παραίτση, και ΄νομίζω ότι όλα αυτά τα ίχνη των φυγάδων που οδηγούνται στον κομφορμισμό και στη βολικότητα, μέσα στον "κοινό" κόσμο, είναι ποτισμένα με φόβο! Τον φόβο να κυνηγήσουμε τις βαθύτερες επιθυμίες μας. όχι σαν κάποιο μεγαλόδοξο όνειρο, αλλά να τις εντάξουμε μέσα στον πυρήνα της ζωής μας! Κρατώντας τη φλόγα ακόμα ανοιχτή μέσα μας...

Την καλημέρα μου καλή μου...:)

Λινα είπε...

Σε χωράφια κυλιόμασταν και παίζαμε και γελούσαμε..
Και ψάχναμε τα χνούδια, τα φυσούσαμε και έπειτα κυνηγούσαμε τους κλέφτες (έτσι τα λέγαμε μικρά)με γέλια και χαρά..

Καιρό έχω να δω έναν κλέφτη..
Ξέχασα που να τους γυρεύω..

melian είπε...

"Ξέχασα πού να τους γυρεύω"
σωστα το έθεσες

ίσως και άλλα πράγματα ξεχάσαμε πού να τα γυρέψουμε

melian είπε...

kioy , αν και εισαι πολυ νεότερος μου, τοσο η δικη σου η γενια όσο και η δικη μου, μεγαλωσε χωρις προβλήματα. Κι είναι αυτη η κυρια αιτια της παραιτησης, της έλλειψης αληθινων οραματων.
Καποτε οι νεοι θελανε να αλλαξουνε τον κόσμο. Σημερα θελουνε να αλλαξουνε κινητα

Όλα αυτα τα γραφω πολυ γενικα. Ειναι πολλες οι αιτιες που οδηγουν στην πνευματικη αποχαυνωση και σιγουρα δεν εξαντλουνται σε ένα σχολιο
Αλλα η μελαγχολια παραμενει...

Να εισαι παντα καλά :)

piXie είπε...

...Όλη η διαδικασία, μια ιεροτελεστία στα παιδικά μας μάτια...να βρεις το πολύτιμο φυτό, να το κόψεις με προσοχή, να το κρατήσεις σα λάφυρο στα χέρια και ύστερα να το φυσήξεις με τη μεγαλύτερή σου δύναμη...και γέλιο...και χαρά...

Διαχωριστικές γραμμές μεταξύ ονείρου, πραγματικότητας, λογικής και φαντασίας...σχεδόν ανύπαρκτες...Μόνο πίστη και σιγουριά για τα πιο τρελά πράγματα...Ίσως για αυτό εκείνη η ξεγνοιασιά και το άπειρο χαμόγελο!

Καλημέρα σου Melian! :)

melian είπε...

Ακριβώς γι΄αυτο, pixie...επειδή όλα ήταν δυνατά!
Και κάθε μέρα, κάθε αυγή είχε κάτι καινούριο να φέρει


Καλο σου βράδυ, κορίτσι!

Ανώνυμος είπε...

δεν έχει αλλάξει φιλενάδα,
εμείς αλλάξαμε,
εμείς ξεχάσαμε και κάπου πριν τη σροφή αποξεχαστήκαμε
ο κόσμος αλλάζει με τα παιδιά που κρατάνε κινητά, μόνο που κάποτε τα λέγανε αλήτες και τώρα απολίτικα όντα

ο κόσμος αλλάζει, μα όχι με ευχές και κάποια παιδιά το ξέρουν, ευτυχώς,
υπάρχουν και παππούδες που δεν σε γεμίζουν ενοχές, δεν σου αποκρύπτουν οτι κάποτε συνθηκολόγησαν και πως και κείνοι δεν άντεξαν στις πλάτες τους τις άλλοτε ένξοδες ντροπές και νίκες μας
ξανάρχομαι εκεί που ήθελα σα σταθώ, δεν είναι ο ημερολογιακός χρόνος που μας κάνει γεροντότερους, μα η απραξία τόσων χρόνων που δημιουργεί αγκυλώσεις και καλλιεργεί σαν τα βρύα τον φόβο

αυτό ποτέ δεν άλλαξε, εκτός από κείνους τους κατα καιρούς απελπισμένους με το γέλιο στο πρόσωπο και την λάμψη στα μάτια, επιτρέποντάς τους να περάσουν στα λιβάδια της πέρα λογικής

συγνώμη αν στο χάλασα

χάθηκα εγώ, όχι εμείς

melian είπε...

Εσυ Κωστή, να μου το χαλάσεις ;
Εσυ , ακόμη και όταν διαφωνω μαζι σου, μου δείχνεις την άλλη πλευρά της πολυθρόνας. Και τη θέλω αυτην την πλευρα.
Αυτην την απραξία που λες. Την ξέρω. Είναι αυτη που δεν αφήνει μνήμες.
Και δεν είναι πάντα φόβος που οδηγεί σε αυτήν. Είναι η εύκολη συνθηκολόγηση.

Δε χάθηκες. Δε νιώθω ότι χάθηκες. Μπορεί να υπάρχουν αποστάσεις....μπορεί να κυλά χρόνος.....αλλά δε νιώθω ότι χάθηκες