Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

νοσταλγία

Κι όπως κυλά η κουβέντα και κουβαλάμε την κούραση της μέρας

μια λέξη, μια εικόνα

και βρίσκομαι να λικνίζομαι μεθυστικά πάνω απ' το κύμα

σε μια σκηνή που καταργώ το χρόνο

δεν έχουν όλες οι μνήμες σημείο αναφοράς

κάποιες αγκυροβολούν εντός και μοιάζουν άχρονες

χωρίς αρχή και τέλος

Έτσι κι εγώ λικνίζομαι....λικνίζομαι.... σε κείνη την τεράστια αγκαλιά από νερό





Πώς ξύπνησες τη νοσταλγία μια τόσο στέρεη μέρα ;

Όλα ήταν στη θέση τους τακτοποιημένα.

Μέχρι και τ'άστρα είναι κρυμμένα πίσω από σύννεφα.

Μα στο μυαλό μου χορεύουν κάτω από ένα τετράγωνο άνοιγμα και οι ήχοι δε μ'αφήνουν να κοιμηθώ.

Ίσως και να μη θέλω να κοιμηθώ.

Ξέρεις πώς είναι να θέλεις να χωρέσεις το σύμπαν σε μία στιγμή ;



Και όλη τη νύχτα βρέχει, βρέχει, βρέχει...

11 σχόλια:

kioy είπε...

"σε μια σκηνή που καταργώ το χρόνο

δεν έχουν όλες οι μνήμες σημείο αναφοράς

κάποιες αγκυροβολούν εντός και μοιάζουν άχρονες

χωρίς αρχή και τέλος

Έτσι κι εγώ λικνίζομαι....λικνίζομαι.... σε κείνη την τεράστια αγκαλιά από νερό"

ύστερα τι να πεις; Ένα ευχαριστώ ίσως; Ευχαριστώ!

genna είπε...

Η πιό όμορφη αγκαλιά Μελισσάκι μου, το νερό...

Λικνίσου, μ' αρέσεις έτσι κι εσύ στέρεη,
ικανότητα να βλέπεις τ' άστρα να χορεύουν
και να σε παίρνουν μαζί τους, ε?

φιλί γλυκό!

Ανώνυμος είπε...

Έτσι είναι η νοσταλγία λοιπόν. Έρχεται από το πουθενά. Και μένει. Και δεν λέει να φύγει. Ίσως γιατί το θέλουμε τόσο πολύ να φύγει. Όταν την ξεχάσουμε, μας ξεχνάει κι αυτή. Όμορφη δημιουργία. Τόσο όμορφη που το σχόλιο τούτο φαντάζει φτωχό.

Τρελός του Χωριού είπε...

Eτσι γίνεται πάντα . Oταν τα βάζουμε όλα σε κουτάκια , ακούγονται πιό εντονα οι τριγμοί των ελλείψεών τους

;)))

melian είπε...

@ kioy
Εγω ευχαριστω....όταν κάτι τόσο προσωπικό βρίσκει και ακουμπά...

Το ευχαριστώ δικό μου!

@ Ναι, genna, όμορφα ταξίδια που κάνουμε με τ'αστρα πάνω από το κεφάλι μας!

Καλό σου βράδυ!


@ Καλώς ήλθες deryLove.

Δε θέλω να διώξω τη νοσταλγία από όμορφες μνήμες. Ειναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω...


@ Χαμόγελο :)
Συνηθως μου το χαρίζεις, τρελέ. Χαμογέλασα με τα κουτάκια και τους τριγμούς. Το μυαλο μου τριζει:) ...αλλά ηχεί όμορφα!

Να εισαι καλά!

Rynoventoux είπε...

Έχουν αυτή την τάση οι νοσταλγικές σκέψεις, να προκαλούν τρικυμία στην θάλασσα του μυαλού, όταν αυτή τείνει να γαληνέψει. Μια τρικυμία αναπόφευκτη.

Ίσως γιατί μας αρέσει κατά βάθος να υποβάλλουμε τον εαυτό μας σ'αυτή την "δοκιμασία", ή απλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Γιατί μόνο έτσι νιώθουμε ζωντανοί, νιώθουμε πως έχουμε ζήσει, έστω κι αν η αυτή η αναδρομή-απόδειξη συνήθως πονάει.

Καλημέρα Ελένη

melian είπε...

Καλημέρα Νίκο!

Έτσι είναι όπως τα γράφεις. Δε νοσταλγούμε αν δεν έχουμε ζήσει. Αν δεν έχουμε ζήσει όμορφα.

Όσο επώδυνη καμια φορά διαδικάσια άλλο τόσο όμορφη.

Προσωπικά θα λυπόμουν τους ανθρώπους που δεν έχουν να νοσταλγησουν. Γιατί αυτοί ή δε ζήσαν ή δεν αισθάνθηκαν

iLiAs είπε...

Καλο μηνα Ελένη... :)

..νοσταλγουμε τα ομορφα, αναμενουμε τα ομορφοτερα :)

melian είπε...

Μου αρέσει η αισιοδοξία σου, Ηλία!

Καλό μήνα :)

lakis είπε...

"Ξέρεις πώς είναι να θέλεις να χωρέσεις το σύμπαν σε μία στιγμή ;"
Κομμάτι δύσκολο, κι όμως χωράει. Όμορφο. Μέρα καλή

melian είπε...

Καλησπέρα Λάκη!

Νομίζω πως όλοι μας αντλούμε δύναμη από τις στιγμές που το χωρέσαμε....βέβαια το κενό "μετά", φαντάζει τεράστιο.

Αλλά αυτό ειναι το τίμημα