η θάλασσα

"Ναι, την αγαπούσα τη θάλασσα! Την έβλεπα να απλώνεται απ΄τ'ακρωτήρι ως πέρα, πέρα μακριά, να χάνεται στα ουρανοθέμελα σαν ζαφειρένια πλάκα στρωτή, βουβή, και πάσχιζα να μάθω το μυστικό της. Την έβλεπα, οργισμένη άλλοτε, να δέρνει με αφρούς τ'ακρογιάλι,να καβαλικεύει τα χάλαρα, να σκαλώνει στις σπηλιές, να βροντά και να ηχάει, λες και ζητούσε να φτάσει στην καρδιά της γης για να σβήσει τις φωτιές της. Κι έτρεχα μεθυσμένος να παίξω μαζί της, να τη θυμώσω, να την αναγκάσω να με κυνηγήσει, να νιώσω τον αφρό της απάνω μου, όπως πειράζουμε αλυσοδεμένα αγρίμια. Και όταν έβλεπα καράβι να σηκώνει την άγκυρα, να βγαίνει από το λιμάνι και ν'αρμενίζει στ' ανοιχτά, όταν άκουα τις φωνές των ναυτών που γύριζαν τον αργάτη και τα καταβοδώματα των γυναικών, η ψυχή μου πετούσε θλιβερό πουλάκι απάνω του.Τα σταχτόμαυρα πανιά τα ολοφούσκωτα, τα σκοινια τα κοντυλογραμμένα, τα πόμολα που άφηναν φωτεινή γραμμή ψηλά, μ'έκραζαν να πάω μαζί τους, μου έταζαν άλλους τόπους, ανθρώπους άλλους, πλούτη, χαρές, φιλιά. Και νυχτοήμερα η ψυχή μου κατάντησε άλλον πόθο να μην έχει παρά το ταξίδι."

από τα "Λόγια της πλώρης" Α. Καρκαβίτσας

Αυτό το απόσπασμα μου ήρθε στο μυαλό πριν λίγη ώρα που βγήκα έξω κι ο βοριάς δυσκόλευε τα βήματά μου.Σχεδόν το ξέρω απ'εξω. "Την αγαπούσα τη θάλασσα."
Ο κυνηγός μου ήταν πεντακάθαρος εκεί πάνω, αλλά αυτός είναι μια άλλη ιστορία. Του ουρανού και των ονείρων με άστρα. Αγκαλιασμένα όνειρα σε αστροφώτιστους ουρανούς.

Σημερα...τωρα...

Εικόνες από το νησί αναδύθηκαν μπροστά στα μάτια μου μ' αυτόν τον άνεμο, τότε που λυσσομανούσε και με εμπόδιζε να προχωρήσω. Πάνε χρόνια τώρα. Δεν είχα ξανανιώσει τέτοιο πράγμα, να ρίχνω όλο το βάρος του κορμιού μου και να μην μπορω να κάνω βημα. Και η θάλασσα θυμωμένη, γκρίζα ....θεριό ανήμερο. Αλλά," την αγαπούσα τη θάλασσα".
Οσο πιο αγριεμενη εκεινη...τοσο πιο στο στοιχείο μου εγω. Σαν μια αναμετρηση ...Εκεινη βεβαιη νικητρια....

Από μνημη σε μνημη...

Ήταν κι ένα μικρό παραθυράκι σε άλλο νησι.....χειμωνα παλι....που δεν έκλεινε καλά και όλο το βάραγε ο βοριάς και ξύπναγα έντρομη τα βράδια από το φοβερό του κρότο . Μαζί του ανοιγε και η μπαλκονόπορτα του μικρού σαλονιού από το ρεύμα και η κουρτίνα ανέμιζε φουρτουνιασμενη μέσα στην άγρια νύχτα
Στοιχειωμένο έμοιαζε το σπίτι φορές φορές
Μερικές φορές το κακό κράταγε 4-5 μερόνυχτα.
Τι ανακούφιση όταν άκουγα τις σειρήνες των πλοίων κατω στο λιμάνι!

Έληγε το απαγορευτικο!
Θα μερέψουμε.
Μέχρι την επόμενη φορά. Και δεν αργούσε.

Ήμουν τόσο στεριανή όταν πρωταντίκρυσα το μεθυστικό γαλάζιο της χρώμα.... τα μαύρα βράχια του νησιού.Τι έρωτας ήταν αυτός!
Είχα δει κι άλλες θάλασσες αλλά πουθενά η στεριά δεν έδενε τόσο πολύ με αυτό το απίστευτο μπλε. Ναρκωμένα αντίκρισα αυτό το αλλόκοσμο θέαμα. Σαν παιδί.... που αντικρίζει πρώτη φορά τον κόσμο. Ή τον παράδεισο. Ποιος ξέρει ;
Είχα δει ποτάμια, λίμνες, πελώρια βουνά, απέραντα λιβάδια, δάση....θάλασσες άλλες.... αλλά τούτο το θέαμα έκλεβε την ψυχή...και δε σου την επέστρεφε.

Ίσως κάποια πράγματα να κατοικουνε μέσα μας. Πράγματα , μερη, άνθρωποι. Δεν ξέρουμε ότι υπάρχουν. Γι' αυτο και δεν τα αναζητούμε. Όμως όταν τα βρίσκουμε είναι σα να συμπληρώνεται το παζλ της ψυχής μας. Και μόνο τοτε καταλαβαινουμε ποσο μισοι ήμασταν πριν. Ποσο ελλιπεις.